Afgelopen maand was het weer tijd voor een nieuwe roadtrip met de Crossfire. Die niet 100% vlekkeloos verliep…

Een Chrysler Crossfire is niet alleen een leuke auto om mee naar het Autoblog-hoofdkwartier te rijden, het is óók een leuke auto voor roadtrips. Vorig jaar heb ik dan ook met een aantal andere Crossfires een mooie tour gemaakt door onder andere Oostenrijk, Italië en Zwitserland. Dat was een zeer geslaagde trip, die voor herhaling vatbaar was.

Het was dan ook een no-brainer om het dit jaar gewoon weer te doen. We gingen weer met hetzelfde groepje op pad, plus nog twee anderen die vorig jaar verhinderd waren. In totaal waren we deze keer met zeven auto’s.

We hebben eerst Duitsland en Oostenrijk aangedaan, om vervolgens door te rijden naar Slovenië en Kroatië. Waar we vorig jaar bergpassen in de Alpen hebben gepakt zijn we nu via de Dolomieten weer teruggereden, met als laatste stop de Nürburgring. De route was daarmee wel een stukje langer. Vorig jaar hadden we zo’n 2.700 km afgelegd, dit jaar stond de teller uiteindelijk op meer dan 3.800 km.

Tijdens onze roadtrip vorig jaar hadden bijzonder weinig problemen. Geen pechgevallen, lekke banden, aanrijdingen of wat dan ook. Dat lijkt achteraf vooral een kwestie van geluk te zijn geweest. De 2022-editie was namelijk niet geheel probleemloos. Het voordeel daarvan is: ik heb nu tenminste wel wat om over te schrijven. Als alles goed was gegaan was het ook zo’n saai artikel geweest.

Voordat jullie denken dat het een dramatische roadtrip was: ook dit was wederom een hele geslaagde trip, laat ik dat even vooropstellen. Als het even kan gaan we het dus volgend jaar weer dunnetjes over doen. Zonder de zwarte dan, want die kun je momenteel aantreffen op Marktplaats. Maar dat was niet omdat de roadtrip niet bevallen was.

Kop-staart

Goed, er waren dus wel een paar kleine dingetjes die mis gingen. Het eerste incidentje was in Kroatië. We hadden net twee dagen doorgebracht in Zadar en reden nu via de kust weer naar het noorden. Een route met bochtige weggetjes en prachtige vergezichten over de Adriatische Zee. Een aanrader.

Helaas moesten we op een gegeven moment een noodstop maken. Althans, de voorste auto’s remden nog redelijk rustig, maar naar achteren toe begon het steeds meer op een noodstop te lijken. Ik had op dat moment de pech om als één na laatste te rijden en moest vol in de ankers.

Ik kon nog net op tijd tot stilstand komen, maar meteen daarna hoorde ik piepende banden, gevolgd door een geluid dat je liever niet wil horen. Conclusie: de laatste Crossfire was niet op tijd tot stilstand kunnen komen.

Gelukkig bleek de schade bij het uitstappen minder groot te zijn dan het geluid deed vermoeden. Degene achter mij kwam er nog het minst gelukkig vanaf. Zijn voorbumper was namelijk gescheurd en moest dus vervangen worden. Bij mij bleef de schade gelukkig beperkt tot een oppervlakkig deukje dat weliswaar de breedte had van een kentekenplaat, maar verder vrij onopvallend was.

Zo’n akkefietje is natuurlijk jammer, maar er was verder geen man overboord. Iedereen was ongedeerd en de auto’s waren nog gewoon rijdbaar. Het had zeker slechter af kunnen lopen. Als de voorste auto een keer een echte noodstop moet maken, heb je voor je het weet een kettingbotsing met zeven auto’s. Natuurlijk, je moet afstand houden, maar als je met zo’n groep rijdt wil je een beetje bij elkaar blijven.

Dat een noodstopsituatie zich voor kon doen bleek wat verder op de kustroute, toen er een auto met pech in een blinde bocht stond. Gelukkig werden we gewaarschuwd door seinende tegenliggers, maar één van de Crossfires die wat voor ons uit reed was er bijna bovenop geklapt, zo hoorde ik later.

Lekke band

Een aanrijding konden we dus afvinken, maar een lekke band hadden we tot dusver nog niet gehad. Daar waren we ook niet echt op voorbereid, maar wel ietsje beter dan vorig jaar. Toen had namelijk niemand een reservewiel mee. Een Crossfire heeft standaard geen reservewiel, dus als je er eentje meeneemt gaat dat ten koste van de bagageruimte.

