Bloemlezing: Dit zijn jullie ultieme autoverhalen

Als je een lezersvraag stelt waarin je op zoek gaat naar jullie ultieme autoverhalen, dan kun je verwachten dat je flink wat antwoorden krijgt. De mooiste verhalen lichten we daarom nog even uit in deze bloemlezing!

Autoverhalen. We zijn er allemaal dol op. Kan ook niet anders, want als dat niet zo zou zijn, had je niks op deze geweldige site te zoeken. Elke dag proberen wij met z’n allen om jullie te vermaken met nieuws en achtergronden en vaak lukt dat ook.

Maar soms vinden we het leuk om jullie hulp in te schakelen en we verzinnen dan een lezersvraag. Want wij hebben wel het een en ander in ons hoofd als het op autoverhalen aankomt, jullie zijn met veel meer. En meer is meestal beter, zeker als het op het ultieme autoverhaal aankomt.

De oudere lezer kan zich dit nog wel herinneren

Er is alleen 1 probleem met die lezersvragen. Of nou ja, probleem, laten we het een luxeprobleem noemen. Er komen in de regel namelijk altijd enorm veel reacties op binnen. Soms zelfs te veel om allemaal te lezen.

Maar dat lezen doen wij wel. En om -geheel subjectief- de beste antwoorden extra onder de aandacht te brengen, is het altijd leuk om die in een bloemlezing te verpakken. Een bloemlezing met de leukste, mooiste of -in dit geval- meest ultieme autoverhalen. Net als vroeger!

Komen ze!

Speedgeek kopt hem even in

Een verhaal als dat van hem staat terecht in deze bloemlezing. Althans, dat vind ik en ik heb de bloemlezing samengesteld. Maar een autoverhaal waar je zeker de rest van je leven met een grote glimlach aan terug zal denken, is gewoon ultiem:

De slalom proef tijdens een oldtimer rally. Mijn ouweheer in zijn Austin Healey Sprite. Ik in mijn klassieke Mini. De Mini was net vers uit de restauratie en had pas kort mijn rijbewijs. Pa demonstreerde even hoe het moest. Behendig en doeltreffend stuurde hij de Healey tussen de pylonen door. Toen mocht ik. Gespannen en gedreven om zijn tijd te verbeteren ploeterde ik de potente Mini door de obstakels. Ik kreeg de stopwatch in mijn snuffer gedrukt, twee seconden te langzaam. Mijn vader lachend en ik zuurder dan een groene Kiwi. Na wat zeuren en afkijken bij de concurrentie mocht ik nog een poging doen. Alles was mij er aan gelegen om mijn pa te verslaan. Tijdens een hairpin moest mijn nieuw gespoten verbreder het ontgelden. Terwijl ik de verbreder over het asfalt hoorde schrapen waande ik mij als Collin McRae. Ik kwam tot stilstand, de meneer toonde mij de stopwatch en met een grote grijs op mijn gezicht reed ik terug om mijn vader te vertellen dat ik hem met 0,2 seconden had verslagen. Dat ik later die dag de poedelprijs kreeg omdat ik en mijn inmiddels ex vriendin (verschil tussen links en rechts was in haar ogen geen essentieel verschil) laatste waren geworden kon mijn dag niet breken. Ik had gewonnen met mijn Mini.

Speedgeek

Cossiekiller zorgde voor een echte LOL

Dit is een bijna klassiek autoverhaal. Zelfs bijna te mooi om waar te zijn. Maar aangezien ik Cossiekiller een beetje ken, weet ik dat het echt is gebeurd. En dat maakt dit autoverhaal gewoon goud! En vandaar ook de foto boven dit artikel.

