Alles wat je moet weten over de Ferrari 333 SP

Dit zou namelijk zomaar eens de minst bekende Ferrari uit de jaren ’90 kunnen zijn, hoog tijd om een beetje bij te spijkeren.

Jarenlang domineerde Ferrari met sportscars, vooral met racewagens in de prototype-klasse. Midden jaren ’60 komt Ford om de hoek kijken met de ijzersterke GT40, terwijl in 1970 Porsche op de proppen komt met de schier onverslaanbare 917. Ferrari probeert dapper stand te houden met auto’s als de 512M en 312PB, maar stopt in 1973 definitief met het ontwikkelen van prototypes voor de sportwagenracerij. In plaats daarvan gaan ze zich volledig richten op de Formule 1, waar ze in 1973 zelfs enkele races moesten overslaan vanwege een gebrek aan snelheid en betrouwbaarheid.

Begin jaren ’90 is het racen met prototypes, dat zich dan voornamelijk in de VS afspeelt, sowieso op sterven na dood. Het IMSA GT-kampioenschap gaat voor seizoen 1994 flink op de schop met de invoering van de nieuwe prototypeklasse World Sports Cars (WSC). Belangrijker voor de heropleving van het IMSA GT-kampioenschap, zijn echter de geruchten dat Ferrari werkt aan een terugkeer. Ginapiero Moretti, oprichter van Momo, zou Piero Ferrari overtuigd hebben een racewagen te bouwen.

Tijdens de derde race van 1994 kan de wereld voor het eerst kennismaken met de Ferrari 333 SP. En hoe! De auto bezet meteen de eerste twee podiumplekken tijdens zijn debuutrace en blijft het hele seizoen uitstekend preseteren. Aangezien Oldsmobile de eerste twee races al flink wat punten heeft kunnen pakken, weet Ferrari in 1994 net niet de constructeurstitel naar zich toe te trekken.

Dalara-chasis met Ferrari F1-motor

De Ferrari 333 SP zogezegd, waarbij de naam zich laat verklaren als de inhoud van één cilinder, met de toevoeging van de beginletters van Sports Prototype. Niet Ferrari maar Dallara ontwikkelt het chassis van de wagen. Het blok komt uiteraard wel bij Ferrari vandaan. De Italianen gebruiken de V12 uit de Ferrari 641, de F1-wagen uit 1990, als basis. De cilinderinhoud wordt vergroot van 3498 naar 3997 cc. Aangezien in die dagen een F1-motor nog precies één race + uitrijronde mee moet gaan, wordt de levensduur van het blok opgerekt door het vermogen wat terug te schroeven. Daar waar de V12 in de 641 nog goed is voor zo’n 680 pk, daar levert het vergrote blok in de 333 SP een nog altijd fijne 600 pk bij 11.500 toeren. De bak is weliswaar sequentieel, maar telt slechts 5 versnellingen.

Opvallend is overigens dat met de komst van de WSC-klasse, de gebruikte motoren moesten zijn afgeleid van die in productiemodellen. De Ferrari 641 is zeker geen productiemodel, maar de Ferrari F50 wel. Ook deze heeft namelijk een V12 die is afgeleid van het blok uit de 641, zij het met een inhoud van 4.7 in plaats van 4 liter. Wie zijn Ferrari-feitjes echter een beetje op een rijtje heeft, weet dat de F50 pas in 1995 verscheen. De Italianen wisten dus hun racewagen te homologeren met een ‘productiemotor’ van een auto die nog zeker een jaar op zich zou laten wachten… De auto was gewoon te koop, maar dan moest je wel met circa 1 miljoen dollar over de brug komen. Zeker in die tijd een fors bedrag, al kreeg je voor dat geld wel een extra V12, wat reserve bodywork en fabrieksondersteuning.

Overal succesvol, behalve op Le Mans

Terug naar het circuit, want daar blijft de Ferrari 333 SP uitstekend presteren. In 1995 trekt Ferrari de titel naar zich toe en winnen ze eveneens de 12 uur van Sebring. Dubbel zo lang racen op Le Mans blijkt geen succes, de 333 SP scoort nooit beter dan een zesde stek in 1997. Ferrari staat met 9 overwinningen nog altijd derde op de lijst met succesvolste merken op Le Mans, maar de laatste overwinning dateert uit 1965.

Vanaf seizoen 1997 beginnen de jaren duidelijk te tellen voor de 333 SP. Er wordt nog met de auto geracet tot en met 2003 (in dat laatste jaar met een Judd-motor), sindsdien komt de auto alleen nog in actie tijdens evenementen als Finali Mondiali en races voor historische wagens. In totaal nam de 333 SP deel aan 144 kampioenschapsraces, waarvan er 56 werden gewonnen en 69 keer beslag werd gelegd op poleposition. In totaal zijn er 40 exemplaren gebouwd, waarvan een groot aantal nooit heeft deelgenomen aan officiële races en de laatste pas in 2001 werd gebouwd. Dit exemplaar werd vorig jaar nog geveild voor 2,365 miljoen dollar.