Opel zei het nog: of deze auto gebouwd wordt, ligt aan jullie. Tien jaar later was het best gaaf geweest als het gewoon was gebeurd.
Ach, Opel. Hét merk om te kijken of de General Motors-magie zich ook vertaalde naar een Europees recept. En toch denk je bij recente Opels veel aan stoffige dingen. Zoutloos, zo je wil. En dat is niet erg, we leven in Nederland met veel mensen die gewoon niks geks willen voor een auto. Maar ja, dat zijn niet bepaald de mensen die je de microfoon zou geven om te speechen op je bruiloft.
Coole Opels
Dat terwijl Opel in theorie helemaal niet zo stoffig is. De Insignia is bijvoorbeeld een keurige en nog best aantrekkelijke opvolger voor de Vectra. En nou is een Corsa of Astra niet een beduidend spannende auto, maar je kon er wel iets leuks van maken. Daarvoor moest je de versie hebben waar de sportafdeling van Opel zich mee had bemoeid: OPC. De Corsa, Astra, Insignia en zelfs tijdelijk Meriva en Zafira waren zeker niet zulke perfecte all-round keuzes als een Golf GTI, maar het rauwe randje maakte ze zeker erg leuk.
Opel Astra OPC
Zo willen we even een lans breken voor de derde Opel Astra OPC. Net als zijn voorganger was deze enkel gebaseerd op de Astra GTC, de iets strakker gelijnde driedeursversie van de Astra. Dat was gewoon echt een lekker dikke sjaak, met bijna cartoon-esque spoilerwerk, bumpers, velgen en uitlaten. Bonuspunten als je koos voor de lanceerkleur Arden Blue. De 2.0 liter turbomotor kreeg een niet misselijke 280 pk mee. Best een pretpakket, ook al was het vaak niet de allermeest verfijnde optie.
OPC Extreme
Niet heftig genoeg? Daar had Opel een oplossing voor in 2014. Deze luisterde naar de naam Opel Astra OPC Extreme. Dan denk je wellicht aan de straatversie van de Opel Astra DTM die nooit kwam, maar die kreeg dus een vervolg. Oké, die had geen extreme widebody en een V8, maar het was wel leuk.
Het is wel een op de racewereld geïnspireerde Astra, want anno 2014 had het merk de Opel Astra OPC Cup. De Extreme was dan ook eigenlijk alles wat je nodig had om die auto van een kenteken te voorzien. En da’s een gaaf recept.
De turbomotor werd namelijk opgevoerd naar 300 pk. De handbak bleef en alle modificaties en besparingen leverden een gewichtsvermindering van 100 kg op. Allemaal prima en voor de betere circuitdagen een beter recept dan een standaard OPC. Het echte feestje is natuurlijk hoe het ding eruit ziet.
Een enorme splitter voor, koolstofvezel motorkap met grote koelgaten, vier uitlaten, enorme spoiler, koolstofvezel dak(!) en, jawel: koolstofvezel velgen! Wel uit de categorie ‘voorzichtig met stoeprandjes’. Veelvuldig gebruik van koolstofvezel is duur, maar verklaart wel de gewichtsbesparing. Ook het ontbreken van een achterbank helpt.
Binnenin gaat de race-y insteek van de Opel Astra OPC Extreme gewoon verder, met twee racekuipen inclusief harnasgordels. Zoals gezegd geen achterbank, want daar zit een halve rolkooi. Op het dashboard krijg je toch nog wat luxe van de reguliere OPC terug, naast het stuur met 12-uursmarkering heb je gewoon het ietwat slecht verjarende dashboard inclusief navigatiescherm van de Astra. Het is allemaal wat heftig, maar goed, wie noemt er nou een auto Extreme om vervolgens niet helemaal over de top te gaan?
Niet gebouwd
Het klinkt allemaal wat vergezocht, maar Opel was serieus over de Astra OPC Extreme en diens productieplannen. Het enige wat je daarvoor moest doen is aangeven dat je dit wel wilde hebben. En dan komt toch dat stoffige imago van Opel weer terug. Want de gemiddelde koper van een Opel zit wellicht niet te wachten op een over-de-top circuitspeeltje met harnasgordels. Bovendien is dat veelvuldig gebruik van koolstofvezel ook niet goedkoop en een Astra OPC kostte al een grove 40.000 euro zonder opties. De Extreme niet bouwen was verstandig. Helaas.
Als doekje voor het bloeden kwam er nog wel een Astra ‘Motorsport Package’. Met de racekleuren van de Cup-auto, die dan weer geïnspireerd zijn op vele raceauto’s van het merk. Nadeel: deze was gebaseerd op de normale GTC, niet de OPC. Een ietwat slap speciaaltje dus.
De allerlaatste Astra OPC, de J GTC.
Nog in bezit gehad in 2013. Prachtige wagen om te zien, reedt verder voor geen meter. Was veelste lomp en zwaar voor die tijd. Voelde echt niet aan als 280pk.
De grap is dat er andere merken wel dit soort auto’s gewoon de productielijn door duwde. Van de Renault Megane RS zijn er wel dit soort varianten verschenen. Draagt toch bij aan een minder suf imago (alleen de RS modellen van Renault zijn echt de moeite waard de rest is 12 in een dozijn..)