Verslag: Michelin Pilot Performance Days 2011

Een dagje allerlei hedendaagse supercars afbeulen op een leeg circuit in een zonovergoten Portugal, hoe klinkt dat? Eigenlijk moest ik de afwas nog doen en de planten water geven, maar wilde Michelin ook niet teleurstellen, en dus ging ik maar mee naar Estoril voor de Pilot Performance Days. It’s a dirty job, but someone has to do it.

Aangezien het hele event door de Franse bandenfabrikant werd georganiseerd draaide het om één ding: rubber. Hoe het zich gedraagt op verschillende ondergronden (bijvoorbeeld op nat wegdek en off-road) en welke band nou precies geschikt is voor welke toepassing. Aangezien het de ‘Performance Days’ waren, kwamen de muesli-banden nauwelijks in het verhaal voor, maar ging het om de sportief aangelegde units. Right up our alley dus.

Door middel van statische workshops werd de basis gelegd, en hoewel dit zeker bij vlagen zeer interessant was, waren we natuurlijk niet het Godse eind naar Portugal gevlogen om alleen maar naar verhalen te luisteren, en dat begreep Michelin haarfijn. Er was dus zeker ruimte om het zelf eens te ervaren. Veel ruimte. Meten is weten per slot van rekening.

Als opwarmertje stond een viertal BMW M3’s klaar naast een kunstmatig nat gehouden stuk asfalt. Het was de bedoeling om vol gas te accelereren richting de 90 km/u, om vervolgens op het natte stuk wegdek volle bak te remmen. Nu was mijn eerste auto er één zonder ABS, en het dusdanig bruusk toucheren van het rempedaal had daarmee ongetwijfeld geleid tot een zwaar gecrashte Smoke (Zunne grote vuurbal jonguh, BAM!), maar in een hedendaagse M3 is het een kwestie van zo hard mogelijk stampen, terwijl de auto kaarsrecht blijft. Van 80 naar 20 km/u doe je in ongeveer 23 meter. Dit was een lekker opwarmertje, maar toen we van tent naar tent liepen kwamen we langs heel veel lekkere exoten (Wiesmann, Ferrari, Gumpert), maar het lekkerst werd voor het eind bewaard.

Hoewel, het lekkerst begon al vroeg: we werden naar de pitlane geleid, alwaar een lange rij Porsches en Audi’s klaar stond om gemarteld te worden. Iedere gast kreeg zijn eigen instructeur toegewezen, die na een korte introductie al snel in de auto stapte, want hij snapte ook wel dat het bij ondergetekende vreselijk begon te jeuken. Geen woorden maar daden! Even een korte uiteenzetting: van elk type auto stonden drie exemplaren klaar: eentje op de Pilot Sport 2 banden (straat), eentje op Michelin Pilot Super Sport/Michelin Pilot Sport Cup+ (semi-slicks), en eentje op full slicks. De bedoeling was aan den lijve te ervaren of er verschillen zijn tussen de verschillende banden, en zo ja; hoe groot deze dan zijn.

Het eerste voertuig was een weerzien met een oude bekende: de Porsche Carrera 911 GTS, uitgerust met de PS2-banden. Deze heerlijke, achterwielaangedreven, lawaaimakende, wide-body Porsche had ik een half jaartje geleden al even onder de kont gehad toen wij hem testten. Ook deze unit was uitgerust met een PDK-bak, dus de aandacht kon volledig uitgaan naar het verkennen van het circuit met beide handjes aan het stuur. Dit was handig, want het waren mijn eerste kilometers op Estoril. Wat zeg ik? Mijn eerste kilometers ooit op een circuit! Een beetje klamme handjes mogen dan best toch?

Uiteraard had ik bovenstaande ook meegedeeld aan Julien, mijn sympathieke Fransoos-begeleider, die in het dagelijks leven professioneel coureur is in een Ferrari 550. Hij coachte me door wat rempunten en stuurbewegingen heen, en voor ik het wist zaten we in de ontzettend lange rechtse doordraaier die uitkwam op het rechte stuk. Strak houden, halfgas. Nog langer strak houden, half gas blijven geven, en dan ein-de-lijk komt het verlossende einde van de bocht in zicht, knijpt ‘ie niet langer en kan je vol het rechte stuk op accelereren. Langs de pitmuur ging het met inmiddels 200+ op de klok tot het punt waar het circuit omlaag loopt, en je weer in de ankers moet voor de scherpe bocht naar rechts. Het rondje werd afgemaakt, waarna we wisselden naar een GTS op Cup+ -banden, om 2 rondjes later plaats te nemen in een Carrera 4S op slicks.

Laten we stellen dat ik sowieso 4 rondjes nodig had om het circuit een beetje te leren kennen, en dus nog niet een optimaal vergelijk kon maken tussen de banden, maar toch werd het al duidelijk dat een setje performance-rubber aardig wat doet met je auto. Met de heerlijk plakkerige slicks kan je later remmen, je auto harder door een bocht smijten, en hoef je ook minder te sturen door de bochten heen. Op de straatbanden was het in sommige bochten nog aardig werken aan het stuur, maar bij de sticky-icky-icky (© Snoop Dogg) bandjes ging het meer als vanzelf.