Een jaar of 25 geleden. Ik was puber en mijn kameraad in de straat was een jaar of 21 en hij had elk jaar wel een andere auto die hij dan wat tunede en doorverkocht.
Op die moment reed hij een Opel Kadett cabrio en iemand had er tegen gereden vanuit een parkingplaats. Dus de Kadett naar de garage voor herstelling en hij mocht een auto kiezen als vervangwagen.
“Tja, dan kies ik toch wel die vrij nieuwe Astra Gsi 16v die daar in de hoek staat.”
De garagist, ook niet van de domste… “allee, het is goed. Maar wees er voorzichtig mee, want die auto wordt binnenkort verkocht”.
Ok, hij dus met de Gsi naar huis en vroeg of ik mee wou gaan voor een toertje. Dat moest hij geen 2 keer vragen, zomervakantie én verveling alom…
Dus langs de kleine betonwegjes door het veld. Nogal stevig aan het doorrijden…. Ineens lag er daar een grote biet op de weg. Remmen dicht! Te laat, een bonk en de biet het veld ingekatapulteerd.
Even kijken naar de voorbumper…. Een deuk in de hoek van de bumper waar je je vuist kon insteken. Oeps.

Maar mijne maat was ook niet van de onhandigsten. Naar huis gereden, opkrikken, voorwiel eraf en met een stuk hout en een hamer de bumper terug geklopt. Je zag er bijna niets meer van.
So far so good.

De week erop doet hij de auto weer naar de garage en parkeert hem voorwaarts in. De garagist zei, “ah ja, ik zal nog gauw de platen van de Astra afhalen en weer op je Kadett zetten”. Effe bang afwachten tot hij terug was…

Toen zei hij “Het is toch niet te geloven hé, ik geef een auto met een deuk mee aan jou en ik krijg hem hersteld terug! Jij bent de beste klant ooit met een vervangwagen!”
“Euh ja, zo ben ik wel hé” was zijn antwoord.

De rallyuitstapjes hebben we maar verzwegen :-)

Cossiekiller

Maarten020 heeft een mooi verhaal voor in de kroeg

Als je het over een ultiem autoverhaal hebt, is dit bijna niet te toppen. Ik kan er een boel over zeggen, maar lees anders zelf maar even.

Het was de zomer van 1998 toen ik als jong pikkie van 15 jaar samen met mijn vader een tripje ging maken naar Italië, het land van de Italiaanse raspaarden. Het plan was om richting Modena en Maranello te gaan en rond rijden in de dorpjes waar de Ferrari’s, Maserati’s, Lamborghini’s en De Tomaso’s gemaakt werden. Als jongetje vond ik het leuk om designs van auto’s te maken en die dan naar fabrieken toe te sturen met een brief erbij en de vraag of ze mij misschien een folder terug wilden sturen. Zo had ik van verschillende gave automerken al brieven teruggekregen met folders van o.a. Ferrari (folder van mijn favoriete Ferrari de F355), Lamborghini, Maserati en De Tomaso. Het mooie van de reactie die ik van De Tomaso kreeg waren niet alleen een paar folders, maar ook een persoonlijke brief van Claudia Lodi, de PR-dame bij De Tomaso. Ze zei; als je ooit is in de buurt bent, dan ben je meer dan welkom voor een rondleiding door onze fabriek. Dat hoefde ze mij geen 2x te vertellen en een paar maanden later waren mijn vader en ik tijdens de zomer van 1998 in Modena voor een bezoek bij De Tomaso. De fabriek was niet groot en zag er wat vervallen uit. Je zag een groot De Tomaso logo aan de buitenkant van de fabriekshal staan, maar de verf was al aan het afbladderen. We werden hartelijk ontvangen door Claudia. Ze verontschuldigde haarzelf een beetje voor de staat van de fabriek en gaf na een zeer vriendelijk ontvangst en een bak koffie aan dat het merk betere tijden gekend had en dat de oprichter van het merk, Alejandro de Tomaso, kwakkelde met zijn gezondheid en in het ziekenhuis lag. Het ging eigenlijk al jaren niet meer zo goed met het merk, maar ze hoopten er verandering in te brengen door de introductie van een “nieuw” model, de Mangusta. Ik kende het merk vooral van de Pantera en originele Mangusta en vond de Guara die ze toen ook maakte ook erg gaaf, alleen had ik die alleen op foto’s gezien maar nooit in het echt. We kregen een uitgebreide rondleiding van Claudia in de fabriek waar de fabriekshal eigenlijk was ingedeeld in twee delen, een productiehal (waar maar weinig mensen aan het werk waren) en een garage / opslag waar een aantal oude modellen gestald stonden; bijna alle Pantera’s door de jaren heen, een oude Mangusta en een aantal oude Formule auto’s, erg bijzonder. In de productiehal waren ze aan het werk met de Guara. De auto die ik alleen van foto’s kende, maar nu zag ik er een stuk of 8 in het echt, waaronder een hele bijzondere barchetta uitvoering zonder voorruit in het blauw. Exact dezelfde auto die ze ook voor hun brochure gebruikt hadden. De nieuwe Mangusta stond er ook, dat zou het model moeten worden, waarvan ze hoopten dat het een succes zou gaan worden, ik was er zelf niet zo kapot van. Maar het was heel bijzonder om de mogelijkheid gekregen te hebben om de fabriek te bezoeken en zo vriendelijk en gastvrij ontvangen te worden. Een herinnering die mij altijd is bijgebleven… Toevallig heb ik twee jaar geleden een road trip gemaakt van Nederland naar Italië en was ik toch benieuwd of de fabriek er nog stond. Ik wist dat het merk inmiddels niet meer bestond, maar ik ben er toch naartoe gereden. De fabriek stond er nog, maar was compleet vervallen en leeg, via een gat in de muur kon ik naar binnen komen en heb ik er nog kort rondgelopen. Gelukkig blijven de mooie herinneringen bewaard van die zomer in 1998 toen ik daar een rondleiding gekregen heb. Tijdens deze reis heb ik nog wel wat meer dingen meegemaakt (o.a. de eerste Pagani Zonda in het wild gespot en per toeval de fabriek binnengewandeld) maar dat is wellicht een idee voor een volgend autoverhaal… ;-)

