Een bezoekersverslag van Dakar 2009

Parijs-Dakar, een helse tocht over een heftig continent. De stad Parijs werd al jaren niet meer aangedaan en vorig jaar moest de Dakar voor het eerst in het lange bestaan zelfs gecancelled worden. De situatie in Mauritanië was te onveilig. Dit jaar week de rally dan ook uit naar een ander werelddeel. De Dakar 2009 rijdt een fraai rondje in Argentinië en Chili en daar was ik in de buurt. Een verslag vanuit het Argentijnse publiek.

Een puntje van kritiek voor de organisatie van Dakar: vooraf uitzoeken hoe de route precies zou verlopen en waar mogelijk uitkijkpunten zouden zijn was schier onmogelijk. De website van Dakar zweeg in alle talen en ook de locals hadden vaak niets zinnigs kunnen lezen in de plaatselijke media. In de buurt van wijnstad Mendoza leek het uiteindelijk gemakkelijk om van dichtbij een special stage te bewonderen. De stilstaande auto’s had ik inmiddels in Buenos Aires wel gezien, maar ik wilde het echte geweld mee maken.

Op aanwijzingen van een Poolse TV-ploeg togen we richting Nueva California. Dat bleek een vrij algemene aanwijzing te zijn, maar met verdere aanwijzingen van de lokale bevolking kwamen we toch in de goede richting. Veel, maar dan ook echt veel geparkeerde auto’s in de berm van de weg waren de eerste aanwijzing dat we goed zaten. We waren een dik uur rijden van de dichtstbijzijnde fatsoenlijke stad en dan zijn grote groepen mensen die daar vertoeven toch redelijk bijzonder. Later hoorden we dat er meer dan 30.000 mensen stonden. Nu was het ook een perfecte plek om de Dakar te aanschouwen. De deelnemers kwamen aan over een ongelofelijk droge, stoffige en onverharde weg. De stofwolk was kilometers verder te zien, zodat het makkelijk was om te spotten wanneer er weer een deelnemer aankwam.

Waar de route de weg kruiste was een viaduct, waar een ongebruikte spoorlijn (daar hebben ze er meer van in Argentinie) onder doorliep. De deelnemers moesten na het viaduct over deze spoorlijn verder rijden. Iemand die ooit op een (motor-/ brom-) fiets tramrails heeft bedwongen weet dat dat lachen kan zijn. De motoren en quads vertrekken overigens als eerste, daarna volgen de auto’s en daarna komen de vrachtwagens. Helaas mochten deze laatsten de stage overslaan, het was te droog voor deze monsters om in actie te komen. Daar moet ik dus nog eens voor terug gaan…

Hoewel ik enorm veel respect heb voor motorrijders die stages van een paar honderd kilometer over dit terrein, keek ik het toch het meest uit naar de auto’s. In dit deel van de race lagen de drie VW Touaregs aan kop. De eerste twee namen netjes de ruime route de spoorbaan. Dat was wel om en dus nam de derde Touareg de kortere route direct de spoorbaan op. Het enige probleempje was dat daar nog publiek liep en die moest dus zo snel mogelijk uit de voeten gaan. Ik stond netjes op een stenen verhoging, maar de auto kwam bij mij ook op minder dan een meter voorbij. Gaaf. En stoffig, heel erg stoffig.

Speciale vermelding is er nog voor de Hummers. Deze leken achterover te hangen en kwamen onder begeleiding van het gebulder van de V8 oversturend de treinrails op geknald. Minpuntjes scoorden de Coronelletjes die hier blijkbaar even de weg aan het zoeken waren, zo langzaam reden ze. Maar goed: zij reden wel mooi mee en ik stond alleen aan de zijkant te kijken. Dus voor op de to-do-lijst: meerijden in Dakar.