Nick Heidfeld: de beste F1-coureur die nooit won

Quick Nick stond 13 maal op het podium in de Formule 1, maar won nooit een race.

Onlangs schreef collega @Dizono een mooi epos over Chris Amon. Deze dappere banaan Kiwi scoorde vijf pole positions in de F1, reed onder andere voor Ferrari en won de vierentwintig uur van Le Mans in de legendarische Ford GT40 samen met Bruce McLaren. De Nieuw-Zeelander overleefde de gevaarlijkste periode van de rensport, maar overleed onlangs op 73-jarige leeftijd aan een nare ziekte. Zijn legende als ‘de beste F1-coureur die nooit een Grand Prix won’ leeft echter voor altijd voort. En dat gunnen we Amon van harte, want over de doden natuurlijk niks dan goeds. Toch rees wel meteen de vraag, is Amon écht de beste F1-coureur die nooit een GP won of kunnen andere rijders ook aanspraak maken op die titel?

Vandaag in deze categorie: Nick Heidfeld. Kijken we puur naar de grootste hoeveelheid behaalde podia in de F1 zonder daarbij minimaal een overwinning te behalen is Nick momenteel koning. De teller staat bij hem zoals eerder vermeld op 13. De Zweed Stefan Johansson staat tweede op deze lijst met 12 podia en Amon derde met 11 tripjes naar het ereschavot. Voor Nick komen er waarschijnlijk geen extra champagneflessen meer bij, want Nick is inmiddels 39 en komt na zijn F1-loopbaan al enige jaren uit in andere raceklasses. Tenzij hij een Jan Lammers-achtige comeback maakt na jaren buiten het circus van Bernie vertoefd te hebben, was zijn allerlaatste F1-race de Grand Prix van Hongarije in 2011. Daar viel hij roemloos uit met zijn Lotus-Renault en kreeg hij te horen dat bij de volgende race in België Bruno Senna achter het stuur van zijn auto zou zitten. Maar liefst acht keer werd hij tweede in een F1-race, maar een kans om eerste te worden zit er realistischerwijs niet meer in.

En dat terwijl de prestaties van snelle Nick in de lagere categoriën nog wel zo veelbelovend waren. Het eerste jaar in 1994: meteen kampioen in de Duitse Formule Ford 1600-klasse. Daarna volgden onder andere kampioenschappen in de Formule Ford 1800-klasse, de Duitse Formule 3 en de F3000-titel in 1999. Als protegé van het destijds nog door West gesponsorde team van McLaren testte de kleine Germaan dat laatste jaar ook al regelmatig met de McLaren F1-bolide en met de donkerblauwe auto van Alain Prost’s F1-team. Dankzij een Curriculum Vitae dat haast niet beter kon en dezelfde nationaliteit als McLaren’s motorenpartner Mercedes, leek Nick geramd te zitten voor een glorieuze carrière in de F1.

Het liep echter een tikje anders. In 2000 werd Heidfeld gestald bij Prost, terwijl McLaren doorging met hun ervaren rijders Coulthard en Hakkinen. Hakkinen had net twee keer het wereldkampioenschap op zijn naam geschreven en Coulthard behoorde ook toen al tot het vaste meubilair van het team. Bij Prost maakte Heidfeld een moeilijk debutjaar mee als teamgenoot van veteraan Jean Alesi. De Peugeot-motor achterin de auto bleek gruwelijk onbetrouwbaar te zijn en bovendien te weinig vermogen te hebben. Voor de Europese Grand Prix werd Heidfeld na de kwalificatie gediskwalificeerd omdat zijn auto twee kilo te licht was. Het Prost-team werkte duidelijk met de Franse slag. Ook Alesi kon niks met de Prost AP03, maar die had het grootste deel van zijn carrière al achter zich. Nick begon pas net.

Voor 2001 kon Heidfeld overstappen naar Sauber, waar hij teamgenoot werd van de onervaren debutant Kimi Raikkonen. Het Zwitserse team had dat jaar een prima auto, waarmee Heidfeld en Raikkonen allebei punten wisten te scoren. Heidfeld haalde er iets meer dan Raikkonen. Het geluk leek even aan Heidfeld’s zijde te zijn toen Hakkinen vrij onverwacht besloot zijn F1-carrière te beëindigen als het seizoen voorbij was. Alom werd aangenomen dat Heidfeld de aangewezen man was om Mika’s plaats in te nemen bij het topteam voor seizoen 2002, vanwege zijn prestaties in 2001 en de link die hij had met het team uit de eerdere jaren van zijn carrière. Wrang genoeg voor Heidfeld passeerde het team hem echter niet alleen, maar ook nog eens ten faveure van zijn Finse teamgenoot. En dat terwijl hij meer punten had gehaald dan de stoïcijnse Kimi. Het zou een terugkerend thema worden in Nick’s F1-carrière.

