Ferrari Purosangue – test en video

Het is de eerste vierzits Ferrari met vier deuren, als we terugdenken aan de test krijgen we weer kippenvel van de V12 in de Purosangue.

In de volksmond wordt de Purosangue natuurlijk de Ferrari SUV genoemd. Het is niet helemaal waar, maar ook niet helemaal niet waar. Zoals zo veel auto’s is de Purosangue een crossover, tussen vanalles en nog wat. Bij een hond of kat zouden we het een vuilnisbakras noemen, des te hilarischer is de letterlijke vertaling van de modelnaam Purosangue. Letterlijk woord voor woord is het puurbloed, maar het is natuurlijk volbloed.

Een fundamenteel verschil

De andere potente SUV’s van Porsche, Lamborghini en Aston Martin zijn met een totaal andere missie gebouwd. Praktisch gebruiksmak moest worden gecombineerd met een dikke motor. Voor de Purosangue koos Ferrari een andere route, zo lijkt het. Het moest eerst een Ferrari zijn, daarna keken de engineers nog hoe ze aan al die praktische eisen invulling konden geven.

Kijk bijvoorbeeld naar de locatie van de glorieuze V12 (alleen de keuze voor die motor bewijst het punt). Het is een front-midden motor, net als bij de andere V12 Ferrari’s. Het is dat er een schutbord zit, anders zou je de achterste cilinders kunnen aanraken vanuit de cabine.

Maar is de Purosangue een beetje praktisch?

Datgene wat je nooit dacht te vragen over een Ferrari. Overigens is dit onderwerp wel steeds belangrijker geworden voor sportwagenfabrikanten. Zorg nou maar dat je klanten je auto’s ook echt kunnen gebruiken, anders raken ze erop uitgekeken. En meer kilometers betekent meer onderhoud en dat is meer omzet, fijn voor de dealers.

Om de vraag te beantwoorden: er zijn vier redelijk ruime zitplaatsen. De achterste deuren openen tegengesteld en Ferrari zorgt voor elektrische assistentie. Ook achterin overheerst het sportwagengevoel: er zijn geen grote ramen om naar buiten te loeren, maar er is wel een fantastisch afgewerkt interieur.

Zelfs de kofferbak is fantastisch mooi afgewerkt. En met een inhoud van 473 liter moet je best een weekendje weg kunnen met vier personen. Tenzij je een diva thuis hebt zitten. Mijn vrouw kan met vrij weinig op pad, mijn dochter neemt het liefst de halve huisraad mee en vergeet alsnog praktische dingen zoals sokken. Dat is één van de redenen waarom wij thuis geen Ferrari gaan rijden.

De V12 is een monster

Eigenlijk wordt de Ferrari Purosangue door twee zaken gedefinieerd: de ruimte, formfactor, hoe je het ook wil noemen. En die fe-no-me-na-le V12. De atmosferische twaalfcilinder (F140IA) is zes-en-een-halve liter groot. Het blok heeft een blokhoek van 65 graden, is overvierkant en heeft een hele hoge compressie van 13.6:1.

Drysump, directe injectie en gewijzigd inlaattraject maken het af. Vergeleken met de 812 (waar de V12 ook in zit) heeft Purosangue iets ingeleverd aan vermogen. De zwaardere Purosangue is namelijk gebaat bij iets meer koppel onderin. Op zich is 80% van het koppel vanaf 2.100 tpm beschikbaar, maar de piek van 716 Nm wordt pas bereikt bij 6.250 tpm.

Het devies is dan ook om zelf te schakelen met de flippers achter het stuur. De achttraps DCT bak is echt fantastisch, maar zeker in de hoogste versnellingen draait de V12 te weinig toeren. Bij iedere acceleratie schakelt de bak vervolgens soms wel vier versnellingen terug.

De V12 uit de Purosangue draait maximal een orgastische 8.250 toeren per minuut. Vlak daarvoor, bij 7.750 tpm wordt het maximale vermogen van 725 pk gehaald. Dat is veel, echt veel. In deze tijden van elektrische auto’s lijkt het misschien nog bescheiden, maar de Purosangue is niet zo zwaar als een accu-bak.

De 0 naar 100 doet de Purosangue in 3,3s. Van 0 naar 200 neemt 10,6s in beslag. De topsnelheid is 310 km/u.

Klinkende cijfers, maar het is vooral ook het gevoel en het geluid wat het rijden in de Purosangue zo bijzonder maken. Wellicht nog het mooiste klinkt een aanstormende Purosangue van buiten, gelukkig hebben we daar een mooie video voor weten te maken. Rammend door de versnellingen maakt de Purosangue zulke grote stappen dat het soms eng kan worden.

