Een viertal waanzinnig zeldzame klassiekers, drie Ferrari’s en een Maserati Birdcage, worden begin jaren ’90 bruut met een slijptop aan stukken gezaagd. Maar waarom?
Charles Nall-Cain (1952), beter bekend als Lord Brocket, erfde op zijn vijftiende een landgoed en het fortuin van de Brocket-familie en na een aantal slimme investeringen werd hij in de jaren 80 schatrijk. Brocket was niet alleen een goede zakenman, maar ook een autoliefhebber en dus stonden er al snel een aantal klassieke Ferrari’s in zijn garage. De prijzen van klassiekers gingen eind jaren ’80 op een vergelijkbare manier door het plafond als vandaag de dag en dat was ook zijn bank opgevallen.
Deze verstrekten maar wat graag een lening van vijf miljoen pond aan Brocket om nog meer klassiekers te kopen als investering. Uiteindelijk stonden er liefst 42 klassieke Ferrari’s en nog wat andere Italiaans lekkers (Miura, Birdcage) in een opslagloods. Hoe groter de bubble, hoe harder hij knapt en dat gebeurde begin jaren ’90. De markt voor klassieke auto’s storte volledig in en Brocket zat met een loods vol exoten die niemand meer durfde te kopen.
Helaas voor Brocket schoot ook de rente op zijn leningen omhoog en was hij niet langer in staat om aan zijn betalingsverplichtingen te voldoen. Verkopen was geen optie, dus moest hij op een andere manier aan geld komen om deze enorme dip in de markt te overbruggen. Een van zijn persoonlijke monteurs, Steve Gwyther, merkte toen op dat zijn auto’s voor veel meer verzekerd waren dan ze in de toenmalige markt waard waren.
Shredder, explosieven of toch de slijptol?
Besloten werd om een viertal auto’s te laten verdwijnen om vervolgens de verzekeringspremie op te strijken. Hoewel aanvankelijk werd geopperd om de auto’s in een shredder te stoppen of ze te laten exploderen, besloot Brocket de auto’s niet voorgoed van de aardbodem te laten verdwijnen. Tenminste, niet volledig.
In drie nachten tijd werden de vier schitterende klassiekers, een Ferrari 195, 250 Euro, 340 America Spider en een Maserati Birdcage volledig ontmanteld. Het plaatwerk werd vernietigd, de chassis’ in stukken gezaagd en de overgebleven onderdelen werden ergens op een klein industrieterrein nabij Londen in een kleine opslagruimte verstopt. Het idee was dat de auto’s eventueel ‘gevonden’ zouden kunnen worden als de verzekering de claim zou afwijzen en met nieuw plaatwerk konden worden herbouwd.
Het bleek allemaal niet nodig, de bank verschafte namelijk een noodlening van 15 miljoen pond en de claim van 4.5 miljoen pond bij de verzekering werd doro Brocket ingetrokken. Dat wekte argwaan bij de verzekering en uiteindelijk zou Brocket’s ex-vrouw uit de school klappen tegenover de politie. In 1996 werd hij veroordeeld tot vijf jaar cel wegens fraude, waarvan hij tweeënhalf jaar heeft moeten uitzitten.
Herrezen uit de as
Voor zover bekend is alleen de 250 Europa volledig gerestaureerd door onze eigen plaatwerk-tovenaar Hietbrink Coachbuilding en verkeert deze momenteel in Nederlandse handen. Wat er precies met de overige restanten is gebeurt, is tot op heden onduidelijk. Brocket zelf werd door deelname aan de show I’m a Celebrity… Get Me Out of Here! een TV-persoonlijkheid en verdiende weer goud geld. In 2004 bracht hij zijn biografie Call me Charlie uit, waarin hij onder andere dit verhaal uit de boeken doet.
alle eieren in 1 mandje…
Dit is nog eens een mooi verhaal. Leuk stuk Dizono.
@cpp1: ik moest huilen. Maar idd lekker geschreven.
@dunhozzie: mietje
@str8six: https://youtu.be/ydWswFiwo_Q?t=1m51s
En zo, dames en heren, kunnen we maar één conclusie trekken uit dit verhaal en dat is dat je moet gaan rijden met je klassieker(s). De huidige bubbel gaat ook ooit zo knappen zoals begin jaren ’90.
@viezefreddyw: en daarna weer gigantisch hard stijgen? …
@lekkaah: Kortom, zet je spaarpot maar vast klaar! De GTO’s staan straks voor woekerprijsjes op marktplaats :p
@lekkaah: zo gaat het ook altijd met economieën.
@viezefreddyw: dus viezefreddyw, kan je maar 1 conclusie trekken en dat is dat klassiekers simpelweg in waarde zijn gestegen. Ondanks een geknapt bubbeltje in de 90’s.
@jorden: Goh, je meent het…
Gelukkig is het maar bij vier gebleven
2,5 jaar cel voor 5 miljoen fraude. Dat is niet veel!
@retsok: wel als je het bij een poging blijft…
‘maar ook een autoliefhebber’
Autoliefhebber? Nu begrijp ik nog altijd niet wat dat exact moet inhouden, maar deze meneer Lord Brocket lijkt mij eerder een geldliefhebber…….
@Rob: een kat in het nauw maakt rare sprongen.
De komkommertijd is begonnen lees ik
@noreplacementfordisplacement: Vind je het geen interessant verhaal dan? Ik wist dit niet hoor. Leuke ‘liefhebber’ trouwens die zo met z’n auto’s omgaat.
@noreplacementfordisplacement: Hier voor jou! http://www.lindanieuws.nl/
@pomoek: Bedankt man!
Dus je leent geld om auto’s te kopen. Kan vervolgens je lening niet voldoen en dan zaag je dus de auto’s in stukken om de verzekering te lichten… Lijkt mij een nette kerel inderdaad….
“Is gebeurt”… Auw, Doe even die T vervangen door een D.
Bizar verhaal verder…
Mooi verhaal weer dit.
En toch is en blijft ‘his Lordship’ een dood ordinaire oplichter en flessentrekker, hoe mooi men het verhaal ook wil doen overkomen.
Ooit een statieportret gezien waarin his Lordship gezeten in smoking in een oude Testarossa voor zijn landgoed poseert.
Verder heeft de man meerdere malen de kluit behoorlijk belazerd door verhalen en geschiedenissen toe te schrijven aan chassisnummers die dat niet waren.
http://www.hietbrink.com/photos/big/222.jpg
Well, spank my ass and call me Charlie.
De 250 Europa zoals die nu uitziet (eigendom van de zoon van de eerste eigenaar)
Sommige zaken moet je ook gewoon niet met je vrouw bespreken….
Mooiverhaal inderdaad !
Ik kan me herinneren dat autovisie destijds – nog vóór de slijptol gehanteerd zou gaan worden – eens bij de Lord over de vloer was geweest. Toen stonden er naar ik me herinner alleen Ferraris en 1 Maserati.
De Lord had een ‘mannetje’ in dienst die voor het onderhoud / restauratie moest gaan zorgen. Kennelijk werd het ‘mannetje’ ook aardig betaald want de Maserati bleek van hem te zijn (als ik het me goed herinner).
Op de vraag van de reporter wat die eenzame Maserati daar tussen al die Ferrari’s deed antwoordde het mannetje op geheel Britse wijze: “To give the collection a touch of class …”.