Dit zijn een paar minder voor de hand liggende stalen klapdak-cabrio’s

Cabrio’s met een stalen klapdak, da’s bijna verleden tijd. Opdat we een paar bijzondere exemplaren niet vergeten.

De cabriolet is een beetje met uitsterven bedreigd. Sommige mensen zweren bij het open rijden, maar steeds meer mensen nemen genoeg met een panoramadak en/of willen absoluut geen cabrio als enige auto. Terwijl daar toch al vrij lang een oplossing voor is: de cabrio met stalen klapdak. De meeste merken noemen dit een CC, een Coupé/Cabriolet. Dan heb je een coupé, maar als je wil kan je open rijden. Win/win.

Stalen klapdak sterft uit

Nou sterft de cabriolet sowieso uit, maar vrijwel alles wat nog wel verkocht wordt heeft een stoffen kap. Dat heeft als simpele reden dat stoffen kappen tegenwoordig net zo goed zijn als stalen kappen qua isolatie en ‘coupé-gevoel’, en veel simpeler zijn qua klapmechanisme. Het hebben van nogal excentrieke constructies is deels de magie van een stalen klapdak, maar dat maakt ze ook storingsgevoelig. En ja, bij Ferrari, Porsche (Targa) en een paar andere merken heb je nog een stalen klapdak, maar veel merken zijn overgestapt naar stof (BMW M4, Mercedes SL etc.). Dat terwijl er een tijd was dat veel merken een CC hadden: Ford Focus, Peugeot 206/307, Volkswagen Eos, Renault Mégane CC, noem ze maar op. Ook al was het een enorme rage ten tijde van de Peugeot 206 CC, het kakte vrij snel weer in.

Hoog tijd om eens te kijken naar de wat minder voor de hand liggende voorbeelden van deze ‘hoogtijdagen’ van het stalen klapdak op een cabrio. Op alfabetische volgorde en uit de grabbelton.

Chevrolet SSR

2003

We beginnen met… een pickup. Ja, de toch wel aardig bekende Chevrolet SSR wordt vaak genoemd vanwege de bijzondere styling en deels omdat het een pickup is met een 6.0 liter grote V8 en handbak. Daardoor vergeet je bijna dat het ding een klein stuk van het pickup-bed inlevert om een stalen klapdak te kunnen huisvesten. Een hot rod-achtige pickup met cabriodak, je vraagt je toch af wat er bij Chevrolet in het water zat des tijds.

Honda CR-X del Sol TransTop (EH6)

1992

Op zich denken we dat je de Honda Civic/CR-X del Sol niet perse vergeten bent, het kleine cabrio’tje op Civic-basis was een populair ding in de jaren ’90. Dit was een soort targa, want je had ‘gewoon’ een dakpaneel dat je eraf kon halen door handmatig wat clipjes vast of los te maken.

Optioneel kon je de CR-X del Sol krijgen met een zogenaamde TransTop. Dan werd het dakpaneel automatisch opgeslokt door een mechanisme in de kofferbak. Het was een vrij langdradig proces waarbij je zelf twee keer aan een hendel moet trekken, maar in ieder geval kon het mechanisme het gros van het werk doen en je kon lekker in de auto blijven zitten. Het is bijna niks anders dan een mechanisme dat het kofferdeksel optilt, waar vervolgens als een soort vorkheftruck het paneel in wordt meegenomen. Het ei van Columbus was het niet, maar je moet toegeven: het was een briljante vondst. TransTops zijn overigens retezeldzaam: de meeste exemplaren hebben gewoon het ‘handmatige’ dak.

Infiniti G37 Cabrio (CV36)

2009

Minder voor de hand liggend, het had de slogan van Infiniti Nederland kunnen zijn. Het merk heeft geprobeerd hier te slagen, wat mondjesmaat lukte (maar over het algemeen niet echt). Toch was de G37 niet eens zo’n verkeerde auto. Het was de exportversie van de Nissan Skyline Sedan, voor Europa en de VS gemarket als Infiniti. Je kreeg de welbekende 3.7 liter V6 die bijvoorbeeld ook in de 370Z heeft gelegen. Laten we wel wezen: goed voor 300 pk en over de achterwielen gestuurd. Je kon de G37 krijgen als coupé, sedan en als cabriolet. Die laatste is met enige afstand de zeldzaamste, maar eigenlijk is het zowel open als dicht helemaal geen verkeerde verschijning. Het reed alleen niet zo sportief als je hoopte en het was duur.

