Dit zijn 13 magnifieke Franse exoten

Het was even zoeken, maar we hebben er een paar gevonden.

Afgelopen weekend was het onderwerp van de week de Mega Track. Een onvervalste exoot uit Frankrijk. De auto was vreemd, apart, snel én bijzonder. De auto is heel opmerkelijk, juist omdat ‘ie uit Frankrijk komt. Zo’n auto zou je eerder verwachten van een Italiaanse supercarbouwer of een hobbyist uit het Midden-Oosten.

Onwillekeurig zijn Fransozen toch echt ijzersterk in het bouwen van hatchbacks, Berlines en Breaks. Maar als ze er voor gaan zitten, kunnen ze daadwerkelijk bijzondere apparaten bouwen. Het probleem is, de meesten zijn dermate zeldzaam dat we er nog nooit van gehoord hebben. Daarom hebben we vandaag geen lijstje met superdikke Duitsers of beeldschone Italianen die al vaak genoeg voorbij komen op het wereldwijde web. Nee, vandaag doen we enkel de Franse Exoten!

Ligier JS2
Net als Aixam heeft Ligier enkel bizarre apparaten gebouwd of voertuigen voor senioren. Ligier werd opgericht door Guy Ligier en goede vriend Jo Schlesser. Ze willen meedoen in de GT-klasse die voorschrijft dat er 500 straatversies van gebouwd moeten worden. De JS1 en latere JS2 waren dus zogenaamde homologatiespecials. De ‘JS’ benaming is een hoedtip naar Jo Schlesser, die in 1968 om het leven kwam en de groei van Ligier niet zal meekrijgen. De JS2 is de laatste sportieve straatauto. In de Formule 1 zou het team dankzij de inspanningen van Olivier Panis zelfs de GP van Monaco winnen. Terug naar de Ligier JS2. Aanvankelijk was het de bedoeling om de auto uit te rusten met een Cosworth V6, maar Ford wilde dat niet hebben. Uiteindelijk krijgt de JS2 een heuse Maserati V6-motor onder de kap.

Matra Murena S (M552) ’83
Jazeker, er waren vroeger veel excentrieke Franse automerken en veel excentrieker en Franser dan Matra werd het niet. Niet alleen omdat de Matra V12 nog altijd het mooiste geluid uit een verbrandingsmotor ooit weet te produceren, maar vanwege hun bijzondere creaties, zoals de Djet, 530 en natuurlijk de Bagheera. Deze Murena S is een typische Britse sportwagen: enorm veel onderdelen van andere bekende auto’s, maar dan een sportieve coupé met middenmotor en achterwielaandrijving. Ten opzichte van de Bagheera en sommige eerdere Murena’s had de Murena S een optioneel 2.2 viercilinder motorblok uit de Talbot Tagora. Qua prestaties deed de 140 pk sterke motor met dubbele Solex carburateur het heel erg aardig. De 0-100 km/u-sprint was in 8,4 seconden achter de rug, terwijl de topsnelheid 210 km/u bedroeg.

Renault Sport Spider ’95
Af en toe heeft Renault het op zijn heupen en bouwen ze de meest bijzondere auto’s. In de jaren ’90 verlegde Renault zijn sportieve grenzen met pareltjes als de Safrane Baccara Biturbo, Clio Williams en deze Sport Spider. De Renault Sport Spider was er om het merk Renault een sportieve boost te geven. tevens was het het eerste product met de Renault Sport-naam (alhoewel de Clio Williams ook al een product van Renault Sport was). De auto kwam er als cup-race auto en er was een straatversie. De auto werd niet een heel groot succes. Niet zozeer omdat het een slechte auto was, maar Lotus introduceerde net rond dat moment de Elise. Die auto deed alles wat de Sport Spider wilde doen, net even wat beter. En had een Lotus badge.

Mega Monte Carlo ’96
Ondanks dat de Mega Track een auto moet zijn die de gemiddelde rijkaard afkomstig uit Rusland, Azië of het Midden-Oosten moet aanspreken, is Mega nooit verder gekomen dan 5 exemplaren. De tijd was nog niet rijp voor een superoffroader met veel luxe en een dikke motor. De Mega Track werd opgevolgd door de Mega Monte Carlo. Dit was een meer traditionele supercar, wederom met de 6.0 V12 van Mercedes-Benz.

Venturi 400 GT Challenge ’97
Er zijn zo van die merken de we veel te snel vergeten. Op dit moment bestaat Venturi nog. Ze bouwen elektrische raceauto’s, concepts en voornamelijk kleine overheidsvoertuigjes. In de jaren ’80 en ’90 zat dat wel anders. Toen bouwde Venturi (eerst onder de MVS naam) zeer fraaie en raszuivere sportwagens die in een Italiaanse of Britse fabriek gebouwd hadden kunnen worden. De 400 GT Challenge was de ultieme straatauto. Het was in feite de civiele uitvoering van de Le Mans racer. Dankzij de styling en enorme spoiler kreeg de auto de bijnaam ‘Franse F40’. Onder de kap lag een enorm gekietelde 3.0 met dubbele turbo, goed voor meer dan 400 pk. Van 1994 tot 1996 heeft Venturi 17 straatexemplaren van de 400 GT gebouwd, in 1997 bouwde men daar nog twee 400 GT in Challenge specificatie bij.

