Britten gespot

In de serie met Duitse auto’s zagen we een combinatie van snelheid, afwerking en dagelijkse bruikbaarheid, afgewisseld met de emotie en design van de Italiaanse supercarindustrie, en tussendoor nog een paar geschiedenislessen. Deze keer nemen we een kijkje in een overzees deel van Europa, waar zowel traditie als excentriciteit een belangrijke rol speelt. Niet veel mensen zijn zo gek om bepaalde producten van dit eiland aan te schaffen, dus zo nu en dan moest ik het zelf komen halen. Vermoeiend hoor…

Aston-Martin DB7 Vantage

Maar we beginnen in ons vertrouwde Amsterdam, dat ook al best bekendheid heeft verkregen op het gebied van exclusieve auto’s. Daar stond deze prachtige DB7 Vantage in het klassieke en zeer geschikte zwart. Het rode interieur is niet echt alledaags, maar ik kan niet ontkennen er best waardering voor te hebben. Britten hebben dan ook een goed oog voor het design van het interieur, waar het natuurlijk al duidelijk was dat het vormgeven van een koets al helemaal geen probleem moet zijn.

De DB7 Vantage is één van de meest succesvolle modellen van het merk, tot de DB9 kwam zelfs het meest verkochte model ooit. De auto was dan ook relatief betaalbaar waar haast elke voorganger je weer flink aan het schrikken maakte door de buitensporige prijs of andere weinig aantrekkelijke eigenschappen. Voor de DB7 Vantage kwam was er ook nog een model met een zescilinder in lijn motor. Ook betaalbaar, maar minder aantrekkelijk en ook aanzienlijk zeldzamer dan deze GT met V12 voorin.

Aston-Martin DB9

En toen kwam de DB9, een auto die voor het eerst rond juli 2004 in Nederland te zien was als opvolger van de DB7 Vantage. De Vanquish was er weliswaar ook al, maar ondanks de traditionele Aston-Martin-opzet van dit model was het zonder meer niet de opvolger van DB7 Vantage.

De auto’s waren dan ook gedurende tweeëneenhalf jaar naast elkaar leverbaar met een prijsverschil van over de honderdduizend euro. De DB9 paste echter precies in de sporen van de DB7 Vantage en kostte aanvankelijk ook niet veel meer dan twee ton, en dat zelfs nog inclusief BPM! In Londen moet dat echt een koopje zijn, en inderdaad is het niet heel uitzonderlijk dat je buurman je opvolgt in het wijze besluit een DB9 aan te schaffen. Als het dan ook nog de volante is kun je af en toe eens wat uitwisselen, handig toch?

Aston-Martin V8

Na zeer veel ervaring met zescilinder-in-lijn motoren kwam er in 1969 eindelijk een model met een V8 krachtbron voorin. Dit was de DBS V8. Later kwam de daadwerkelijk “V8” serie, die er in vele generaties en uitvoeringen was. De modellen zijn gelukkig nog wel te onderscheiden aan de hand van allerlei leuke details, zoals de brievenbus op de motorkap, een grote happer, een hobbel, of gewoon (bijna) niets. De grote happer is te zien op “OJU555M”, onderhuids hield dat in dat er Weber carburateurs gemonteerd waren. Zoals bij wel meer merken volgde de auto op een mislukt experiment met brandstofinjectie, zoals in het model ervoor met de “brievenbus”. Die werd alleen gebouwd in 1972 en 1973, het afgebeelde model was tussen 1973 en 1978 in productie.

Daarna kwam de “Oscar India”, een geheimzinnige naam die eigenlijk helemaal geen interessant geheim voor zich hield. Het stond namelijk gewoon voor “October Introduction”, aangezien de auto in oktober 1978 de Weber-versie opvolgde. De Oscar India heet ook wel “Series IV”, waar de Weber-versie “Series III” heette. Er werden 291 Series IV gebouwd tussen 1978 en 1986, waarvan C150EUW één van de laatste exemplaren is. Series III werd met 967 exemplaren verrassend veel beter verkocht. En gelukkig maar, want die vind ik mooier.

