Gespot in het Mercedes-Benz museum

Met een lift word je naar boven gebracht om vanaf daar in een soort spiraal naar beneden te lopen. Het Mercedes-Benz museum in Stuttgart, dat zich sinds 2006 in een futuristisch gebouw aan de Mercedesstraße in Stuttgart bevindt, wekt al snel de interesse. Het is een afwisseling van personenauto’s, raceauto’s, bedrijfsauto’s en conceptcars die je makkelijk langer bezig houdt dat je aanvankelijk in gedachten had.

Aan het begin van de expositie staan enkele conceptcars, zoals de C111 uit 1969. Met dit model probeerde Mercedes-Benz uit hoeveel er met Wankel motoren te bereiken was, en bovendien had de auto een koets van glasvezel. Door de jaren heen werd de auto veelvuldig aangepast, want de rotor voor de achteras geplaatste drievoudige uit het begin maakte in 1970 al plaats voor een viervoudige rotor die maar liefst 370 pk kon leveren. Omdat de Wankel motor niet erg succesvol bleek, werd de conceptcar vervolgens gebruikt om dieselmotoren te testen, waarover later deze week meer.

In hetzelfde beeldveld staat de F400 Carving. De rode draad van dit studiemodel uit 2001 is een wielophanging waarin de wielen een camberhoek van tussen 0 en 20 graden kunnen maken om ervoor te zorgen dat de auto bochten goed kan maken. De laterale acceleratie van de auto is 1,28 G, wat in huis-tuin-en-keukentaal betekent dat je in bochten tot 1,28 keer je eigen gewicht voelt naar buiten toe. Met andere woorden: de auto kan heel hard door bochten.

Verderop staan stokoude, gelakt houten gemotoriseerde fietsen en enkele opvallende machines zoals dit ongeïdentificeerde vliegende object. Het is een inleiding op de eerste èchte auto’s, die in 1886 uit de Mercedes-Benz fabriek kwamen rollen. Dit was een driewieler waarvan hier helaas geen foto is.

Er staan, zoals gezegd, veel verschillende soorten auto’s, waardoor ik als liefhebber van voornamelijk personenauto’s veel voor mij nieuwe dingen te zien krijg. Deze respectievelijk blauw/creme en rode bussen heten O-2600 en O-3500 Allwetter Reiseomnibus, een hele mond vol, maar afgekort kunnen we het over de O-klasse hebben. De 2600 werd van 1935 tot en met 1940 gebouwd, en wordt aangedreven door een 4,9 liter viercilinder dieselmotor die maximaal 70 pk levert.
De 3500 kwam eind 1949. Deze 8,6 meter lange bus kreeg een 4,6 liter motor mee; met 90 pk moest hij tot 29 zittende en 13 staande passagiers vervoeren. Het feit dat er weinig praktische toepasbaarheid meer aan de auto’s is en een liefhebber er niet snel een zou kopen geeft al aan waarom er van de 6.049 exemplaren niet veel over zijn.

De blauwe Mercedes-Benz Rennwagen Spezialtransporter is voor sommigen van jullie een iets bekender gezicht, zeker met de 300 SLR achterop. Aangezien de originele helaas niet meer bestaat is de tentoongestelde auto een rebuilt, maar hij maakt enorm veel indruk door zijn opvallende, functionele ontwerp. Het origineel werd in 1955 gebouwd om raceauto’s te vervoeren, maar zelf was hij ook snel, want zeker voor een enorm gevaarte als dit is een topsnelheid van 170 km/u erg veel.

Wanneer je verder afdaalt – aan het begin van de tentoonstelling stap je in een lift – kom je een hal tegen met, van links naar rechts, een 300 SLR Uhlenhaut, een 300 SL Roadster, en een 300 SL Flügeltür, en op de achtergrond een 300S Roadster, een auto die destijds dermate duur was dat er van 1952 tot en met 1955 maar 141 van werden gebouwd. De 300 SL familie trekt echter de meeste aandacht, waarover later meer.

Eigenlijk is het te veel om op te noemen, en te veel om te laten zien, want het is duidelijk dat iemand zijn best heeft gedaan om er een indrukwekkende collectie van te maken. Deze 300 Messwagen uit 1960 is een one-off, en hij is inderdaad zo extreem dat het me niet veel verbaast dat hij niet verder is gekomen dan dit stadium. De gehele vorm van de auto geeft een Amerikaanse indruk, de vleugeltjes die bij de Heckflosse van toen terug te zien zijn zijn eveneens een indicatie voor de invloeden uit de States. Messwagen is Duits voor meetauto, en dat is waar de auto voor werd gebruikt. De auto zat vol meetapparatuur, waarmee de auto achter de te meten auto aan reed. Naast een designstudie heeft hij dus ook nog echt een functie gehad.

In een andere hal staan auto’s van celebrities en uit films, waaronder de ML die in Jurassic Park “The Lost World” werd gebruikt. Daarnaast staat de 190E 2.3 met verscheidene AMG upgrades, waaronder speciale uitlaten en ophanging, en een brede koets. Van oorsprong was de auto van Ringo Starr.

Iets verder in deze hal staan een 300D Adenauer en een 600 Pullman, twee toplimousines. De 300D werd gebouwd van 1957 tot en met 1962 als opvolger van de 300C, welke vooraf werd gegaan door de 300 en de 300B. Bijzonder aan de D is dat de motor een gedempte versie is van degene uit de 300 SL Gullwing en Roadster, dat wil zeggen, het is één van de eerste personenauto’s met brandstofinjectie.

De beroemde Mercedes-Benz 300 SL Flügelfür uit 1954 werd voorafgegaan door een in kleinere kringen eveneens beroemde auto uit 1952. Deze had dan ook een ander platform, genaamd “W194” (De Flügeltür en Roadster heten respectievelijk W198-I en W198-II), en een belangrijk verschil zat in de motor, die nog via carburatie van brandstof werd voorzien. De beroemde Carrera Panamericana, 3.373 kilometer door Mexico, werd hiermee verreden. De veiligheidsvoorziening op de voorruit is erg opvallend en eigentijds.

Lest best: het einde van de expositie is een flauwe helling waar de meest fantastische raceauto’s op staan, zoals de bekende 300 SLR met startnummer “722”. De “18” is een W196, in dit geval met een extra gestroomlijnd koetswerk in tegenstelling tot de oorspronkelijke formule 1 auto. Een leuk technisch detail is het feit dat reglementen destijds voorschreven om een atmosferische 2,5 liter motor te gebruiken, dan wel een 0,75 liter motor met compressors. Omdat het niet realistisch was besloot men om voor een 2,5 liter achtcilinder te kiezen, hoewel men in de voorgaande jaren gewend was motoren met supercharger te gebruiken. Van de opvallende, van wielkappen voorziene racer met nummer “36” is helaas moeilijk te achterhalen waar het precies om gaat.

Aan het einde van de opstelling “Silberpfeilen en aanverwanten” staat een zogenaamde Blitzen-Benz, een recordauto uit 1909 die op een raceauto gebaseerd is. Hiermee werd in 1911 het record gevestigd van “hoogste snelheid met een voertuig”, want ook met vleigtuigen kwam met pas in 1913 boven de 200 km/u uit. De Blitzen-Benz haalde over 1 mijl op Daytona Beach een gemiddelde van 228,1 km/u met zijn enorme 21,5 liter grote viercilinder die een maximum vermogen van 200 pk kon leveren.

Morgen en overmorgen volgen nog twee posts over dit schitterende museum.