De ‘voorganger’ van de Ferrari Purosangue was wél bloedmooi

De Ferrari Purosangue kent op meerdere manieren geen voorgangers, maar een auto die dicht in de buurt kwam blijft een wonderschoon apparaat.

Er zijn van die feitjes in de auto-industrie die heel onlogisch klinken, maar wel logisch zijn. Een goed voorbeeld is dat de GMC Syclone uit 1991 zijn record voor snelste pickup naar de 100 bijna 30 jaar vast heeft gehouden. Gewoon omdat niemand daar echt de nadruk op legt. Een ander feitje: het al sinds 1948 bestaande Ferrari heeft in 2024 nog, 76 jaar na hun oprichting, een primeur gepakt die je wellicht niet aan ziet komen. Niet dat de Purosangue de eerste SUV is, maar dat de Purosangue de allereerste vierdeurs Ferrari (in serieproductie) ooit is.

Het klinkt namelijk zo logisch om met een vierdeurs auto te komen. Maar Ferrari heeft het nooit nodig gehad. Altijd kon het merk de iets praktischere modellen uitbrengen als coupé of zelfs een soort hatchback als je naar de FF kijkt. Zelfs de Ferrari 400GT/412 lijkt proportioneel een soort sedan, maar het ging toch echt om een tweedeurs model.

Ferrari Pinin

Toch bestaan ze wel, Ferrari’s met meer dan vier deuren. Denk maar aan de Sultan van Brunei die een aantal 456’en heeft uitgevoerd als sedan en zelfs stationwagon. Maar daarvoor was er al een experiment voor een vierdeurs Ferrari en met de kennis van nu was het een bloedgaaf ding. Hij heet Ferrari Pinin en hij is nooit in productie gegaan. En dat is jammer.

Ferrari werkte natuurlijk goed samen met Pininfarina des tijds, vandaar de naam. Maar dat werkt twee kanten op: soms zegt Ferrari dat ze een koets willen en soms biedt Pininfarina hun eigen hersenspinsels aan. De Pinin is die laatste: hij werd getekend als cadeautje voor hun eigen 50-jarige bestaan in 1980. Uiteraard hadden ze Ferrari al in hun achterhoofd bij het ontwerpen ervan, bovendien is hij echt wel op de radar van Enzo Ferrari verschenen als potentieel productiemodel.

De koets zelf is niks anders dan prachtig. Heerlijke, langgerekte proporties terwijl er toch wat van dat jaren ’80-hoekig design in is verwerkt. Geen lijntje te veel en toch een prachtig profiel. Ook was dit één van de eerste keren dat een auto één geheel is en geen uitstekende bumpers heeft. En ook al zou het bij een productieversie waarschijnlijk iets anders moeten: die stijlloze vooruit draagt bij aan een futuristisch voorkomen. Ook debuteerde iets wat we pas veel later meer zouden zien: wit achterlichtglas, in dit geval om bijna niet op te vallen in de zilveren carrosserie.

Onder de koets is het ‘gewoon’ een Ferrari 400GT, maar dan met de twaalfcilinder boxer uit een 512 BB. Goed voor 360 pk, wat helemaal voor een sedan aardig wat was in 1980. En om het af te maken: het klinkt wat buitenaards om met een krachtige sedan te komen, maar deze auto kwam precies in de periode dat Aston al een tijdje de Lagonda had. Kortom: allerlei redenen om deze bloedmooie sedan gewoon te bouwen en de Purosangue als opvolger, niet debutant te zien.

En toch werd de Pinin door Ferrari afgeschoten voor productie. Er zijn meerdere (speculatieve) redenen voor, volgens Pininfarina-ontwerper Leonardo Fioravanti die het project overzag is een Ferrari te ‘broos’ om kopers weg te snoepen bij gevestigde sedankopers die voor een Bentley of Rolls-Royce kiezen. Bij een sportauto neem je dat voor lief, bij een sedan wil je dat het gewoon klopt. Ferrari-concepten (ook al gaat dit dus officieel om een Pininfarina-concept) die pertinent niet in productie gaan zijn zeldzaam, maar de Pinin is er helaas eentje.

Echte motor

Maar de Ferrari Pinin bestaat als echt model, gezien het tijdsbeeld is het natuurlijk geen digitaal concept. Alleen het model was verre van af toen het gepresenteerd werd in 1980. Zo was de motor enkel een ‘proof of concept’, de auto was niet rijdbaar. Door de jaren heen is dat wel veranderd. Het concept is eerst als hebbedingetje verkocht aan Jacques Swaters, Belgische Ferrari-importeur en coureur/teameigenaar van Ecurie Francorchamps. In 2005 is ‘ie verkocht voor 176.000 euro: weinig voor een auto, veel voor een modelauto. Die eigenaar heeft dan ook de auto naar een ex-Ferrari-ingenieur gestuurd om er daadwerkelijk het blok van een 512 BB in te hangen. Sindsdien is de enige bestaande Ferrari Pinin rijdbaar en nog een paar keer van eigenaar gewisseld voor veel hogere bedragen.

De huidige eigenaar is een Amerikaan en die heeft ‘m al sinds 2017. Gelukkig doet hij ermee wat je hoopt gedaan wordt met alle auto’s: hij gebruikt de Ferrari Pinin regelmatig. En waarom ook niet? Het is een bloedmooi apparaat met één van de meest iconische Ferrari-motoren. Het zou toch prachtig geweest zijn om deze “Panamera avant la lettre” als seriemodel te zien, om zo wellicht de ietwat tegenvallende 400GT op te volgen.