F1, CTE en waarom porpoising cancellen toch een goed idee is

Misschien is porpoising cancellen in de F1 toch wel een goed idee, dankzij CTE.

Jaja, het is mogelijk even schrikken, dat realiseer ik me. Over het algemeen is ondergetekende een dino en niet zo’n voorstander van rubber stoeptegels. Uit principe heb ik zelfs de Takata airbags in de E46 niet laten checken. Oké, dat laatste is onzin, de echte reden is dat deze al een tijdje in opslag staat. Maar je begrijpt het punt. In de meeste gevallen zou ik me prima kunnen vinden in de mening van Max Verstappen. Onze held liet gisteren optekenen dat hij vindt dat iedere coureur de risico’s kent en maar gewoon moet dealen met porpoising, in plaats van erover te zeuren.

Unheimisch

Nu is echter de vraag: kent iedere coureur inderdaad de risico’s? Hoewel porpoising er in bepaalde mate ook al was in de jaren ’80, is de huidige vorm in sommige gevallen behoorlijk heftig. Naar verluidt klapperen de coureurs nu met (allegedly) 6G regelmatig tegen het asfalt aan. Dat zijn flinke stoten. Als je de hoofden van Leclerc, Sainz, Hamilton en Russell op een neer ziet stuiteren, krijg ik dan ook een unheimisch gevoel.

CTE

Direct schoot het fenomeen Chronische Traumatische Encefalopathie (CTE) in het -no pun intended- hoofd. Vergeet rugpijn en moeilijk uitstappen, dit is een potentieel risico van hele andere orde. Als geneeskunde student vind ik het bijna net zo interessant als een Ferrari 288 GTO. Voor degenen die er niet bekend mee zijn: CTE is simpel gezegd een vorm van dementie die voorkomt bij mensen die herhaaldelijk (subklinische) hersenschuddingen oplopen. Het idee is dat zelfs als je op het moment zelf geen dramatische symptomen hebt, de schade over tijd kan opstapelen en dan tot heftige problemen kan leiden.

Concussion

CTE is vooral bekend van American Football spelers, die vaak (beetje afhankelijk van de positie) met de koppen tegen elkaar gaan. Verschillende voormalige profs kregen op vroege leeftijd te maken met dementie, waardoor uiteindelijk de link werd gelegd met hun sportbeoefening. Een tragisch verhaal is dat van Dave Duerson. Uit wanhoop schoot hij zichzelf uiteindelijk in het hart, met de wens erbij dat zijn hersens onderzocht werden op schade die zijn symptomen zouden verklaren. In 2015 is er ook een film over gemaakt over CTE met in de hoofdrol Will ‘patsa’ Smith, genaamd Concussion. Nog meer de moeite waard voor de sport/geneeskunde liefhebbers is echter de 30 for 30 documentaire Seau, over voormalig NFL Linebacker Junior Seau.

Sled Head

Nu is American Football natuurlijk geen Formule 1. Maar CTE is inmiddels ook in verband gebracht met andere sporten, zoals Skeleton. In deze sport denderen atleten met het hoofd vooruit op hoge snelheid een ijsbaan af. Dat hoofd wordt makkelijk geraakt bij stuurfouten, maar sowieso stuiteren de slee’s alle kanten op. De sporters zelf klagen na een dagje trainen regelmatig over sled head. Dat is in dit geval geen fellatio op een slee, maar een licht gevoel in het hoofd, gevoeligheid voor licht en geluid, hoofdpijn et cetera. Dingen die je de F1 coureurs nu ook wel hoort noemen dus.

Stoeptegels

Het probleem van CTE vaststellen, is dat dat alleen post mortem kan (hoewel recente studies anders suggereren). Of F1 coureurs nou echt een risico lopen hierop of niet, is daarom ernstig moeilijk in te schatten. Gewoon ‘gezond verstand’ zegt echter dat het niet zo lekker is als je brein elke twee weken twee uur lang met 6G tegen je schedel aangeklotst wordt. Toch maar gewoon cancellen dus dat porpoising? Of gaan jullie mij vanwege deze voorzichtige take nu bekogelen met rubber stoeptegels in de comments? Laat het weten, in de comments!