De Maserati 450S is pizza met worcester saus

Deze klassieke racer kwam tot stand dankzij de vereende krachten van Maserati, Zagato en Frank Costin. Nuff said, toch?

Het duurt niet heel lang meer voordat er weer een startveld van dik vijftig auto’s op de Dunlop-bocht afstevent op het Circuit de la Sarthe. Het wordt de 85ste editie van de race die voor het eerst verreden werd in 1923.

Tegenwoordig zijn alle auto’s die meedoen aan de race ontwikkeld in steriele fabrieken. Nauwkeurig uitgedachte ideeën worden met een soms bijna eng oog voor detail uitgewerkt tot snelle racemonsters. Vroeger ging dat nog een tikje anders. Deze Maserati 450S Costin-Zagato coupé is daar een mooi voorbeeld van.

De auto wordt door Zagato zelf omschreven als Il Mostro. Dat is Italiaans voor monster. Zoals bekend was Maserati in de jaren ’50 een van de dominante krachten in de Formule 1. Met deze auto wilden ze echter ook het World Sportscar Championship veroveren.

De basis was veelbelovend. Het chassis kwam namelijk van een Maserati 350S. Omdat er een 4.5-liter grote achtpitter in werd geschroefd, werd de auto omgedoopt tot 450S. Aanvankelijk had de racer, net als de machtig mooie 350S, een open koets. Vijfvoudig F1-kampioen Juan Manuel Fangio racete ermee in zijn thuisland Argentinië in 1956.

Voor 1957 wilde Maserati de auto echter inzetten op Le Mans, met Stirling Moss achter het stuur. Het was deze Britse legende die er naar verluidt op aandrong dat de auto omgebouwd werd tot een coupé. Wellicht verwachtte hij slecht weer in Frankrijk. Om de conversie uit te voeren werd de hulp ingeroepen van Frank Costin, een Engelse ontwerper.

Mocht de naam Costin je bekend voorkomen, dan kan dat kloppen. Frank was de broer van Mike Costin, die op zijn beurt de helft vormde van Cosworth. De bijdrage van dat bedrijf aan de autowereld is genoegzaam bekend, maar ook Frank heeft later nog wat leuke projecten opgezet. Naar voorbeeld van zijn broer verleende hij bijvoorbeeld de helft van zijn achternaam aan het autobedrijf Marcos. Tevens werkte hij mee aan enkele ontwerpen van Lotus en Lister.

Maar terug naar de Maser. Frank zette een aantal lijntjes op papier en de auto werd gebouwd door Zagato, vandaar ook de naam Costin-Zagato. Op naar de vingt-quatre heures! Voor de Franse klassieker zou Stirling Moss vergezeld worden van teamgenoot Harry Schnell Schell.

Stirling zal in zijn nopjes geweest zijn met het ding, want de auto is in de kwalificatie goed voor de tweede plaats en in de race pakt de équipe Moss-Schell al snel de leiding. Dit ondanks sterke oppositie van Ferrari en Jaguar. Dankzij de aerodynamische koets van de Maser haalt de auto op het rechte stuk een snelheid van 320 kilometer per uur. Maar helaas, in de vroege avond is het feest voorbij: motorpech.

Na dit avontuur werd de auto een race later verkocht aan een Amerikaan genaamd Byron Staver. Hij racete niet meer met de Maserati, maar liet de auto ombouwen voor gebruik op de straat. Tevens ontdeed hij de Italiaan van zijn trotse rode racelak en liet hij de auto zwart verven. Tsja, Amerikanen en stijl…het is vrijwel nooit echt een goede combinatie geweest.

Doch elk nadeel heb zijn voordeel. Dankzij de laffe opstelling van Byron, bestaat de Costin-Zagato nu nog steeds. We hoeven dit bericht zodoende niet per se te eindigen met ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’. Neemt niet weg dat we wel foto’s hebben. Je checkt ze zoals altijd hierboven, in de gallery.