Maarten020

Landcruisers, leeuwen en Afrika. Dank Dexx

Heel veel toe te voegen aan bovenstaande kop heb ik niet. Wat moet het vet zijn om dit mee te maken. Dank voor je verhaal, Dexx!

De eerste die bij mij opkomt heeft geen Ferrari’s of Lamborghini’s maar was wel memorabel.
Een paar jaar geleden in Botswana, Chobe National Park.
Wij waren met 3 auto’s 2 hiluxen en een Landcriuser.
Het hele park daar is flink off-road en je mag er niet eens in als je geen goeie 4×4 hebt en je moet altijd met een groepje rijden (want de anwb komt daar niet, en zie ze maar eens te bellen want zonder satelliet telefoon heb je echt geen bereik). We waren vlak voordat we het park in reden nog een stel Engelsen met een oude landcruiser tegengekomen en die wilden ook graag mee rijden dus we waren nu met 4 auto’s.
De “weg” was goed zanderig met aan beide kanten van die typische Afrikaanse prikkelbosjes van een meter of 2 hoog. De stelregel was dat je degene achter je een beetje in de gaten hield en als die stopt stop jij ook, en zo raak je elkaar dus niet kwijt….
wij reden als 3e auto en achter ons reden de Engelsen..
Op een gegeven moment stoppen ze en blijven ze staan.. dus wij stoppen ook, wachten even en als het mij te lang duurt zet ik m in z’n achteruit en rij ik terug.. raampje open, en vraag wat er aan de hand is…
Er zaten leeuwen.. Ze hadden ze gezien in de bosjes, maar ze waren nu weer terug in de bosjes en je zag ze niet meer…. We hadden die reis nog geen leeuwen gezien, dus wij wachten tot we ze misschien weer zouden zien. Maar na een minuut of 10 kwamen we wel tot de conclusie dat de leeuwen geen zin hadden om zich te laten zien…
Dus we rijden weer verder. en nog geen km verder stoppen de Engelsen weer.. dit keer gooi ik hem gelijk in zn achteruit en rij weer terug.. raam open: “Weer leeuwen?”
Nee, de motor was uitgevallen en wilde niet meer starten…….
“Oh….. ok..”
Uiteindelijk is een maat van me op het dak van onze hilux gaan staan zodat hij van bovenaf wat beter zicht had op de eventuele leeuwen die in de bosjes daar zaten.. en wij hebben de auto bekeken. Eerst een keer geprobeerd te starten met een jump box. Dat lukte, voor ongeveer 500m waarna hij weer uitviel. De dynamo bleek weinig meer te doen en de accu was inmiddels dus ook leeg..
We hebben uiteindelijk die landcruiser met onze hilux 50km door het zand en de blubber gesleept naar de “camping” in het midden van het park (wat inmiddels dichterbij was dan de uitgang). Daar hebben we de dynamo kunnen uitbouwen en schoonmaken (zat 10 kilo bagger in) en ze hebben zelfstandig het park aan de andere kant uit kunnen rijden..

