Toen de ontwerper van Max Verstappen’s RB12 faalde

Adrian Newey is een man die zich ruimschoots bewezen heeft in de wereld van de Formule 1. Maar zelfs hij sloeg de plank wel eens mis. Dit is het verhaal van die misser.

We draaien de kalender terug naar medio 2002. Formule 1 auto’s hebben nog schreeuwende, gillende, zeg maar gerust jankende ongelimiteerde V10-motoren achter in hun staart liggen. Het startveld is prima gevuld met 11 teams, de meeste daarvan echte fabrieksteams. Ook de niet-fabrieksteam genieten vaak stiekem behoorlijk veel steun van hun motorenpartners. Kortom, de Formule 1 beleeft gouden tijden.

Toch zitten alle teams na het seizoen 2002 met hun handen in het haar. Nou ja, alle teams behalve Ferrari dan. De dominantie van het team in het rood bereikt een ongekende hoogte. Niet sinds het jaar 1988 waarin Senna en Prost samen 15 van de 16 races wonnen was een team zo superieur.

Michael Schumacher haalt in recordtijd het kampioenschap binnen. Hij wint elf van de 17 races en staat bovendien in álle races op het podium. Teamgenoot Barichello sleept ook nog vier races binnen, wellicht niet toevallig drie daarvan in de laatste vijf races van het jaar. Eerder in het jaar had hij natuurlijk ook in Oostenrijk moeten winnen, maar dat mocht toen nog niet van de teambazen.

De rest van de teams moeten het doen met slechts twee overwinningen. Ralf Schumacher wint met de Williams-BMW in Maleisië en David Coulthard pakt de Grand Prix van Monaco voor McLaren. Dat laatste team wordt in de eindrangschikking echter derde, achter Ferrari en Williams.

Ron Dennis besluit dat het roer om moet. Hij geeft Newey de opdracht voor het seizoen van 2003 op de proppen te komen met een radicaal nieuwe bolide. Als iemand raad weet met die opdracht, is het wel het aerodynamische meesterbrein Newey. Op dat moment heeft hij al zes auto’s op zijn naam staan waarin een coureur de WK-titel binnensleepte. Nigel Mansell, Alain Prost, Damon Hill, Jacques Villeneuve en Mika Hakkinen werden kampioen in zijn auto’s, de laatste zelfs twee keer. Volgens velen toont de verscheidenheid aan coureurs die kampioen werden met Newey-auto’s aan dat hij de gemene deler is en dus grotendeels verantwoordelijk voor de successen.

Newey pakt de handschoen op en maakt een voor hem zo typische, superslanke McLaren. Als opvolger van de MP4-17 wordt deze de MP4-18 genoemd. Maar de auto is té slank. Bij de eerste testritten met de auto blijkt al snel dat de bolide enkele problemen kent. De slanke sidepods zorgen ervoor dat de motor en bak te warm worden en beschadigd raken. Bovendien moeten de monteurs elke keer als dit gebeurt de complete ophanging van de auto demonteren, omdat Newey de packaging zo krap heeft gemaakt dat ze anders niet bij de vitale onderdelen kunnen. De monteurs zijn professionals, maar desalniettemin morren ze hier toch een beetje over.

De auto wordt aanvankelijk uitgesteld met het plan om vanaf de zesde race in Oostenrijk ingezet te worden. Dit plan wordt mede ingegeven door het feit dat coureurs Coulthard en Raikkonen met de oude MP4-17 die noodgedwongen wordt ingezet de races in Australië respectievelijk Maleisië weten te winnen. In het laatste geval betreft het overigens de eerste F1-overwinning van Kimi Raikkonen.

De MP4-18 blijft echter voor problemen zorgen. Tot tweemaal toe komt de auto niet door de zijdelingse crashtest van de FIA. Het uitstel naar de zesde race in Oostenrijk wordt verlengd tot de achtste race in Canada. Maar vóór die race beleeft Alexander Wurz bij testsessies op Jerez binnen tien dagen twee flinke klappers met Newey’s slanke creatie.

Dit is in principe niet eens heel ongebruikelijk bij testsessies. De testcoureur geeft het team aan waar volgens hem het probleem ligt en het team gaat daarmee aan de slag om de auto te verbeteren. Zorgwekkend is echter dat Wurz, toch een hoogaangeslagen testcoureur, helemaal geen idee heeft waarom het fout ging. Geen lekker gevoel als je zo’n laagvliegende V10-F1 op de limiet moet rijden.

Uiteindelijk komt van uitstel dan ook afstel. De MP4-18 zal nooit officieel ingezet worden in een F1-race. Met de doorontwikkelde MP4-17, nu MP4-17D geheten, wordt Kimi alsnog tweede in het kampioenschap met twee puntjes achterstand op de in 2003 veel minder dominante Schumacher. Kimi bereikt dit mede dankzij zeven tweede plaatsen, maar gewonnen wordt er na de eerste twee races niet meer bij McLaren dat jaar.

In 2004 verschijnt de MP4-19 aan de start, volgens velen een doorontwikkeling van de gefaalde MP4-18. Kimi wint er slechts één race mee, op zijn geliefde Spa. Het luidt het einde in van Newey bij McLaren, die samen met Coulthard in 2006 vertrekt naar het huidige team van Max Verstappen. Zoals we weten tekende Newey voor de energieblikjes-gigant al menig WK-winnende auto, terwijl McLaren sinds zijn vertrek nog maar één keer een titel wist te winnen. In Woking zullen ze zich nog wel eens achter de oren krabben of ze niet beter om hadden kunnen gaan met de zeldzame misser van Adrian.