Aston-Martin Vanquish (S)

Als opvolger van eigenlijk geen enkel model kwam in 2001 de Vanquish op de markt, vormgegeven naar oude Aston-Martin tradities en zodoende goed passend in de reeks DB2-4-5-7. Echter, de auto had wat betreft opzet wat meer weg van de V8 Vantage van een paar jaar terug. Beide auto’s waren behoorlijk groot en daardoor enigszins lomp, en het prijsniveau was goed vergelijkbaar waar de DB7 ruim dertig procent minder kostte.

Desalniettemin werd de Vanquish een redelijk succes, tussen september 2001 en juli 2003 werden er bijvoorbeeld al duizend verkocht en dat was aanzienlijk veel meer dan van de laatste V8 voor de Vanquish. Met de komst van de DB9 was de Vanquish haast minder auto voor meer geld geworden, en dus werd het gamma aangevuld met de Vanquish S die op veel punten verbeterd was.

De 5,9 V12 uit de Vanquish S leverde nu 515 pk waar de “gewone” versie 460 pk had. En dat was maar 10 pk minder dan wat de DB9 voorin had. Verder had de auto ook niet veel meerwaarde ten opzichte van de DB9 ondanks het prijsverschil van honderdduizend euro.

Bentley Arnage T Mulliner

Inmiddels hebben we een goed beeld gekregen van de neiging van onze westerburen om elke auto gewoon heel lang in productie te houden en regelmatig wat te veranderen, om na 16 verschillende versies met een geheel nieuw model te komen. Zo ook bij de Arnage, waar je het spoor na een tijdje wel bijster bent.

De afdeling “Mulliner” van Bentley schijnt auto’s te wijzigen zodat ze net wat anders zijn dan de rest, en ze zijn te herkennen aan interessante roostertjes en een setje potente uitlaten. Of toch niet? Het zegt al lang niet meer zo veel als bij de Continental R en T Mulliner, die een stijver onderstel kregen en in het geval van de R zelfs 40 pk meer. Bij de Arnage valt er echter geen touw aan vast te knopen, en is het gewoon een leuke manier om bij te dragen aan de grote collectie verschillende Arnages. Want als 90% van de exemplaren wel is uitgerust met íets uit de schappen van Mulliner, die niet eens zo veel interessants te bieden hebben. Roostertje hier, uitlaatje daar, en nog wat kleine extraatjes in het interieur.

De groene is een “oude” Arnage T en de zwarte een “nieuwe” Arnage T Mulliner, onder andere van elkaar te onderscheiden aan de hand van de koplampunits. Beide modellen hebben 450 pk, maar voor modeljaar 2007 lag er 500 pk voorin.

Bentley Continental GT

Hoewel je mij nooit zal horen zeggen dat de Continental GT een Engelse auto is, doe ik toch maar even alsof, want het blijft een auto die aan de overkant van de Noordzee gebouwd wordt. Zoals we allemaal gemerkt hebben is het een waanzinnig verkoopsucces geworden. Waar zou dat aan liggen? Het ligt redelijk makkelijk, het is namelijk gewoon het perfecte rijkeluisspeeltje. De auto wordt gekenmerkt door een veelheid van eigenschappen, gecombineerd tot een mooi geheel dat voor veel doeleinden bruikbaar is.

Zo is de auto erg luxe, maar toch ook vreselijk snel met het absurde vermogen van 552 pk. Ook is de auto niet zo gigantisch dat je een verrekijker nodig hebt om de kids achterin via de binnenspiegel in de gaten te houden en is de auto met de redelijk bescheiden 480 cm goed in te parkeren. Dan komt er nog eens bij dat de auto meer dan 300 km/u haalt, hoewel de beloofde 318 km/u nooit werd gehaald. Vreselijk hard voor een auto die toch niet veel extreems doet vermoeden als je hem voor het eerst ziet. Zodoende zijn er al enkele tientallen duizenden exemplaren verkocht. Voor mensen die nog iets echt bijzonders in huis wilden hebben kwamen er 400 exemplaren als Diamond Series in de aanbieding, en voor mensen die het jammer vinden dat haast iedereen al 552 pk voorin heeft liggen is er sinds kort de Continental GT Speed, met 610 pk en een top van 320, wat in de praktijk neerkomt op 307.