Dexx

Toniominestrone zorgt voor een beetje kippenvel

Ik zou er een -spreekwoordelijke- moord voor doen om mijn eerste auto terug te kunnen kopen en te koesteren. Tonio deed het gewoon. Hulde.

Mijn verhaal is begonnen in 1985, ik woonde nog thuis en heb toen een BMW 2002 gekocht voor 7500 gulden! Ouders boos omdat ik zelfs een pl voor heb afgesloten, BMW stond altijd binnen gestalt onder onze flat, je weet hoe dat gaat verkering, trouwen , huisje, boompje, beestje kortom geen geld en ruimte meer voor de 2002, er moest immers een gezinswagen worden aangeschaft. In die tijd had ik een bevriende garagist die wel interesse in de BMW had, met pijn in mijn hart heb ik hem aan hem verkocht , de BMW heeft toen 3 jaar onder een plaid en op blokken in een stoffig hoekje gestaan zonder dat er een meter mee is gereden, inmiddels had ik weer een een sleutelruimte en wat geld gespaard, na veel zeuren heb ik de BMW weer terug kunnen kopen en staat hij tot op de dag van vandaag , na 35 jaar nog steeds te glimmen in mijn garage en gaat nooit meer de deur uit!

Toniominestrone

JoostvdWater, foto’s willen we zien

Sommige verhalen zijn waardeloos zonder foto’s. Zo ook dit epistel van Joost. We willen graag de foto’s. Je mag zelf kiezen van welk van de twee voorvallen van dat weekend.

Samen met mijn getrouwde scharrel in de Seat Altea XL van haar man een dikke bekeuring rijden op de Franse Autoroute na een sexweekend in Parijs….

JoostvdWater, is de foto’s aan het uploaden op een NSFW-website

En als laatste het ultieme verhaal van Gecko

Want zeg nou zelf. Van je hobby je beroep maken en dan ook nog eens bij Wiesmann en later bij Donkervoort… Ultiem met een grote U!

Mijn ultieme verhaal is misschien wat lang om te vertellen maar ik zal het kort houden.

Na een lange periode in de keuken te hebben gewerkt (ik las meer autobladen dan kookboeken) wilde ik wat meer in mijn leven en wat gaan doen met auto’s. Ik kwam via mijn werk in aanraking met de importeur van wiesmann in Utrecht, aangezien ik in nieuwegein woonde kwam ik daar regelmatig op de koffie en kon ik uiteindelijk daar aan de slag. Een jongensdroom kwam uit. Met veel passie en liefde voor auto’s kan je een hoop bereiken. Hier leerde ik sleutelen en alles wat er bij komt kijken.

Het rijden met Wiesmann’s was een genot elke keer weer of het nou een klanten auto wegbrengen was of een auto ophalen bij de fabriek in dulmen. Het dak naar beneden en genieten maar.

Ook op de rai staan was een ervaring op zich. Helaas door de crisis kwam er een einde aan mijn droom en moest ik verder en na wat andere ervaringen en teleurstellingen ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij Donkervoort om daar auto’s te gaan bouwen in de fabriek in Lelystad. Dit was voor mij de kers op de taart om zo maar te zeggen.

Gecko

En met dit verhaal komt er alweer een einde aan het stukje bloemlezingen naar de mensen toe als zodanig. Mocht je nou zelf ook een mooi antwoord hebben ingestuurd en het niet terugzien, dat ligt niet aan jou. Maar aan ons.

We moeten helaas kiezen, omdat de ruimte maar beperkt is. Maar hoe dan ook, dank je wel voor je antwoord op deze lezersvraag en geniet sowieso van jouw ultieme autoverhaal. Vertel het vooral lekker vaak verder. Is voor iedereen leuk!