Hoge aaibaarheidsfactor: de Citroën 2CV AZU en Méhari 4×4

Op de beursvloer in Maastricht troffen we twee praktische maar bovenal sympathieke Citroëns.

Dit is een bijdrage van Robert van den Oever en Maarten van der Pas

Er zijn auto’s waaraan je wilt voelen en waarop je wil kloppen. Zoals de Citroën 2CV AZU en de Citroën Méhari 4×4 die op klassiekerbeurs Interclassics staan. Ze hebben de tand des tijds doorstaan en dat is te zien. De ‘besteleend’ 2CV heeft gepatineerd plaatwerk en de kunststof body van de ‘terreinauto’ Méhari is verkleurd door de zon. Deze nostalgische, nauwelijks gerestaureerde Franse auto’s trekken de aandacht van bezoekers en je ziet dat die de auto’s even – moeten – aanraken. Het gaat hier niet om cilinderinhoud en pk’s, het zijn auto’s met een hoge aaibaarheidsfactor. En het zijn twee bijzondere auto’s met een boeiend verhaal.

Eenvoudig en goedkoop

De 2CV AZU heeft als officiële modelnaam Citroën 2CV Fourgonnette. De kleine bestelauto heeft veel overkomsten met de normale 2CV. De Citroën 2CV – bijnaam ‘Eend’ – werd in 1949 geïntroduceerd als een goedkope, betrouwbare, eenvoudige en zuinige auto voor het Franse platteland. Die met een mand eieren over een omgeploegd stuk land kon rijden zonder dat de eieren braken, en met gemak naast boeren ook een vat wijn of een schaap kon vervoeren.

Omdat de Franse boeren behoefte hadden aan meer laadruimte begon Citroën in 1951 met de productie van een bestelauto op basis van de 2CV type A. Dat werd de 2CV AU met de ‘U’ van ‘utilitaire’. Het laadvermogen was 250 kilogram. De motor was met 9 pk en een cilinderinhoud van 375 cc klein. Hard ging het niet, maar met de grote wielen kon de auto een klimmetje wel aan.

De 2CV A werd in 1954 opgevolgd door de AZ en er kwam ook een nieuwe besteleend: de AZU met een 12 pk motor met een inhoud van 425 cc. In latere jaren volgden nog de AZU250, de AK350 en de AK400. Het cijfer in de type-aanduiding verwees naar het aantal kilo’s laadvermogen. De ribbels in het plaatwerk maakten plaats voor een gladde carrosserie. In 1979 werd de productie van de 2CV Fourgonnette gestopt.

Zeer origineel

De 2CV AZU op de beursvloer van Interclassics stamt uit 1958. Volgens de informatie bij de auto van verkoper 2CVgarage reed hij vanaf dat jaar in de buurt van Auxerre rond, in het midden van Frankrijk. Dit exemplaar werd gekocht door een zekere monsieur Montaudoin. Die wilde wel extra zicht rondom en liet daarom twee extra ramen in de zijkant plaatsen. Op de achterkant boven de deurtjes is nog vaag zijn woonplaats Ste. Pallaye en het originele kenteken te lezen. Het was in die tijd gebruikelijk op dat op de auto te schilderen.

De levensloop van deze besteleend is aardig te volgen. In 2006 ging hij waarschijnlijk over naar een andere Franse eigenaar, hoewel de auto nooit op een andere naam is ingeschreven. Sinds 2009 staat hij in een verzameling in Nederland. Dit exemplaar is nog zeer origineel. In Frankrijk zijn de bodemplaten vervangen en zijn technische zaken aangepakt. Nu staat hij op nieuwe banden, zijn de remmen vernieuwd, is er flink wat onderhoud en afstelwerk gepleegd en staat de auto op Nederlands kenteken. De verkoper meldt nog, dat hij de stoelbekleding (tijdelijk) heeft vervangen omdat hij anders niet kon zitten bij het rijden.

Méhari op avontuur

De Citroën Méhari 4×4 op Interclassics heeft een boeiend leven achter de rug. Hij is in actie te zien in de documentaire Laurence medecin de brousse over Artsen zonder Grenzen in Afrika. Deze film van Alain Jaspard en Gérard Simon uit 1981 gaat over de jonge arts Laurence Meng die zich in Senegal inzet om de kindersterfte te verminderen. Stoer rijdt de Méhari 4×4 mee tussen de Landrover Defenders.

Citroën introduceerde de Méhari in 1968. De lichtgewicht terreinwagen was gebaseerd op het chassis en de motor van een Citroën 2CV. De carrosserie was van ABS-kunststof. De auto had voorwielaandrijving en in 1979 kwam er ook een 4×4-versie.

De Méhari’s waren leverbaar in een twee- en vierpersoons uitvoering. Extra opties waren een trekhaak, het reservewiel op de motorkap en 14 inch wielen in plaats van het gebruikelijke 15 inch formaat. De auto had terreinbanden, stevige bumpers die een tegen een stootje kunnen en de koplampen werden beschermd door roosters.

De Méhari werd tot en met 1988 geproduceerd. De naam verwijst naar het Arabische woord ‘méhariste’, een Franse koloniale soldaat die op een kameel of dromedaris rijdt.
Juist de Méhari 4×4 is een zeldzame verschijning. Er zijn pakweg 1.200 exemplaren gebouwd. Op de beurs staat – volgens verkoper 2CVgarage – nummer 3 uit 1980. Citroën gebruikte deze auto bij de persintroductie en stelde hem daarna ter beschikking aan Artsen zonder Grenzen.

Dit exemplaar is niet alleen in de eerdergenoemde film te zien, maar ook in het boek La Citroën Méhari de mon Père van François Allain en Jean-Marie Defrance en in het boek Ici commence l’aventure over hoe je een 2CV kunt prepareren om in het terrein te rijden. Andere Méhari’s kwamen ook in Senegal, toen ze de befaamde rally Parijs-Dakar reden (die toen nog echt in Dakar eindigde).

Gered van de sloop

Na zijn avonturen in Afrika kwam deze Méhari 4×4 nummer 3 in 1988 terug naar Frankrijk waar hij naar Citroëns vaste sloper Beke ging. Maar hij werd gespaard en deed dienst op het bedrijfsterrein. In 1998 werd de auto gekocht door een liefhebber. Via een tip kwam de auto bij de huidige eigenaar en verkoper terecht, die zegt na flinke inspanning en met veel geduld een kenteken te hebben kunnen bemachtigen.

Aan het uiterlijk van deze Méhari is zo min mogelijk gedaan om hem zo origineel mogelijk te houden. Zo heeft hij nog de originele banden en kentekenplaten uit Parijs. Wel is hij minimaal rijdend gemaakt waarvoor de versnellingsbak is gereviseerd. Wie durft de Méhari nog eens mee te nemen door de woestijn? Er ’s zomers mee naar het strand rijden is ook al leuk.