Omdat de kans op een lekke band toch aanwezig is, had ik besloten om dit jaar wél een reserveband mee te nemen. De kans was alleen 50% dat het de verkeerde was. Als je het nog nooit is opgevallen: een Crossfire heeft voor en achter verschillende velgmaten.

Op de Italiaanse snelweg was het raak: bij een van de Crossfires voor me gingen de alarmlichten aan. Ik volgde hem naar de vluchtstrook met nog twee anderen. Helaas bleek ik verkeerd gegokt te hebben. De lekke band was namelijk een achterband en de reserveband in mijn kofferbak was een voorband. Zul je net zien.

Nu kun je een velg die een maatje kleiner is eventueel nog als thuiskomertje gebruiken, maar die optie viel af. De wielbouten bleken te kort. Gelukkig was de pechvogel zo slim geweest om voor de roadtrip nog een bandenreparatiesetje te halen. Daarmee kon het gat gedicht worden en moest de dichtstbijzijnde garage wel te halen zijn.

Terwijl de pechauto en nog een andere Crossfire op zoek gingen naar een garage zijn we met de rest van de groep maar gewoon doorgereden richting ons hotel in de Dolomieten. Met heel de groep wachten heeft ten slotte niet zoveel zin.

Het was nog wel de vraag of de eerste de beste garage ook de juiste band had. De Crossfire in kwestie had namelijk extra brede Rotiform-velgen. Gelukkig bleek er een bandenboer in de buurt te zijn die een setje jong gebruikte 285 mm brede Michelin Pilot Sport 4S-banden had. Dat was dus perfect.

Startproblemen

Terwijl het lekke band-verhaal zich afspeelde had ik intussen ook mijn eigen problemen. Die waren een dag eerder al begonnen, toen we nog in Kroatië vertoefden. Ik merkte ‘s ochtends dat mijn auto moeizamer startte. De eerstvolgende keer dat ik de sleutel omdraaide werd het niet beter. Integendeel, iedere keer ging het een beetje moeizamer.

Het eerste waar je dan aan denkt is de accu. In had zelf een startbooster in de kofferbak liggen, dus op die manier zou ik ‘m altijd nog kunnen starten. De accu leek alleen niks te mankeren, na controle met een multimeter.

Intussen werden de startproblemen steeds erger. Ik durfde de Crossfire dan ook niet uit te zetten toen we stilstonden voor de noodgedwongen pitstop. Iedere keer dat de auto nog wou starten kon de laatste zijn. Als hij eenmaal gestart was liep de motor op zich goed, maar ik merkte wel dat ik wat minder vermogen had.

Aan het eind van de middag, toen we de Dolomieten inreden, had ik de auto toch nog een keer uitgezet toen we een korte plaspauze hadden. Toen ik de Crossfire weer aan de praat wilde krijgen leek het er op dat de auto deze keer écht niet meer wou starten.

Waarschijnlijk zouden we de auto nog wel een keer aan de gang kunnen krijgen (met veel moeite), maar er moest nu echt wat gebeuren. Het hotel was niet meer ver weg, maar om daar te komen hadden we nog wel een steile klim voor de boeg, inclusief haarspeldbochten.

Dat zag ik dus niet zitten. Het laatste wat je wil is stil komen te staan halverwege een serie haarspeldbochten. Daarom heb ik besloten om de auto beneden op een parkeerplaats achter te laten en met iemand anders mee naar het hotel te rijden. Waar we bij de meest hotels maar één nachtje bleven, hadden we hier gelukkig twee overnachtingen geboekt. We hadden dus precies één dag de tijd om de auto te fixen.

Noodoperatie

Daarvoor had ik wel een flinke dosis geluk nodig. Ten eerste moest er diagnose gesteld worden, ten tweede moest er gelegenheid zijn om de auto te repareren en ten derde moesten de juiste onderdelen aanwezig zijn. Anders moest de auto waarschijnlijk gerepatrieerd worden naar Nederland, wat een heel duur grapje zou zijn. Ik was namelijk niet zo slim geweest om Wegenwacht Europa te nemen.

De eerste stap, diagnose stellen, kon gelukkig nog op de dag zelf gedaan worden. We hadden een techneut is ons midden (heel handig bij een roadtrip), die de auto uit kon lezen met zijn laptop. Hij kwam tot de conclusie dat het óf het brandstoffilter moest zijn óf de brandstofpomp.

