Deze Bizzarrini Manta is wel bizar, maar geen Opel

In de rubriek geweldige jaren ’60 creaties, vandaag de Bizzarrini Manta.

Nadat we gisteren al de Dodge Charger III behandelden gaan we vandaag vrolijk door met de Bizzarrini Manta. Ik moet af en toe ook een beetje mijn tijd vullen dezer dagen, dus ben ik deze week vuistdiep in de wereld van Bizzarrini en Iso Rivolta gedoken. Het resultaat laat zich raden. Ik wil nu een Bizzarrini 5300 GT Stradale, een Bizzarrini 1900 GT Europa, een Iso Grifo en een Iso Rivolta 340GT. Als het moet neem ik er zelfs zo’n koelkast bij waarmee Iso ooit begon. Die dingen zijn vast ook esthetisch verantwoord.

Maar vandaag (eerst?) even een kort verhaaltje over de Bizzarrini Manta. Deze concept getekend door Giugiaro dateert van 1968 en was daarmee meteen een van de laatste echte wapenfeiten van Giotto Bizzarrini. Giotto was een techneut die werkte bij Ferrari aan onder andere de 250 GTO, totdat hij een fittie kreeg met Enzo. Hij kwam daarna terecht bij A.T.S., maakte de fameuze Breadvan voor Graaf Volpi en ontwikkelde en passant nog even de V12 die Lamborghini zou gebruiken van de 60s tot en met de laatste Murciélago. Geen koekenbakker dus.

Maar Bizzarrini had ook de droom een merk uit de grond te stampen met zijn eigen achternaam op de gevel. Dit resulteerde in de onvergetelijke 5300 GT, die Bizzarrini zelf beschouwde als de opvolger van de Ferrari 250 GTO. Bizzarrini was net als Enzo Ferrari iemand die leefde voor resultaten op het circuit. Dat zorgde echter voor de nodige uitdagingen. Als kleine fabrikant is het moeilijk om een serie auto’s te homologeren waardoor je in de aantrekkelijke klasses mee kon doen in de racerij.

Toch slaagde Bizzarini er in om met de A3/C een klasseoverwinning te pakken in de 24 uur van Le Mans. De auto was apart genoeg gezien Giotto’s ervaring met Ferrari en de Lambo-V12 niet voorzien van een twaalfpitter. In plaats daarvan betrok hij een 5,3 liter V8 bij Chevrolet en voorzag die van pittige carburateurs. De motor zat technisch gezien voorin de neus. Maar in realiteit lag het ding zo ver naar achteren, dat de bestuurder er met zijn knieën naast zat/lag.

Medio jaren zestig kwam Bizzarrini op de proppen met de P538, een nieuw prototype om te racen. Maar de dekselse regelgevers beperkten plotseling de maximale inhoud die een motor mocht hebben tot 5.000 cc. De P538 werd daarmee min of meer dood geboren en als kleine partij had Bizzarrini een enorm probleem.

Mattie Giugiaro zag hierin een kans om zowel zichzelf als ook Giotto te redden. Hij vroeg of hij een chassis van een P538 kon gebruiken voor een designstudie. Bizzarrini had niet veel te verliezen en stemde in. Het resultaat was de Manta, met de wigvorm die zo kenmerkend is voor de Space Age.

De concept was voorzien van drie stoelen, met de bestuurder in het midden. Deze setup is later bekend geworden door de McLaren F1, maar het was zeker geen nieuw idee van McLaren. In geval van de Manta maakte de zitposities bewonderaars wel wat angstig. In geval van een ongeluk konden de passagiers aan de zijkant hun benen wel gedag zeggen…

De Manta werd echter nooit realiteit en het originele Bizzarrini S.P. A ging binnen hetzelfde decennium waarin het was opgericht alweer ten onder. Voor Giugiaro was de exercitie wel een succes. Door alle lof die hij oogste na de wereldreis van de Manta langs allerlei autoshows, stroomden de opdrachten binnen. Tijdens de reis van de Manta gebeurde er echter nog wel iets…bizars…

Na de autoshow van Los Angeles in 1969 raakte de auto ‘zoek’ tijdens het transport terug naar Europa. Pas tien jaar later dook ‘ie weer op tijdens een veiling van de douane bij de haven in Genua. Sindsdien is de Manta een graag geziene gast bij exposities van klassiekers. Graaf jij de Manta ook wel, of heb je liever een Opel Manta?