Zijn volgende teamgenoot heette namelijk Felipe Massa. Wederom versloeg de man uit Mönchengladbach zijn jongere teamgenoot, maar tevens wederom zag hij diezelfde teamgenoot zich later bij topteam Ferrari voegen en zelfs voor 10 seconden wereldkampioen worden. Dat moet een vreemde gewaarwording zijn geweest, om in 2007 eerst Kimi wereldkampioen te zien worden en in 2008 bijna Massa dat kunstje te zien herhalen, wetende dat je beiden in gelijke machinerie fair-en-square verslagen hebt zoals Olav zou zeggen.

Voor de minuscule Duitser volgden nog twee magere jaren bij Sauber en bij Jordan. Het gerucht ging dat hij bij het laatste team zelfs geld uit eigen zak meebracht om in de F1 te blijven rijden. Het was een gok die zich uitbetaalde, want in 2005 klopte Williams aan. Of Nick een shoot-out wilde doen tegen Antonio Pizzonia om de tweede rijder bij het team te worden naast Mark Webber. Nick accepteerde en won het gevecht. Gedurende het jaar matchte hij de destijds hoog aangeschreven Webber en haalde een pole position op zijn thuiscircuit in de Duitse Eiffel. Die Pole zette hij echter, uiteraard, niet om in een overwinning.

Wel presteerde hij voldoende om BMW te overtuigen hem op te nemen in het nieuwe BMW-Sauber-F1-team. Ondanks dat dit team de naam van Sauber nog droeg, was het eindelijk het échte fabrieksteam met een groot budget waar Heidfeld al zoveel jaar eerder had moeten zitten. Teamgenoot Villeneuve had hij goed onder controle, maar naarmate het jaar vorderde kreeg hij voor de derde keer te maken met een jongere en zeer snelle coureur als teamgenoot. Dit keer een Pool met de naam Robert Kubica. Tel je de punten die de beiden in totaal gedurende hun periode als teamgenoten hebben gehaald op, zie je dat Heidfeld er meer had. Vraag je een willekeurig persoon met een passie voor racen wie de betere was, zegt iedereen Kubica.

Dat komt ook omdat Kubica wél een race won. De Grand Prix van Canada in 2008. Vergeten wordt echter dat Heidfeld die race ook had kunnen winnen. In het begin van de race zat Kubica op zijn tweestop-strategie namelijk klem achter Nick, die met een zwaardere bolide op een éénstopper rondreed. Het team vroeg de Duitser plaats te maken voor de Pool. Nick deed dat gedwee. Kubica ging er vandoor. Toen de Pool zijn tweede stop maakte, kwam hij een seconde of twee vóór de ook al gestopte Heidfeld weer de baan op. Had Quick Nick Kubica een klein beetje afgehouden in het begin van de race, had dat voldoende kunnen zijn…

BMW had echter moeite het hoge niveau vast te houden, mede door de toerenlimiet die ingesteld werd waardoor ze hun motoren niet volop door konden ontwikkelen. Met als excuus ‘de crisis’ stopte het merk dan ook net als Toyota en Honda met de F1. Voor Heidfeld bleven oncompetitieve zitjes over bij onder andere Sauber en Lotus-Renault. Het laatste zitje kreeg hij ironisch genoeg omdat Kubica zich in de kreukels reed in een rally-auto. Maar in Hongarije kwam een mooie carrière van gemiste kansen tot een eind.

Behalve het record voor meeste podia zonder overwinning en meeste tweede plaatsen zonder overwinning heeft Heidfeld overigens ook nog steeds het record voor meeste finishes achter elkaar zonder uitvalbeurt op zijn naam staan. Maar liefst 41 races achter elkaar kwam hij aan de finish. Het enige waar hij wel op moet hopen (of juist niet) is dat Romain Grosjean, Valtteri Bottas of Sergio Perez niet nog een paar podia pakken zonder te winnen. Bij hen staat de teller inmiddels op respectievelijk 10, 9 en 7. Ze zitten Nick dus op de hielen.