Dat gebrek aan sportiviteit oplossen werd nog wel geprobeerd met een Infiniti IPL G37 Cabrio Concept. Infiniti Performance Line was een beetje het Nismo van Infiniti. Er werd geprobeerd om de G37 Cabrio ietsje sportiever te maken, mede dankzij het oppeppen van de motor naar 350 pk.

Heel mondjesmaat ging de IPL G37 nog in productie ook! Alleen voor de Amerikaanse markt en slechts twee jaar in de prijslijsten. De IPL Cabrio heeft nog even bestaan als Q60 S, maar bij de tweede generatie Q60 was er geen dakloze variant meer.

Lexus IS 250C (XE20)

2009

Als we het hebben over een Japanse cabrio die niet zo sportief aanvoelt als je hoopt: een perfecter bruggetje naar de Lexus IS 250C kunnen we niet bedenken. Om de SC 430 af te lossen werd de tweede generatie IS uitgebracht als cabrio met stalen klapdak. Alleen dan zonder V8: een 2.5 liter grote V6 met 208 pk moest het werk doen en dat was je enige optie. Net als de G37 Cabrio is de IS 250C helemaal geen verkeerde verschijning, maar goedkoop was ‘ie niet en een BMW 3 Serie Cabrio reed iets fijner voor hetzelfde of minder geld. En bij die laatste had je ook nog eens de keuze tussen viercilinders, meerdere versies van de zescilinder, diesels en zelfs een V8 (M3). Ook een IS 250C is dus een zeldzame verschijning.

Mazda MX-5 Roadster Coupe (NC)

2013

Per abuis zijn een hoop van deze vergeten cabrio’s met stalen klapdak van Japanse makelij. We zouden zeggen: wellicht is het niet zo Japans om een cabrio te bouwen. Bij een Mazda MX-5 kan je dat absoluut niet zeggen, die is uiterst populair. Historisch was die er overigens enkel als cabrio met stoffen kap, al kon je een hardtop krijgen. Dit is echter een ‘klassieke’ hardtop, die je moet verankeren en dus niet even makkelijk eraf kan halen. Vanaf de derde generatie MX-5 had Mazda hier een oplossing voor: de Roadster Coupé. Dat was een versie naast de softtop-MX-5, maar dan met een elektrisch bedienbaar stalen klapdak. Op de NC een minder bekende versie, maar het bood wel de inspiratie voor de bekendere RF-versie van de meest recente Mazda MX-5.

Mercedes-Benz SLC (R172)

2016

De Mercedes SLK kunnen we bijna bestempelen als de grondlegger van cabrio’s met een stalen klapdak. Oké, het idee bestaat al zo lang dat je dat niet helemaal kan zeggen van een auto uit 1996, maar het idee kreeg sindsdien wel een flinke impuls. Mercedes heeft de SLK nog lang volgehouden, met een tweede generatie (R171) die er zelfs was als 55 AMG met V8 (en Black Series!). Die laatste versie schopte het zelfde nog tot de derde generatie (R172). Minder bekend omdat de kaars toen wel op was qua SLK is de laatste facelift van de R172. Toen kreeg de auto een wat recenter frontje aangemeten en veranderde de naam naar een oude bekende: SLC. Het gamma werd volledig uitgekleed naar enkel nog viercilinders, behalve de AMG SLC 43 met een 367 pk sterke V6. In 2021 viel het doek voor de SLC.

