Autoblog garage, de BMW Z4 van Nicolas

Nieuw in de Autoblog garage, de BMW Z4 van Nicolas

Goeiedag!! Nicolas hier. Voor sommigen een nieuwe naam, voor anderen -die deze onvolprezen site al lazen in 2015- wellicht een bekende. Ik ben er weer. De heren Karssen en Ras hebben in hun onmetelijke wijsheid besloten mij weer toe te laten op de Autoblog redactie. Dank daarvoor. Goed, ik ben terug en ik heb er zin in!!

Laat ik met wat betreft mijn voorliefde voor een bepaald soort auto maar meteen met de deur in huis vallen. Ik wil minimaal 6 cilinders en het liefst zonder dak. En als het even kan ook van BMW. Waarom? Dat is en blijft een lastige vraag. Zeg nou zelf, het is niet de meest praktische keuze die je kunt maken.

Want dakloze auto’s zijn meestal niet de ruimste, ze zijn zwaarder dan hun dichte evenknie en dus verbruiken ze meer, je haar gaat er van in de war, je verbrandt levend als je te lang met open dak door de zon rijdt en over de (praktische) nadelen van een 6-cilinder zwijg ik maar helemaal. (DORST!!!) Maar toch. Als je eenmaal door dit virus bent besmet, helpt er geen Pfizer meer aan en zul je levenslang voor de bijl gaan. Waarvan akte.

Hoe het allemaal begon

Inmiddels ben ik de 43 gepasseerd en aangezien ik sinds mijn 18e in het bezit ben van een rijbewijs B, zijn er ook de nodige auto’s voorbijgekomen. Sommigen zo onbeduidend dat ik er geen fotomateriaal -en actieve herinneringen- meer van bezit, anderen enorm uitgebreid gedocumenteerd. Maar goed, sommige auto’s blijven je voor altijd bij, zowel op beeld als in gedachten. En een auto waarvoor dat zeker geldt, is je eerste.

In mijn geval een Renault Clio 1.8 RSi uit 1993. Waarbij ik iets moet bekennen. Ik heb aan die Clio iets aan het uiterlijk veranderd. Normaal gesproken ben ik een originaliteits-nazi (komt denk ik door een bezoekje als scholier aan een brouwerij van witbier, waar ik tijdens het proeven om een schijfje citroen vroeg. De gids keek me enorm denigrerend aan en sprak de legendarische woorden “als de fabrikant had gewild dat het naar citroen had gesmaakt, dan had hij het er zelf wel ingestopt”.

Die zin is me -in elk geval in mijn automobiele leven- altijd bijgebleven, maar ik had er velgen opzitten van een Clio 16V. Stond hem goed. Lang verhaal kort, heerlijke eerste auto, kort gereden door iemand anders en het eind van een tijdperk. Gelukkig hebben we de foto’s nog… En voordat mijn jaren 90-esque kapsel wordt uitgelachen, deze foto komt uit 1997. Dus toen mocht zulk haar nog!

Een rits andere auto’s

Na de eerste komt de tweede (een Mini Cooper 1.3i uit 1996), de derde en net zolang totdat we niet meer precies weten wat er nou allemaal op de stoep/oprit/garage heeft gestaan. Maar een kleine bloemlezing zal ik jullie niet onthouden, ik zit hier nou toch.

• De al genoemde Mini Cooper
• Een Citroën Acadyane uit 1986
• Een Suzuki Alto
• Een Golf I cabriolet
• Nog een Golf I cabriolet
• Een Golf II 1.8 met opgehoogde achterveren
• Een Alfa 33
• Een Mini One
• Een BMW 320i E30 Touring
• De nodige grijze leasewagens
• Nu wordt het wat serieuzer, een BMW 130i
• Een Audi A4 2.4 V6 cabriolet
• Een Jaguar XJ-S 5.3 V12
• Een Saab 900 Cabrio, genaamd Jaap
• Mijn ouwe trouwe BMW E91 330d
• En tenslotte een BMW i3 REX
• De Toyota LandCruiser V8 uit DIT artikel komt er nog aan, geduld is een schone zaak

En dan nu naar het heden

Want het heden, daar gaat het toch over in deze rubriek. Zoals de titel van dit stuk al doet vermoeden, staat in de Autoblog garage een BMW Z4. Een wel een Z4 uit de E89-reeks, in de introductiekleur, precies uitgevoerd zoals ik hem wilde hebben. En op de motor na exact zoals Wouter hem jaren geleden tijdens de introductie ook reed, zoals te zien in deze Rijtest & video: BMW Z4 sDrive35i. En jazeker, die van mij is nog hartstikke origineel. Maar waarom een Z4? Dat ga ik proberen uit te leggen.

