RIP: Philippe Streiff (1955-2022)

Helaas heeft wederom een jaren ’80 F1 held ons verlaten. Philippe Streiff overleed gisteren, 33 jaar na de crash die zijn armen en benen verlamde.

Onlangs schreven we al over het overlijden van Patrick Tambay. Deze Fransman leidde in de jaren ’80 als coureur Ferrari door een gitzwarte periode, na het overlijden van Gilles Villeneuve en de carrière-beëindigende crash van Didier Pironi. We zijn nog niet veel verder in het tijd-ruimte continuüm, maar helaas is er weer een jaren ’80 F1 held overleden. Dit keer gaat het om Philippe Streiff.

Net als bij Patrick Tambay, is het je vergeven als je Streiff niet kent. De Fransman kwam uiteindelijk in actie in 54 GP’s. Dat komt niet zozeer door een gebrek aan talent, want reeds in zijn zesde F1 race haalde Streiff het podium. Tevens werd hij Frans F3 kampioen en stond hij twee keer op het podium na de 24 uur van Le Mans. Desondanks kwam hij in de koningsklasse in 1988 terecht bij het niet erg indrukwekkende AGS team. Daar viel weinig eer te behalen. Philippe’s F1 carrière knakte vervolgens voordat hij een echte kans kreeg deze goed en wel van de grond te krijgen.

Bij een test voorafgaand aan het seizoen van 1989, crashte Streiff op het circuit van Jacarepaguá. De rolbar brak en Streiff raakte viervoudig verlamd. Naar verluidt mede omdat de medische zorg niet helemaal goed voor elkaar was. Streiff was binnen de wereld van de F1 dan ook niet zozeer een bekendheid vanwege zijn eigen F1 carrière, maar wel door zijn inzet voor gehandicapte sporters. Hij zette zich onder meer in voor onderzoek naar ruggenmergletsel via Wings for Life, het initiatief van Red Bull.

Daarnaast deed hij samen met Hugues de Chaunac (de man achter ORECA dat je kent van Le Mans) in 1994 een poging het team van Ligier over te nemen. De bedoeling was om een soort ‘junior-team’ avant la lettre te worden van Williams. Beide teams reden toen met Renault motoren. De poging was echter niet succesvol.

Meer succes had Streiff met het kart festival in Parijs Bercy. De Elf Masters had als insteek dat er teams werden gevormd bestaande uit een F1 coureur, een coureur uit een andere discipline en een jonge kart coureur. Daarnaast was er een aparte race voor junioren. Van 1993 tot en met 2001 trok het evenement grote namen aan. De editie van 1993 markeerde de laatste keer dat Senna en Prost het tegen elkaar opnamen in een race. Opmerkelijk detail is verder dat in de editie van 2001 een zekere Sebastian Vettel de race voor junioren won, vlak voor een zekere Nico Hülkenberg.

Later in zijn leven zorgde Streiff ook nog tweemaal voor wat controverse. Zo gaf hij een ‘update’ over de gezondheid van Michael Schumacher. Streiff deelt een arts (de heer Saillant) met Schumacher. Zelf hielp Saillant Streiff om zijn schouders weer te kunnen gebruiken. Vanuit het kamp van Schumi was men hier naar verluidt echter niet over te spreken. Tevens maakte Streiff publiekelijk gehakt van het rapport dat de Formule 1 maakte na het overlijden van Jules Bianchi ten gevolge van diens crash op Suzuka. Philippe maakte geen geheim van zijn mening dat de Formule 1 vooral haar eigen straatje schoonveegde met het rapport.

Desalniettemin is het Formule 1 baas Stefano Domenicali die de juiste woorden weet te vinden na het trieste nieuws:

Ik ben verdrietig door het horen van het overlijden van Philippe Streiff. Hij heeft ongelofelijke vastberadenheid getoond in zijn leven. De manier waarop hij zijn ongeluk heeft overwonnen en zijn leven opnieuw heeft opgebouwd is inspiratievol. We geven onze condoleances aan zijn familie in deze droevige tijd.

Stefano Domenicali

Waarvan akte.