Mitsubishi Colt CZC (Z30)

2006

Niet veel merken konden de Peugeot 206 CC van repliek voorzien wat betreft een compacte cabrio met stalen klapdak op basis van een B-segmenter. Fiat wilde het wel proberen met een tweede generatie Punto Cabrio, die al gepend was door Pininfarina. Helaas zag Fiat er toch geen brood in. Mitsubishi keek naar het succes van de 206 CC en de toen aankomende 207 CC en besloot dat ze op deze manier de in Nederland gebouwde Colt (Z30) een impuls konden geven. Dat mislukte jammerlijk. Enerzijds omdat het cabriodak gebouwd werd door Pininfarina en de in Born in elkaar geschroefde Colts dus half afgebouwd naar Italië verscheept moesten worden. Da’s een prijzig en onhandig proces. Anderzijds omdat de markt der compacte cabrio’s eigenlijk toen al een beetje aan het inkakken was. De Colt CZC kwam net te laat.

Nissan Micra C+C (K12)

2005

Nog één Japanner dan. Een directe concurrent voor de Colt CZC en dus de 206 CC kwam van Nissan met de Micra C+C. In Japan werd de voorganger van de Micra K12 al gebouwd als cabrio met softtop, maar nu mocht een soort coupéversie van de Micra het proberen met een stalen klapdak. Ook dit was geen succes, want het resultaat was een beetje… ongemakkelijk. We denken namelijk dat je de Micra C+C niet perse herkent van je straathoek, maar wellicht wel van een knalroze exemplaar dat Richard Hammond aan de tand voelde voor TopGear. Waar ze overigens middels kleurtrucage de roze kleur nog erger hebben overdreven (ja, bij TopGear verzonnen ze soms dingen om sensationeler te zijn op tv, gekkenwerk). Al was het roze kleurtje sowieso een opvallende keuze.

In een andere kleur valt het nog mee, al was het algehele design van de Micra K12 (ook als hatchback) op zijn minst smaakgevoelig. Wel een toffe feature voor de C+C: net als vele grotere en duurdere voorbeelden bestond het dakpaneel ook uit glas, waardoor je ook dicht altijd veel licht in de cabine had.

Renault Mégane CC Floride (X95)

2012

De eerste generatie Renault Mégane CC was een direct antwoord op de Peugeot 307 CC. Vergeleken met de door Pininfarina ontworpen 306 Cabriolet stapte dat merk ook over naar een stalen klapdak, dus Renault deed hetzelfde na één generatie Mégane Cabrio met stoffen kap. Net als Peugeot vond Renault dat recept houdbaar genoeg voor zelfs een derde generatie. Cabrio’s op basis van een hatchback hebben vaak last van een beetje een hangende kont, want de proporties van de voorkant en wielbasis moeten vaak identiek blijven aan de hatchback. De Renault Mégane kwam er eigenlijk prima mee weg: het was best een sierlijke cabrio. Vooral met het dak open, maar dicht viel het ook allemaal wel mee.

Het was deze generatie waar Renault ook tof deed met een ietwat vergeten maar toch erg leuke speciale editie genaamd Floride. Dat sloeg op een veel ouder model van Renault, ook een cabrio. De Mégane Floride voelt dan ook aan als een wat klassiek samengesteld model, in een soort ivoorwit met velgen in diezelfde kleur! Je mocht ook kiezen voor bordeauxrood, maar de velgen en spiegelkappen bleven dan wel wit. Daarnaast kreeg je een aluminiumkleurige voorruitrand en een zwart dak om een soort two-tone kleurstelling te realiseren. Dat laatste laat grappig genoeg doen vermoeden dat Renault voor een soort softtop-gevoel wilde gaan. Ook een tweekleurig interieur in een soort rood/bruin met crème is lekker klassiek. Een gave speciale editie, waarvan er officieel maar 25 naar Nederland kwamen.

