Autoblog Garage: Martijns Mini Cooper

Misschien wel de langst dienende auto in Autoblog Garage, of beter gezegd: zeker weten! Een MINI met ‘wat’ modificaties.

Martijns MINI

“Hey Martijn, zou je even een stukje over jouw MINI willen schrijven voor de Autoblog Garage?” luidde het vriendelijke verzoek van onze hoofdredacteur, “Eeeeeeeeuuhhhr” was mijn uiterst behulpzame reactie daarop. Nu zit ik hier bij een lokale BMW&MINI-specialist te wachten op de APK-keuring van de auto in kwestie. Wat me een geschikt moment lijkt om mijn gedachten over dit onderwerp eens te sorteren.

MINI met ‘wat’ modificaties

Het zal voor het merendeel van jullie (g)een verrassing zijn, maar aan mijn MINI zijn ‘een paar dingetjes’ veranderd. De oplettende lezer heeft de auto in kwestie overigens al eens voorbij zien komen in een aankoopadvies met Casper. Dit was een paar jaar geleden. Laten we voor nu beginnen met een soort algemene voorstelronde met de periode tot nu toe in een soort notendop.

De auto in kwestie is een MINI Cooper (geen S inderdaad!) uit 2002, destijds geleverd met het in Nederland populaire Chili-pakket. Halfleren stoelen, een paar leuke velgen, een achterspoilertje, boordcomputer. Alles wat de MINI-koper destijds graag wilde hebben. Gelukkig was de eerste eigenaar ook zo aardig om onder andere cruise control en airconditioning aan te vinken op de destijds reeds zeer uitgebreide optielijst. Onder andere deze opties zorgden ervoor dat de auto in 2011 op mijn radar verscheen. Toen ik destijds op zoek was naar mijn eerste eigen vervoermiddel.

Er waren andere opties

Als student wist ik me jarenlang te redden met een mix van fiets, OV en geleende auto’s. Maar daar moest verandering in komen. De combinatie van betaalbaar, beetje sportief en soort van praktisch deed mij net als velen kijken naar de kleinere hot-hatches. Allemaal passeerden ze de revue, waarbij bijvoorbeeld ook een Suzuki Swift Sport of een Fiat Panda 100HP serieuze kanshebbers waren. Een tijdje rondgekeken, wat MINI’s van dichtbij geïnspecteerd en uiteindelijk dit exemplaar gekocht.

Het plan was om er behalve een paar andere wielen niet zoveel aan te doen… Waarbij ik op dat moment nog niet wist dat dat binnen de MINI-community een soort running joke is. Vrijwel iedereen die zich nieuw aanmeldt heeft het over “nee, hij is verder wel prima zo, hooguit een paar stickers”. Iets wat binnen een paar weken/maanden/jaren volledig overboord gaat. Zo ook bij mij, want binnen een paar maanden was de auto voorzien een schroefset, camberplates, een andere uitlaat, een ander luchtfilter, enz. Het jaar daarna volgde een volledige interieur-make-over, Cooper-S-bumpers en andere wielen. Ik reed de auto op dat moment nog dagelijks, wat van 15.000 per jaar op liep tot zo’n 30.000-40.000.

En toen begonnen de MINI modificaties

Voor het onderhoud had ik na een teleurstellende ervaring bij de lokale dealer mijn heil gezocht bij Auto Spenkelink in Enschede. Een grote bekende in de MINI-wereld. Samen met hem wilde ik de achilleshiel van deze generatie MINI, de 5-versnellingsbak van de Cooper, preventief vervangen door een 6-bak uit een Cooper S. Door omstandigheden verscheen er echter ineens een complete donor-auto in beeld. Waarop Roy Spenkelink voorstelde om dan ook maar meteen de motor om te wisselen. Ja, waarom ook niet? En zo geschiedde, de auto ging naar Enschede, en ik reed enkele dagen later met bijna 100pk extra terug naar huis. Geheel in lijn met mijn motto “iedere auto wordt beter van 100pk extra” had ik een grijns op mijn gezicht die daar tot de dag van vandaag niet meer van verdwenen is. Overigens ook netjes bij de RDW om laten keuren.

Maar mijn leven veranderde. Ik verhuisde, ging minder kilometers rijden, kocht er andere dagelijkse auto’s bij, maar de MINI? Die bleef!

