Voormalig F1 coureur breekt rug bij klapper

Racen is gevaarlijk.

De F1 is onder bezielende leiding van Liberty Media naarstig op zoek naar meer Amerikaanse inbreng. Meer Amerikaanse races, een Amerikaans superteam, een Amerikaanse coureur, Chase Carey en de zijnen willen het allemaal. Historisch gezien is de F1 en Amerika echter nooit een echt succesvol huwelijk geweest. Ja, je mag me om de oren slaan met Phil Hill, Mario Andretti (stiekem een Italiaan) en desnoods met Peter Revson, Dan Gurney en Eddie Cheever. Maar meestal waren Amerikaanse F1 coureurs (en teams) niet meer dan veldvulling.

Het meest recente voorbeeld is Alexander Rossi, maar daarvoor hadden we de man met de beste naam voor een coureur ooit: Scott Speed. Deze Red Bull protegé besteeg medio jaren ’00 de Europese raceladder in de Britse F3, Formule Renault Eurocup (kampioen) en tenslotte de GP2. In die laatste klasse werd hij in zijn eerste seizoen derde. Ruim voldoende voor een plekje in het team van Scuderia Toro Rosso voor het seizoen van 2006.

Speed weerde zich bij Toro Rosso kranig tegen teamgenoot Vitantonio Liuzzi, hoewel hij nooit punten scoorde. Dat beeld vertekent een beetje, want Speed werd regelmatig negende en tiende, doch daar kreeg je toen nog geen punten voor. Het was echter ook een beetje een rare vogel die Speed. Zo lakte hij zijn teennagels en was hij wat licht ontvlambaar. Zo liet hij zijn team over de radio voor een Grand Prix start ooit weten dat er wat zou zwaaien als zijn motor achteraf weer een paar graden warmer bleek te zijn bij de start dan die van Liuzzi.

De druk was misschien te hoog. Hoe dan ook was het volgens de overlevering uiteindelijk niet Speed die klappen uitdeelde, maar juist klappen incasseerde van zijn sympathieke teambaas French Toast. Hij zal ze ongetwijfeld verdiend hebben. Maar Speed kon uiteindelijk wel halverwege het F1 seizoen vertrekken bij Toro Rosso ten faveure van een jonge Duitse BMW-protegé genaamd Sebastian Vettel. Het is een ontwikkeling die we daarna nog vaker gezien hebben…

Toch bleek de link met Red Bull niet geheel kapot te zijn. Ook niet toen Speed niet zoals het plan was ChampCar ging doen, maar zich een weg naar de hoogste NASCAR-klasse probeerde te vechten. Daar kwam hij uiteindelijk ook terecht, maar niet nadat hij in de ARCA-serie vol Cole Trickle ging op Ricky Stenhouse junior. Die laatste tikte Speed van de baan. Hierna wachtte Speed, die twee ronden achterstand opliep, hem op en roste ‘m pardoes van de baan. Hoppata!

Een aantal seizoenen in de Sprint Cup volgden, onder andere voor Team Red Bull. Maar zoals ook bleek bij Juan Pablo Montoya, is dat eindeloze links afslaan kennelijk toch wat anders dan ‘normaal’ racewerk. Zo droogde het fulltime zitje op na 2011 en zaten er na 2013 ook geen ‘halve seizoenen’ meer in. Dat Speed het racen niet verleerd is bewees hij in de Formule E, waar hij in zijn eerste optreden een tweede plaats pakte in 2015. Maar drie races later was ook dat avontuur voorbij.

Toch had Speed inmiddels zijn niche gevonden en wel in het Global Rallycross Championship. Deze knotsgekke en steeds populairder wordende vorm van autosport past kennelijk goed bij de gekke en snelle Speed. In 2013 werd hij vijfde in het kampioenschap, in 2014 derde en vanaf 2015 is hij de regerend kampioen (vanaf 2018 heet het kampioenschap het American Rallycross Championship om verwarring met het FIA World Rallycross Championship te vermijden). Dit weekend ging het echter een beetje mis.

Bij het neerkomen na een sprongetje tijdens de Nitro World Games in Utah kwam de Subie van Speed verkeerd neer. De coureur kreeg daardoor een flinke klap op zijn rug. Onderzoek in het ziekenhuis wees uit dat hij verschillende ruggenwervels gebroken heeft. Speed kan zoals je kan zien op de foto hieronder gelukkig nog wel een duimpje opsteken. We hopen uiteraard dat hij volledig herstelt van deze klapper en dat in de tussentijd misschien iemand anders zijn teennagels voor ‘m wil lakken.

https://www.instagram.com/p/B1RSzIXFt1Z/?utm_source=ig_embed