Renault Wind

2010

We hadden het erover dat een kleine cabrio met stalen klapdak slijten al een hele kunst was, maar Renault sloeg het segment onder de Mégane over om met één van de kleinste stalen klapdak-cabrio’s te komen. De Wind was een soort Twingo CC, in ieder geval deelde het kleine roadstertje zijn platform en grotendeels het interieur met de tweede generatie Twingo. Omdat er natuurlijk niet bijster veel ruimte is voor een stalen klapdak, koos Renault voor een soort Ferrari Superamerica-dak, waar het dakpaneel simpelweg 180 graden omkeert in en in de kofferbak verdwijnt. De Wind was verder gewoon een tweezits Twingo, eventueel zelfs met de 133 pk sterke 1.6 16V-motor en zelfs als Gordini!

Volkswagen Eos 3.6 V6 (Typ. 1K)

2009

Volkswagen Golfs en cabrio’s: het is een wat moeilijk verhaal. De Golf I was er als Cabrio, de Golf II dan weer niet. De Golf III was een cabrio precies zoals de I dat was, dus met die grote rolbeugel in het midden. Van de Golf IV was officieel geen cabrio: Volkswagen boetseerde een IV-frontje op een III (deze wordt ook wel de ‘Mk. 3,5’ genoemd). En de zesde generatie Golf Cabrio was proportioneel een apart ding wat leek op een wat gekke Golf VI hatchback. De vijfde generatie is misschien wel de meest serieuze Golf Cabrio ooit, al heette deze geen Golf. Omdat de voorkant, achterkant, dakconstructie (voor het eerst met stalen klapdak) en officieel zelfs delen van de basis heel anders waren dan bij de Golf, werd gekozen voor de naam Eos. Officieel noemde Volkswagen dit geen CC (maar de Passat Comfort Coupe wel), maar een ‘CSC’: een Coupe Sunroof Convertible. Dit omdat de Eos met de kap dicht een panoramadak had wat je net als een schuifdak kon openen. Lekker complex, elektronisch gedoe met het dak teistert dan ook vele Eossen helaas.

Die ken je wellicht nog wel, maar ken je de topversie van de Eos nog? Bij de Golf kon je enkel als je de R32 koos nog de 3.2 VR6 voorin krijgen. Bij de Eos was die motor mogelijk, maar kon je zelfs upgraden naar een 3.6 VR6 uit de Passat! Wel de versie met 260 pk (dus niet de R36), maar nog steeds die heerlijke sound. En zonder sportieve aspiraties: de 3.6 VR6 was in Nederland altijd de Highline en dan kreeg je gewoon een heerlijk luxueuze boot.

BONUS: Heuliez Intruder

1996

Als bonus een auto waar er officieel maar één van is en het is een… G-Klasse. Maar dan met een op maat gemaakte koets door Heuliez om een soort SLK-SUV te worden. Heuliez was verantwoordelijk voor vele stalen klapdakconstructies op cabrio’s, dus veel auto’s werden bij Heuliez afgebouwd tot cabrio (denk bijvoorbeeld aan alle Peugeots, maar ook de Opel Tigra Twin-Top). De Heuliez Intruder lijkt dan ook zijn constructie niet te lenen van een SLK, ondanks dat de proporties heel erg doen denken aan een soort futuristische SLK. Het klapdak lijkt zelfs op die van de R230 SL die pas later in productie ging, want de Intruder komt uit 1996. Zoals gezegd kwam de technische basis van een Mercedes G 320, inclusief diens terreincapaciteiten.

SUPERBONUS: Youabian Puma

2013

En dan was er nog de Youabian Puma. We houden het kort, want in 2022 hebben we het verhaal al eens uitgebreid doorgenomen. Dit is het geesteskindje van dr. Youabian, een plastisch chirurg in Los Angeles. Die had bedacht dat de wereld zat te wachten op een 6,5 meter lange cabrio met ballonbanden, open wielkasten voor en een enorme kont, naast het hebben van een stalen klapdak. Het hele middenstuk van de auto komt van een Volvo C70, inclusief diens interieur en dakconstructie. Dr. Youabian wilde 1,1 miljoen euro vangen voor het ding en iedereen die het ding ridiculiseerde kreeg van hem een brief dat kritiek op het ding direct omgezet werd in smaad. Maar ja, wat anders kun je doen met deze krankzinnige automobiel?