Deze man won Le Mans maar kwam nooit in de boeken

In 1965 wonnen Masten Gregory en Jochen Rindt de 24 uur van Le Mans. Tenminste, volgens de geschiedschrijving. Het heeft er namelijk alle schijn van dat ook deze Ed Hugus een stint gereden heeft. Maar waarom stond hij dan niet op het podium en ontbrak hij in de einduitslag?

1965 gaat de boeken in als één van de spannendste edities van de 24 uur van Le Mans én is daarnaast een belangrijk kantelpunt voor met name Ferrari. Het merk won maar liefst negen keer, maar 1965 zou het allerlaatste jaar worden. Ford verschijnt dat jaar voor het eerst aan de start met de GT40, vastberaden Enzo Ferrari te verslaan. Wraakgevoelens die de grote baas heeft opwekt door op het allerlaatste moment een overname van Ferrari door Ford tegen te houden en zijn bedrijf daarna aan Fiat te verkopen. Ford moest en zou Enzo Ferrari verslaan.

Dat zou ze ook lukken in 1966 én hoe! Maar in 1965 komen de Ford’s er nog niet aan te pas, ze vallen stuk voor stuk al vroeg in de race uit met kapotte koppakkingen. Aan de snelheid ligt het niet, de GT40’s zijn sneller dan wie dan ook. Ferrari zit het overigens ook niet mee want ook de door het merk ingezette prototypes vallen stuk voor stuk uit. Uiteindelijk zijn het twee Ferrari 250 LM’s en een 275 GTB die het erepodium vullen, alle ingezet door priveteams. Wat maakt het ook uit, Ferrari’s eer is gered.

Het zijn Masten Gregory en Jochen Rindt die uiteindelijk de hoogste trede van het podium mogen betreden, terwijl het aannemelijk is dat ook reserverijder Ed Hugus een nachtelijke stint gereden heeft. Hoewel teams destijds in principe nog met twee coureurs rijden, mag er wel een reservecoureur worden ingezet. Wel geldt dat wanneer deze instapt, de piloot waarvoor hij invalt niet meer achter het stuur mag plaatsnemen.

Een beslagen bril en een spoorloze coureur

Na een lange stint geeft Rindt op een nachtelijk Circuit de la Sarthe het stuur over aan Gregory. Rindt zoekt een rustig plekje om even een paar uurtjes bij te slapen, het nachtelijke rijden, met dikke mist notabene, heeft hem behoorlijk uitgeput. Die mist blijkt echter voor grote problemen te zorgen voor Masten Gregory. De coureur is niet gezegend met al te beste ogen en draagt een bril met dikke glazen. Glazen die continu beslaan wel te verstaan en het rijden wordt hem bijkans onmogelijk gemaakt.

Als Gregory zich al weer snel meldt in de pitstraat, is Rindt nergens meer te bekennen. Die ligt ergens op één oor, maar niemand weet waar. Reserverijder Hugus is wel aanwezig en dus stapt hij maar in de auto. Tenminste, dat schijnt zo gegaan te zijn want foto’s die dit bewijzen zijn er niet en niemand lijkt het destijds te zijn opgevallen. Wellicht droeg Hugus de helm van Rindt?

Dat zou goed kunnen verklaren waarom men bij NART, het team dat de winnende Ferrari inzette, nooit melding heeft gemaakt van Hugus nachtelijke rijden. Na Hugus stapte Gregory namelijk weer in en later ook Rindt. Niet volgens de regels en dus zou de equipe eigenlijk gediskwalificeerd moeten worden. Het voorval gebeurde overigens op een moment dat er nog helemaal niet aan de winst gedacht werd, aangezien de Belgische 250 LM een flinke voorsprong had. Deze kreeg echter een klapband, waarbij het rondvliegende rubber voor flinke schade aan de auto zorgde en reparaties veel tijd in beslag nam.

Er gaat een verhaal de ronde dat Hugus wel degelijk op het podium had moeten staan, maar -ondanks begeleiding van twee gendarmes- door de drukte niet op tijd bij het podium kon zijn. Dat is niet waar, want er zijn zowel foto’s van Hugus zittend op de Ferrari tijdens de ereronde als foto’s die aantonen dat hij gewoon bij de ceremonie aanwezig was.

Een brief

Bij leven heeft Hugus, destijds een gevierd coureur, nooit publiekelijk een woord losgelaten over het hele voorval. Vlak na zijn dood in 2006, duikt echter een brief op van Hugus aan een fan, waarin hij bovenstaande verhaal beschrijft en verklaart dus wel degelijke een volle stint te hebben gereden die bewuste nacht van 19 en 20 juni 1965. Officieel bewijs is er niet, maar bekenden van Hugus omschrijven de coureur altijd als bescheiden en heel terughoudend. Daarom krijgt hij van ons het voordeel van de twijfel en schrijven wij hem bij in ons eigen geschiedenisboek.