Dit concept van Lotus en Opel stond nooit op NL kenteken

En dat is eigenlijk wel jammer.

Eigenlijk is Lotus, los van haar enorme successen in de F1, een typisch Brits fabrikantje van sportauto’s. Het bedrijf maakte enkele geniale straatauto’s, precies zoals het heurt. Het merk ging daarnaast meerdere malen praktisch failliet, waarna het overgenomen werd door de volgende bigger idiot. Ook dat is eigenlijk precies zoals het heurt. Tegenwoordig is Lotus van Li Shufu’s Geely, net als Volvo en een deel van Daimler. In het verleden waren onder andere GM, Proton en Romano Artioli de (on)gelukkige eigenaren van het added lightness merk.

In de GM periode kwam er een geweldig product uit de de Anglo-Amerikaanse samenwerking, in de vorm van de Lotus Omega. De gemoedelijke gigant van Opel wordt door Lotus opgepept tot een vuurspuwend monster dat zich kan meten met de Alpina B10 Biturbo, die op dat moment te boek staat als de snelste sedan ter wereld. De geblazen 3.6 liter grote zes-in-lijn onder de kap, gekoppeld aan de versnellingsbak uit de Corvette ZR-1 zorgt voor een enorm prestatiepotentieel. De magiërs van Lotus verzekerden vervolgens dat de power ook overgebracht kan worden op het asfalt.

Maar ja, qua looks blijft de Lotus Omega in principe natuurlijk een Omega A. Niet dat daar heel veel mis mee is, het heeft zelfs wel een bepaalde coolfactor. Maar sommige mensen willen graag wat meer flair en extravagantie. Je weet wel, van het Italiaanse soort. Stel je voor dat ze op dat uiterst capabele platform nou een koets van Pininfarina geplaatst hadden ofzo…

Wat? Oh dat hebben ze gedaan? Jazeker! In 1991 stond op de beurs van Genève opeens de Pininfarina Chronos te shinen. Pininfarina stond destijds aan het begin van een mooie periode voor het designhuis, waarin het vrijwel elke Ferrari tekende alsmede een aantal nog steeds hoogaangeschreven Peugeots. In de Chronos zijn enkele elementen van deze latere auto’s al terug te vinden, maar daarnaast is het ook een duidelijk kind van de 90s met gladde ronde vormen. De achterkant van de auto met zijn brede lichtbalken doet wat ‘Amerikaans’ aan. Het dak was voorzien van hypermoderne Liquid Crystals en kon daardoor variëren tussen transparant en donker.

Er is verder niet zo heel veel bekend over de Chronos, behalve dat er uiteindelijk vier auto’s gebouwd zijn. Eentje daarvan was geel, een zwart en naar verluidt was er ook nog een blauwe. De eerste unit was puur voor de show, maar later kwam het ook nog tot een functioneel prototype (de Chronos II). Ondanks dat deze stappen suggereren dat er gedacht werd aan een productiemodel, kwam het uiteindelijk nooit zo ver. De wat forse frontoverhang van de studiemodellen ten spijt, is dat toch wel een gemiste kans. Niet?