Na de Porsches waren de Audi’s aan de beurt, in de vorm van een R8 (PS2), een R8 V10 (Cup+) en een R8 GT3 (slicks). Noem me verwend, maar ik vond het in de Audi’s niet echt geweldig. Ze waren voorzien van de hakerige R-tronic bak (hoe is die er ooit doorgekomen?), en de beteugelende electronica (die de R8 idiot-proof moeten maken) was veel te aanwezig. Bovendien wegen de dingen eenvoudigweg te veel om een vergelijkbare rij-ervaring te bieden als de lichtvoetiger Porsches. Wat wel erg geil is, is om de V10 vol open te trappen op het rechte stuk. Tegen 525 pk konden de aanwezige Zuffenhausers dan weer niet op. De R8 GT3-racer werd bestuurd door een professionele coureur, en die kende het circuit aardig goed, dus dat was vlammen geblazen! Mja, een race-ready GT3-auto met een crack achter het stuur doet het rondje waarschijnlijk een halve minuut vlotter dan ondergetekende, en dat was te merken. De reden waarom er ook profs werden ingezet was simpelweg om te tonen hoe het aanvoelde op 100% van de capaciteit. Wij minderwaardige bloggers trekken er misschien eens 70% van de mogelijkheden uit.

Na de R8’en gingen we downsizen met een drietal TT-RS’en (340 pk), waarvan er eentje door de bekende tunert MTM onder handen was genomen, met als resultaat 426 pk. Woo-hoo! Bovendien moest er zelf geschakeld worden, wat een heel nieuwe dimensie toevoegde aan de toch al spannende circuitbeleving. Wat was dat een lol na de R8 zeg! Het ronduit za-li-ge 5-cilinderblok was altijd alert, nergens had ik het gevoel dat de turbo in de weg zat. Met de relatief korte wielbasis waren de TT’s ook prima door de bochten te hoeken, alleen moet ik wel bekennen dat ik in mijn enthousiasme één keer de tandjes flink liet knarsen en één keer mijn rempunt volledig miste. Stug doorremmen en het stuur goed recht houden losten dit gelukkig op, maar ik zag vanuit mijn ooghoek Juliens hand al naar de handrem gaan. Het was me gelukkig vergeven.

Na de lunch was het nog even tijd voor een kleine free driving session. Welke auto ik wilde hebben? “Nou meneer, doet u mij maar weer de Carrera 911 GTS. Met slicks graag.” U vraagt, wij draaien, en dus kon ondergetekende de lekkerste 911 voor op de straat nog eens goed aan de tand voelen. Na een aantal rondjes was de koek echter op en instrueerde Julien mij in de in lap om een beetje rustig aan te doen en niet meer te hard te remmen. Iets dat me, gezien de fading die inmiddels vrij duidelijk optrad, wel een goed idee leek.

Er werd dus wat afgegumd, wat nogal een dure hobby is: voor een setje slicks ben je al snel meer dan 2000 euro kwijt, maar Michelin betaalde, dus dit liet zowel de coureurs als ondergetekende koud als kapotte kachels. Zo’n kans krijg je niet vaak per slot van rekening. Dat het voor de bandenfabrikant geen goedkope dagen waren, dat kan zelfs de grootste sufferd zich bedenken, maar voor de cijferne*kers onder u nog even de volgende statistieken: In totaal zijn er op het event zo’n 670 banden doorheen gegaan en er waren 51 supercars aanwezig met in totaal meer dan 20.000 pk.

Een aantal van deze pk-monsters kwamen tijdens de middag van hun pronkplekje af om zich te laten zien op het circuit. Dit was na de free driving session, en aangezien dit met recht monsters waren die zich niet allemaal door een leek lieten besturen, namen er professionele coureurs plaats achter het stuur. In feite was het zoals vroeger, toen je in de snoepwinkel langs al het moois ging, maar dan met het enige verschil dat je het op Estoril ook gewoon kreeg. Ik ben onder andere ingestapt in de Gumpert Apollo S (ja, die auto die in 7:11 een rondje Ring doet), Ferrari 458 en Nissan GT-R. Stuk voor stuk werden deze wagen niet ontzien: er werd vol mee over de kerbs gegaan, toerenbegrenzers werden aangetikt, overstuur-acties met rokende achterbanden werden uitgehaald en legendes werden geschreven.

Het allergrootste WTF-moment van de dag kwam echter op naam van de KTM X-Bow GT4 en Porsche 911 GT3 Cup. In beide auto’s werd ik volle bak vastgesnoerd in de vijfpuntsgordels. Ik voelde me net een rollade en dacht ‘is dit nou echt nodig?’ Ja, dat was echt nodig. Kanonnen, wat ging dat onvoorstelbaar hard! Vierwiel-drifts in de chicane met de KTM, overstuur-acties met de Porsche en algehele bochtensnelheden die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Je moet het voelen om te geloven. Enne: doe wel een helm op, want je tikt met je hoofd alle kanten op. Maar van mij zijn jullie dat wel gewend natuurlijk :).

Videootjes en foto’s van gedurende het event vindt u op autojunk. Helaas waaide de wind ongeveer op orkaankracht, en had de geluidsinput het een en ander te verduren gehad, dus het geluid is ronduit Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, maar de beelden spreken voor zich.

Tot slot nog even een bedankje aan Michelin voor het heerlijke event, de gouden Rolex, en de nieuwe 100-inch Plasma-TV. Tot volgend jaar!