Gebruik de Manettino

Met de Manettino kies je de meest toepasselijke (of als je in een wilde bui bent, de minst toepasselijk) rijmodus. Wet en Ice zijn wat vriendelijker, Comfort zit in het midden. Sport en ESC off zijn wat ruiger, voor activatie is een klein belletje naar jouw autoverzekeraar misschien handig.

Voordat je denkt dat dat wel meevalt, is een kleine toelichting op het 4×4 systeem van de Purosangue wel handig. De Ferrari Purosangue heeft een front-middenmotor met een transaxle layout, de versnellingsbak bevindt zich bij de achteras. Vanuit de motor gaat er een aandrijfas richting die versnellingsbak. Maar hoe gaat er dan kracht naar de voorwielen, dat is inderdaad een goede vraag.

Ferrari’s 4×4 systeem heet 4Rm en gebruikt een power transfer unit (PTU) die aan de voorzijde van het blok is gemonteerd. Eigenlijk is het gewoon een extra versnellingsbak, die slechts twee voorwaartse verzetten heeft. Het voordeel is dat het systeem zo’n 50% lichter is dan traditionele systemen.

Er zijn echter ook andere productkenmerken: het 4RM systeem is alleen actief in de eerste vier versnellingen en stuurt maximaal 20% van het vermogen richting de voorwielen. Alle beetjes helpen, maar de vierwielaandrijving van de Purosangue is met name bedoeld om nog weg te kunnen komen onder gladde omstandigheden.

49:51% gewichtsverdeling

Het onderstel is magisch. Het is verre van low-tech, maar dat is hedentendage ook bijna niet meer te doen. Een 48 volt systeem zorgt ervoor dat de Purosangue geavanceerd rolstabilisatie kan doen en bijzonder trucjes met de schokdempers. De TrueActive spool valve (TASV) dempers van Multimatic kunnen zowel de rebound als de compressie aanpassen. Bodyroll wordt geminimaliseerd, maar de Purosangue is ook nog verrassend comfortabel.

Vergeet ook niet dat je met het Schokdemper knopje op de Manetinno ook nog kan kiezen uit drie standen voor de instelbare dempers.

De besturing is prettig, maar niet zo hyperdirect als in de 296. Niet dat je dat wilt hoor, want dat zou gezien de massa en het formaat niet natuurlijk aanvoelen.

Apple Carplay

De Ferrari Four was de eerste auto ooit die Apple Carplay kreeg. Inmiddels gaat Ferrari zo ver dat er niet eens meer eigen navigatiesoftware aan boord is. Dat lijkt ons een prima keuze, vooral voor een kleinere fabrikant.

Ferrari dumpte echter ook het centrale scherm, waarbij er dus ook geen mogelijkheid is om via touchscreen de infotainment te bedienen. Alles wordt namelijk weergegeven op het bestuurdersdisplay en de bediening gaat via touchknop op het stuur. Echt handig wordt het nooit, maar gelukkig went het nog enigszins.

100 liter.

Dat is de inhoud van de benzinetank en je gaat al die liters nodig hebben. Een atmosferische V12 met vierwielaandrijving in een auto die een maatje groter is, dat is een recept voor een verbruik waar je tranen van in je ogen springen. Als dat echt zo is, ben je overigens niet de goede klant voor de Purosangue. Zoek lekker een Duitse diesel SUV met de kop eraf, die rijden ook lekker.

Als je je best doet haal je 1 op 5. Ga je echt rammen, dan haal je nóg minder kilometers op een liter. Voor een Purosangue op Nederlandse platen heb je om dat te compenseren al een forse dotatie aan Den Haag gedaan.

Conclusie en prijs

Als je ernaar moet vragen…. En begin ook niet over korting bij de lokale Ferrari dealer. Ze hebben meer dan genoeg vraag naar de Ferrari Purosangue, zelfs zonder onze positieve test. De Nederlandse vanafprijs van de auto is € 533.668 incl BPM en BTW. En zonder opties en daar vink je ook zo maar een tonnetje erbij op.

De aanschafprijs, het brandstofverbruik, de soms wat omslachtige bediening en de aanwezigheid van slechts vier zitplaatsen zijn nadelen. Het zijn echter ook nadelen die in de wereld van de Ferrari-bezitter vermoedelijk niet echt een issue zijn. Meestal zijn er genoeg liquide middelen en genoeg andere auto’s om alles een beetje passend te maken.

De Purosangue is de enige V12 SUV die er nog is. De Lamborghini LM002, Audi Q7 V12 TDI en de Mercedes G65 AMG zijn al een tijdje uit productie. Van dit rijtje was de Audi vreemd genoeg de best sturende, de andere twee waren nogal een handvol op snelheid. Een vergelijking met de Urus ligt ook voor de hand, maar ook die strijd “wint” de Purosangue. De V12, het prijskaartje, het geluid, de styling, de relatieve schaarste. Alles maakt de Ferrari Purosangue veel bijzonderder en een winnaar. Een echte volbloed dus.