Ferrari Testarossa: Autoblog classic rijtest en video

De naam Testarossa, oftewel “roodhoofd”, verwijst naar de rood geverfde kleppendeksels van dit Italiaanse raspaard. Die kleppendeksels zitten op een twaalf cilinders tellende boxermotor (of V12 met 180 graden blokhoek) met een inhoud van 4,9 liter die goed is voor 390 pk en 490 Nm koppel. Daardoor kan je, als je goed overweg kan met de vijf voorwaartse versnellingen tellende handbak, in 5,3 seconden de honderd kilometer per uur aantikken. Een theoretische topsnelheid van 290 kilometer per uur zou mogelijk moeten zijn voor mannen met ballen van titanium. De naam verwijst ook naar de Testarossa’s van eind jaren ’50.

De Testarossa was de opvolger van de 512 BBi en werd een stuk groter dan zijn voorganger. Breder, langer en ook iets hoger om de binnenruimte en bagageruimte te vergroten. Het interieur is typisch jaren tachtig Italiaans: het lijkt een beetje bij een bij elkaar geraapt zooitje, met name de middenconsole. Even goed uit je hoofd leren welk knopje waarvoor is dus, laten we dat karakter noemen.

Het ontwerp kwam van Pininfarina. Meest opvallend zijn daarbij de luchtinlaten op de zijkant, die niet alleen bijzonder opvallend zijn, maar ook een daadwerkelijke functie hebben. Door de lucht via de zijkant langs de motor te leiden en vervolgens boven- en achteruit de auto te laten stromen was er geen achterspoiler nodig voor extra downforce. Daardoor kon de achterkant relatief clean ontworpen worden.

De allereerste Testarossa’s uit 1985 hadden een wielmaat van 16,33 inch, waardoor er alleen speciale Michelin TRX banden te monteren waren. Na ongeveer een jaar lang klachten van klanten te hebben ontvangen besloot Ferrari in de loop van 1986 om de wielen te verkleinen naar 16 inch. Beide wielen hadden een vijfspaaks ontwerp met centrale wielmoer. Later kreeg de Testarossa wielen met een standaard setup met vijf mielmoeren.

Een bizar detail is dat de auto zo ontworpen is dat de hele aandrijflijn en achterwielophanging in één geheel verwijderd kunnen worden om de distributieriemen te vervangen. Zo’n beurtje kost al snel een eurootje of 7000 overigens. Maar dat is wel inclusief vloeistoffen, waterpomp en wat andere snuisterijen.

De Ferrari Testarossa maakte gehakt van vrijwel alle concurrenten in vergelijkende tests. Het maakte de Testarossa voor velen de ultieme supercar van de jaren ’80, in ieder geval totdat de F40 op de markt kwam in 1987. Er is één officiële Testarossa Spider gebouwd, die gebouwd werd voor Gianni Agnelli. Destijds was Agnelli het hoofd van Fiat. De Testarossa Spider was uitgevoerd in zilvergrijs met wit leer en een witte cabriokap. Hoewel veel klanten vroegen om een Testarossa Spider, nam Ferrari het ontwerp nooit in productie omdat dit teveel ontwerpuitdagingen met zich meebracht. Er waren wel een paar bedrijven die een aftermarket conversie konden uitvoeren, waarvan de bekende 80’s-tuner Koenig er eentje was. Een ander bedrijf die de conversie deed was Straman, dat een zwarte Testarossa cabrio bouwde voor Pepsi, voor een reclame met niemand minder dan Michael Jackson in de hoofdrol.

Het rijden met een Testarossa is geen makkie. Zeker op lage snelheden is de bediening behoorlijk zwaar. De besturing, de koppeling, het schakelen, zelfs het gaspedaal voelt alsof het meer weerstand biedt. De beloning voor het harde werken is er echter ook, want eenmaal op snelheid is de Testarossa een fijne laagvlieger. De toeren kan je beter wel iets hoger houden, want ondanks het flinke koppel begint de auto toch wel een beetje tegen te stribbelen in de lagere regionen van het toerenbereik. Des te beter, de V12 klinkt toch het best in de hoge regionen.

Sturen voelt heel direct en de auto reageert eigenlijk prima op je input. Wel is het oppassen geblazen met gootjes en andere oneffenheden, want de brede banden zijn nogal gevoelig voor spoorvorming. Het is nogal een ervaring, maar dat hoort ook bij auto’s als deze. Een Testarossa is immers niet bedoeld als makkelijk te hanteren stadsautootje. Rijden met de Testarossa geeft je voldoening bij het uitstappen. Zo van “die klus heb ik ook maar mooi geklaard” als het ware. Zwaar, maar op een bevredigende manier.

In 1991 kwam de Ferrari 512 TR uit, de tweede generatie van de Testarossa. De 512 TR was krachtiger en sneller. In 1994 werd de Testarossa nog een keer strakgetrokken in de vorm van de F512 M. Zelfs de klapkoplampen moesten verdwijnen en werden door conventionele glazen units vervangen, wat ik persoonlijk zonde vind. Ik snap de voordelen van vaste lampen achter een aerodynamisch glazen plaatje, maar die klapkoplampen horen gewoon bij een Testarossa zoals een gouden microfoon bij Lee Towers: het oogt érg fout, maar het past zo goed.

De Ferrari Testarossa die wij voor deze video leenden van Gina Classics, is uitgevoerd in Avus Bianco, oftewel: wit. Het interieur is uitgevoerd in zwart leder. Dit exemplaar heeft 42.000 kilometer afgelegd sinds de auto in juni 1988 de fabriek uit rolde. Vroeger discussieerde ik altijd met mijn vriendjes op school over welke Ferrari het mooiste was, de Testarossa of de F40. De F40 was altijd mijn favoriet en blijft dat ook na deze indrukwekkende kennismaking. Maar het is een prachtig ding, zo’n Testarossa!