Geloof het of geloof het niet, maar hij had stomtoevallig een nieuw benzinefilter in zijn auto liggen. Het plan was dus als volgt: de volgende dag het benzinefilter vervangen en dan maar hopen dat het daarmee opgelost zou zijn.

We hadden dus een benzinefilter én iemand die handig genoeg was om het benzinefilter te vervangen. Het enige wat eigenlijk nog ontbrak was een brug. Het benzinefilter zit namelijk achter het rechterachterwiel en je moet echt onder de auto zijn om daar bij te kunnen.

Nu kun je niet zomaar terecht bij een garage om een brug te ‘lenen’ en we hadden eigenlijk ook geen tijd om te wachten tot een garage tijd heeft om het zelf te doen. De behulpzame dame achter de balie van ons hotel heeft nog wel vijf á zes garages lopen bellen, maar dat leverde helaas niets op.

Daarom hebben we besloten om de noodoperatie ter plaatse uit te voeren op de parkeerplaats onderaan de berg. Daarvoor hebben we spullen moeten lenen van een stuk of zes verschillende Italianen, die nauwelijks Engels spraken, maar daarom niet minder behulpzaam waren.

Zo konden we van de manager van het hotel een fatsoenlijke krik lenen. Bij een naburige camper-parkeerplaats konden we bij verschillende mensen terecht voor een waterpomptang, een bonte verzameling slangklemmetjes en keggen om de auto op z’n plek te houden.

Het moest dus allemaal provisorisch gebeuren, maar uiteindelijk was het nieuwe benzinefilter toch geïnstalleerd. Nu was het moment van de waarheid aangebroken: zou de auto weer starten of was alle moeite voor niets geweest? Gelukkig was het eerste het geval en startte de Crossfire weer zonder tegen te sputteren. De vakantie was gered.

Het was trouwens wel opmerkelijk dat het benzinefilter nu al de geest had gegeven. Die was namelijk twee jaar en 36.000 km geleden nog vervangen. Het bleek wel een aftermarket exemplaar te zijn, dus wellicht dat het daar aan lag. Er zit nu in ieder geval een OEM Bosch-filter in, dus ik kan als het goed is weer even vooruit.

Verdere reis

De verdere reis verliep gelukkig zonder noemenswaardige incidenten. Alhoewel… een van de Crossfires is nog wel iets verloren op de Autobahn. Op dat moment reden we niet met de hele groep bij elkaar, dus ik heb het zelf niet gezien. Maar wat er dus gebeurd was: bij een snelheid van zo’n 200 km/u vloog het bovenste gedeelte van de raamlijst eraf bij iemand. Dit is een flink onderdeel, dat rakelings over de Crossfire vloog die erachter reed. Dat had ook een stuk slechter af kunnen lopen…

Voordat je denkt dat de bouwkwaliteit van een Crossfire zo matig is dat je boven de 200 km/u onderdelen begint te verliezen: de auto in kwestie was eerder dit jaar overgespoten. Daarbij was het onderdeel eraf gehaald en kennelijk niet helemaal goed bevestigd. Vandaar dat het los kon vliegen.

Enfin, er waren ging dus hier en daar wat mis, maar dat hoort erbij als je roadtrips gaat maken. We hebben er ons goede humeur niet door laten verpesten en we hebben ook gewoon veel geluk gehad bij een ongeluk. Kortom: op naar de volgende roadtrip.

Deze auto’s staan nog meer in de Autoblog Garage:

• Audi A6 Avant (4F5) van WillemE
• BMW 130i (E81) van Michael en Wouter
• BMW 325d Touring (E91) van WillemE
• BMW M135i (F21) van Martijn
• BMW 535i xDrive Touring (F11) van de baas van Wouter
• Chrysler Crossfire van Machiel
• Lexus IS250 (XE20) van Ruben
• Maserati GranTurismo MC Stradale van Ruben
• Mazda CX-5 2.0 SkyActiv-G (KF) van Michael
• MINI Cooper S Gizmo Speciale (R50) van Martijn
• Peugeot 206 GTi racers
• Porsche 911 Carrera (996) van Wouter
• Porsche 944 van Jaap
• Porsche Boxster (981) van Nicolas
• Porsche Cayenne (958) van Nicolas
• Renault Clio van Loek