De La Chapelle Roadster ’98
Ah, De La Chapelle. Wie kent ze niet? Dit is wederom een piepkleine Franse fabrikant met gigantische ambities. Dat maakt het merk er natuurlijk alleen maar interessanter op. In principe is het merk groot geworden met het bouwen van Bugatti replica’s in de categorie ‘het mag wat kosten’. Het waren weliswaar replica’s, maar ze waren bijzonder fraai. Dankzij de motoren (Hartge of Alpina) was er onder de motorkap voldoende te beleven. Ook maakte het bedrijf de mooiste skelters c.q. kinderauto’s. In 1998 probeert De La Chappelle in te haken op de roadster-revival met deze Roadster, een achterwielaangedreven sportwagen met een 140 pk sterke 2.0 viercilinder of een 3.0 zescilinder met meer dan 250 pk.

Hommell Berlinette RS2 ’01
Er zijn dagen dat we de producten van Michel Hommel niet behandelen. De excentrieke Fransman is een petrolhead in hart en nieren en bouwt graag sportwagens die in eerste instantie geschikt zijn voor het circuit en enigszins road-legaal zijn. Prestaties, wegligging en balans zijn veel belangrijker dan gebruikte materialen in het interieur. In 1990 richtte Hommell zijn eigen bedrijfje op en in 1994 lanceerde hij zijn eerste echte auto, de Berlinette. De laatste incarnatie van deze sportwagen was de RS2, met een 195 pk sterke viercilinder van Peugeot.

Bugatti Veyron Fbg Par Hermès ’08
We beginnen natuurlijk met de meest ‘bekende’ Franse exoot, de Bugatti Veyron. Het merk Bugatti is het kroonjuweel van de Volkswagen Group en dat uit zich in de meest technologisch geavanceerde auto die zij in 2005 konden bedenken. De auto was voorzien van een W16 motor met 1001 pk. Zijn stratosferische prijs maakt het lastig voor Bugatti om ze kwijt te raken. Gelukkig verkochten de ‘speciaaltjes’ wel goed. Een van de eerste was de Fbg., die in samenwerking werd aangekleed met de eveneens Franse firma Hermès. Eigenlijk de Veyron zoals allen hadden moet zijn, zoals de retro-tastische velgen en de luxe aankleding van binnen. Er zijn er vier stuks van gebouwd. Later kwam daar nog één Grand Sport (de open variant) bij.

YO Concept Funyo 7 ’11
YO is het geesteskindje van Yves Orhant. Dan weet je gelijk waar de naam van het merk voor staat. Heel kort door de bocht zijn de YO’s Franse interpretaties van Radicals. Dus laag-gewicht circuitspeeltjes met verrassend veel vermogen. In dit geval een motor van wederom Peugeot, de 1.6 turbo levert 220 pk. Dat lijkt niet zo heel erg veel totdat je bedenkt dat de auto niet meer dan 600 kilogram weegt.

Peugeot RCZ-R ’13
We hadden natuurlijk een van de vele, vele briljante conceptcars kunnen pakken. Maar dat zou vals spelen zijn: we behandelen enkel productieauto’s in de ‘ruimste’ zin van het woord. Ondanks zijn eenvoudige afkomst (het is natuurlijk gewoon een 308 T7), heeft Peugeot er echt goed werk van gemaakt. Qua styling oogt de auto nog steeds bijzonder en futuristisch. Als je voor de ‘R’ versie gaat, wordt je getrakteerd op een daadwerkelijk uitmuntend sturende auto. Nu kijkt er niemand meer naar om, maar binnenkort wordt dit wel een bijzonder musthave in je youngtimer-collectie. Er zijn er maar 3.054 van gebouwd.

PGO Cévennes Coastline ’14
Is een 718 Boxster Spyder net eventjes te prijzig? Dan kun je natuurlijk, heel saai, voor een gewone Boxster gaan. Maar wat dacht je van de PGO Cevennes Coastline? PGO is een kleine fabrikant die Porsche 356-achtige sportwagentjes bouwt. De techniek komt van Peugeot vandaan. Het is niet dat ze een Porsche-esque body over een 206 hebben gedrapeerd. De motor bevindt zich daadwerkelijk achter de achteras, zoals het hoort. De Cévennes Coastline is een speciale uitvoering, waarbij de inspiratie overduidelijk van de Speedster modellen afkomt.

Alpine A110 S ’19
Misschien wel de leukste enigszins betaalbare auto van dit moment is deze Alpine A110S. Natuurlijk, een Porsche 718 Cayman zal op bijna elk meetbaar punt beter zijn. Maar de Alpine scoort op gewicht en dat telt heel erg zwaar. De standaard Alpine A110 met 252 is al allerminst een stakker, maar deze smaakmaker is nog krachtiger. Daardoor knal je nu in 4,4 seconden naar de 100 km/u en kenners weten dat dat precies snel genoeg is. De topsnelheid is voor de verandering niet begrensd, dus je haalt gewoon 260 km/u met de A110S. Kortom: alles is er gewoon leuk aan. Een Franse exoot dit je dus op dit moment gewoon (bijna) kunt bestellen bij de locale Alpine dealer op de hoek.

Bugatti Chiron Super Sport 300+ ’19
Jazeker, de natie die ons de 2CV, 106 1.1 en Twingo heeft gegeven, is ook verantwoordelijk voor de allersnelste auto ter wereld. Natuurlijk is deze auto gewoon spierballen rollen voor de Volkswagen Group. Er wordt een bak geld tegenaan gegooid om aan te tonen dat ze beter zijn dan Koenigsegg, SSC of Hennessey. Eh, ja: dat mogen we wel hopen ja. Buiten kijf staat dat het een bijzonder fraai apparaat is. De extra lange achterkant staat uitstekend bij de Chiron. Sterker nog, zo had ‘ie altijd moeten zijn. En die topsnelheid van 490 km/u is officieel nog niet gehaald, maar het is wel relaxed om te weten dat deze Fransoos bij 450 km/u nog wat ‘over’ heeft.