Zoals al zei, ik ben ik dol op cabrio’s. De wind door je haren, de geur van de omgeving die je neusgaten inglijdt en bovendien het ongefilterde geluid van de motor dat je oren net wat makkelijker bereikt als je zonder dak rijdt. Ik krijg er geen genoeg van. Dus dat er een dakloze auto moest komen, stond vast. Maar waarom dan specifiek de Z4? Makkelijk, geen kinderen, geen werk waarbij ik grote spullen moest vervoeren en stiekem ben ik sinds 2009 altijd een beetje verliefd gebleven op de vormen van deze -in mijn ogen- tijdloze schoonheid. Daarbij, die vermaledijde 6-in-lijn is ook leverbaar in deze auto. 1+1=Z4 toch?

De zoektocht

In de stukjes van mijn collegae in deze rubriek lees ik vaak over eindeloze zoektochten, auto’s die afvallen omdat ze nėt niet de juiste teint rood hebben, verkeerd bouwjaar, noem maar op. Als je van mij ook zo’n relaas verwacht, moet ik je helaas teleurstellen. Want bij deze zoektocht ging alles wonderbaarlijk genoeg helemaal goed. Ik had slechts een paar een paar eisen. Ten eerste moest er minimaal een 6-cilinder in het vooronder liggen. Ten tweede wilde ik een i-Drive en als laatste, er moesten wel originele BMW sportstoelen inzitten. Oh ja, ook niet onbelangrijk, autoliefde mag wat kosten, maar ik was niet van plan de hoofdprijs te betalen. Dus zo gezegd, zo gedaan, ik start mijn zoektocht op een niet nader te noemen verkoopplatform-want-niet-Marktplaats EN WAT ER TOEN GEBEURDE ZAL JE VERBAZEN… De allereerste Z4 die getoond werd was de perfecte uitvoering. Inclusief de drie door mij gewenste opties en ook nog eens de minst dure.

Dus staat er nu in de Autoblog Garage een BMW Z4 sDrive 23i uit september 2009, een “Introduction”, dus vol in de leuke extra’s. Wel vrij hoge kilometerstand, maar perfect onderhouden bij Ekris Nijkerk met boekjes als bewijs. Op een klein pitje in de rechter deur volledig schadevrij en strak in de lak. Proefrit gemaakt, beetje gepingeld en hoppetee, mee naar huis.

En deze is het geworden.

• 

• 

• 

• 

• 

Huh? Een Spaans kenteken?

Jazeker. Ik heb hem geëxporteerd naar Spanje. Dat zit zo, mijn vrouw en ik zijn heel graag aan de Spaanse Costa. Zelfs zó graag, dat we er ook een huisje hebben. En wat hoort er nou méér bij de altijd schijnende zon dan een cabrio? Tuurlijk, tapa’s, sangria, stierengevechten, middagdutjes, altijd te laat komen op afspraken, je werk half afmaken, sombrero’s, Bassie en Adriaan, Franco, peseta’s en om 23:00 uur eens beginnen aan je voorgerecht, maar buiten dat niet heel veel. En als die grenzen nou weer eens gewoon open gaan en we zonder beperkingen heen en weer mogen reizen, dan staat de auto er in elk geval al.

Maar wat ik tijdens de verblijven daar wel al heb opgemerkt, Nederlandse platen in combinatie met een auto die in het Spaanse straatbeeld een beetje uit de toon valt, is een garantie voor aandacht van de plaatselijke hermandad, al dan niet getooid met machinegeweren en een Guardia Civil-logo op de baret. Na ongeveer 8 keer aan de kant te zijn gezet in drie weken tijd, heb ik besloten de export/import, afhankelijk vanuit welk land je het bekijkt, in gang te zetten. Maar daarover later meer!!

Maar ben ik er een beetje blij mee?

Daar kan ik kort over zijn. Ja. Vooraf was ik een beetje bang gemaakt door verhalen over het buitensporige olieverbruik en versleten klepafdichtingen van de N52B25A die de Duitse heren erin hebben gehangen, maar dat valt reuze mee. Zeker in vergelijking met mijn Audi. Maar aan de andere kant, vergeleken daarmee valt alles mee. Al is de auto inmiddels 11 jaar en een beetje, geen rammeltje, geen kraakje, geen piepje, niks. Alleen een paar slijtagesporen op de bedieningsknopjes van het dak en dan heb je het wel gehad. Maar het belangrijkste, iedere keer als ik hem zie, maakt mijn hart een vreugdesprongetje. En laat het nou net daarom gaan bij autoliefde, toch?

Ga ik er nog iets aan doen?

Zoals ik al zei, hier aan deze kant van het beeldscherm zit een originaliteits-nazi. Dus, nee. Er gaat niks gebeuren aan het uiterlijk. Beetje saai wel, maar zo is het nu eenmaal. Er is alleen 1 ding waar ik me een klein beetje aan erger, er zitten twee lelijke vlekken op de zitting van de bestuurdersstoel. Die ga ik nog wel een keer wegpoetsen. Maar of jullie als Autobloglezers nou op een uitgebreid beeldverslag van een poetsende Nico zitten te wachten? Of misschien, omdat het kan, ga ik er ooit nog weleens Apple Carplay in (laten) zetten. Ach, we zien wel. Voorlopig blijven we gewoon genieten van deze fijne automobiel! Open de grenzen!!