Lotus Elise 340R

Na een reeks betrekkelijk makkelijk te spotten modellen komen we – nota bene in de natuurlijke habitat van de woensdagspotdag, Amsterdam – een wel erg bijzondere Elise tegen. Zo heet de auto, hoewel je hem niet gauw als zodanig zou beschrijven gezien het wat absurde uiterlijk. Wie de auto nog niet kent raad ik aan er snel even naar te googlen want deze eigenaar hield het erg spannend met het groene laken er overheen.

Helaas, want het model is echt heel erg moeilijk te spotten. Er zijn er namelijk maar 340 van gebouwd, één van de twee betekenissen achter het getal in de naam. De belangrijkste eigenschap van de auto is dat we te maken zouden hebben met 340 pk per ton, maar dit is helaas iets te vroeg gejuicht want de auto haalde het niet omdat de totale massa te veel bleek te zijn. Het werd een teleurstellende 289 pk/ton en dat zat ver onder de belofte. Voor een heftige auto als deze stelt 213 km/u dan ook erg tegen, en van de 4,6 seconde naar de honderd ben ik ook niet bijzonder onder de indruk. Het is erg snel, zeker als je het zelf meemaakt, maar er was meer uit te halen denk ik. Een auto als de Donkervoort D8 210 is erg goed vergelijkingsmateriaal en verslaat de auto ook schijnbaar op de meeste gebieden.

Rolls-Royce Phantom

Niet alleen de plaatselijke Nouveaux Riche van Londen rijdt in de Phantom, ze komen ook van heinde en verre aanwaaien om samen met hun rijke vriendjes uit de olie-industrie vakantie te houden in The Dorchester, The Lanesborough of The Sheraton Park Tower. LJ05KTV is de plaatselijke baas-boven-baas, de two-tone Phantom is helemaal uit de Emiraten gekomen.

Met een combinatie van zilver en zwart is het haast de mooiste combinatie die ik me kan voorstellen, waar ik two-tone over het algemeen niet kan waarderen. Deze combinatie is uitgekozen door iemand die woonachtig is in Umm Al Quwain, één van de minder bekende Emiraten. Een allervriendelijkste chauffeur maakte plaats voor me zodat ik het geheel kon vastleggen, waar ik ook regelmatig meemaak dat ik en mijn camera een zuren blik naar ons toe krijgen.

Om de Phantom in zijn ongekende succes wat bijzonderder te maken kwamen er een Phantom Black (25 stuks), Phantom Centenary (35 stuks) en een Phantom Silver Edition (25 stuks). Een bekende autoverzamelaar uit het zuiden des lands kocht een Phantom Black, zoals hier afgebeeld.

TVR Cerbera

Het was al veel te lang tijd om wat nieuw beeldmateriaal te laten zien van de woeste Cerbera, letterlijk de driekoppige hond van de onderwereld. Naast namen als Chimaera en Griffith past de naam goed tussen de rest van de TVR’s. Deze merkwaardige creatie biedt plaats aan vier personen, hoewel ik het al erg genoeg zou vinden als je één klein kind achterin plaats zou laten nemen. Kortom, het is gewoon een tweezitter, en met 428cm waaronder een gigantische neus voor de V8 (of 6-in-lijn bij oudere modellen, het is de enige TVR die met verschillende configuraties beschikbaar was) is dat ook niet zo heel erg gek. Zelfs in de Ferrari 612, die 62 centimeter langer is, is het niet zonder meer aan te raden kinderen op de achterbank te laten plaatsnemen.

Zoals gezegd zijn er meerdere motoren beschikbaar, zowel een 6-in-lijn van 4,0 liter (de Speed Six) als twee V8 motoren (een 4,2 met 350 pk, 4,5 met 420 pk). De zilvere is zelfs met het 4,5 plaatje nog steeds een 4,2, de donkerblauwe is wel een echte 4,5 en dat betekent dat het om de snelste serieproductieauto van TVR gaat. 0-100 gaat in 3,9 seconde, en in tegenstelling tot de Sagaris zijn er geen bronnen die dit tegenspreken! Aangezien de auto nauwelijks met het stuur aan de linkerkant is geleverd zien we ze heel weinig in Nederland, en als we ze zien zit er meestal een Engelse plaat op.