Nou is dit alsnog weer een veel te lang verhaal geworden, maar de modificaties aan de MINI gingen gestaag door. En als je een auto puur voor de fun rijdt, kun je nog wat makkelijker los gaan. Dus er kwam nog meer vermogen, nog meer herrie, betere remmen. De achterbank vloog eruit, het interieur werd nog sportiever. Mensen vragen mij wel eens wanneer de MINI modificaties klaar zijn. Waarop ik steevast antwoord met “hopelijk nooit”. Dat is ook een beetje hoe ik erin sta. Het is een lopend project wat meegroeit met mijn smaak en wensen, maar altijd als doel heeft om mij te plezieren.

Fun fun fun

Want dat plezier, dat vind ik er nog altijd in. Het eerste weekend dat ik er met m’n vriendin mee op pad ging. Die keer dat ik er in een dik pak sneeuw links en rechts overal mensen mee inhaalde. De rondreis door Schotland. De keer dat ik een winkeldief van z’n fiets reed. De tocht naar de Alpen. De mensen die ik via de NewMINIClub heb leren kennen. Een fotoshoot voor een tijdschrift. De oudere man die me onlangs bij het parkeren kwam vertellen over zijn Mini van vroeger. Deze auto lijkt vooral positieve gevoelens op te roepen.

Het thema van de auto is losjes gebaseerd op oudere Porsches. Dat ontstond door de jaren heen. En dat begon volgens mij toen ik de interieur-deurgrepen verving door rode lusjes. De houten pookknop is een verwijzing naar de Porsche 917, het MOMO MOD.07 stuur is dezelfde als in de 996/997 Cup, de Tartan-bekleding zie je in oudere modellen, etc. Die bekleding regelde ik trouwens via een Engelsman die ik via Instagram leerde kennen, wat maar weer eens aangeeft hoe auto’s mensen met elkaar kunnen verbinden, zeker in dit internet-tijdperk.

Ook de rode bumper is een knipoog naar de zogenaamde Outlaw-Porsches, die weliswaar wat nonchalant ogen, maar gebruikt worden om lekker vlot mee te rijden. Een maatje van mij had een JCW-bumper in de MINI-kleur Chili Red klaar liggen voor een ander project, maar “for shits and giggles” besloten we die een keer op mijn auto te monteren. Ik vond het wel een leuke onderbreking van het ietwat saaie zilvergrijs van de auto, en nadat ik onlangs bij de supermarkt werd aangesproken door een man met zoontje die graag even mijn “gave race-MINI” wilden bekijken begrijpen jullie dat dit nog even zo zal blijven.

Old school fun

Wat deze auto zo leuk maakt voor mij? Toch nog altijd het rijden. Met hulp van de teutoonse ingenieurs van BMW wist men destijds in Engeland goed de spirit van de klassieke Mini te vangen, zonder in te boeten aan moderne eigenschappen. Zeker met de modificaties op mijn auto, bestaande uit onder andere een schroefset, camberplates, dikkere achterstabilisator, hardere rubbers, lichte wielen en sportieve banden, is het een heerlijk stuurmachientje. Bijkomend voordeel ten opzichte van modernere auto’s is dat je nog wat meer meekrijgt van de dingen die onder je en om je heen gebeuren. Door de smalle rand van het MOMO-stuur kun je heel precies voelen waar grip ophoudt en slip begint, het vermogen is mooi in balans met de mechanische grip en de achterkant laat zich door de dikke stabi (en montage van een rolbeugel) prachtig verleiden tot wat lift-off-oversteer.

Het houdt niet op, niet vanzelf

Ook deze introductie is weer een stuk langer geworden dan ik voor ogen had, maar ik wil mijn enthousiasme over dit apparaat altijd graag delen. Toekomstplannen omvatten op dit moment een facelift-versnellingsbak (die heeft iets kortere verhoudingen) met een sperdifferentieel, aangevuld met een lichter vliegwiel voor een wat gretigere gasrespons. Ook zou de huidige, toch nog bijzonder comfortabele, schroefset wel eens vervangen mogen worden door een wat sportiever exemplaar, aangevuld met de aluminium draagarmen voor de achterzijde (-7kg onafgeveerd gewicht per kant) die ik al zeker 6 jaar klaar heb liggen.

Zoals je ziet, klaar is het nooit!

En die APK? Probleemloos. Je weet dat het slechts de minimale technische ondergrens is om aan het verkeer te mogen deelnemen, maar toch voelt het altijd alsof je auto geslaagd is.