Special: Mega Track

Jazeker, de bruutste en meest capabele supercar uit de jaren ’90 is Frans.

Franse supercars. Dat klinkt eigenlijk heel erg vreemd. Fransen zijn uitstekend in het bouwen van charmante hatchbacks en chique berlines. Ze zijn de uitvinder van de MPV én de Midi-MPV. Bij veel Fransen en veel Franse auto’s staat de familie centraal, zo veel is duidelijk. Alleen daarom al is ‘familiale’ een Frans woord dat vaak gebruikt wordt om de zevenzits stationwagon aan het duiden. Niet in de minste plaats omdat de Fransen ze zelf graag bouwden.

Maar wie iets dieper graaft, zal erachter komen dat Frankrijk wel degelijk een land is voor petrolheads en ja, ook voor supercars. Alpine is een Frans merk en Venturi bouwde serieuze sportwagens in de jaren ’80 en ’90. En wat te denken van de raceteams Courage, Pescarolo en Ligier? Supersnelle auto’s en Frankrijk gaan wel degelijk samen. Sterker nog, de ultieme expressie van weldaad, technologisch vernuft en absolute topprestaties is de Bugatti Veyron. Pak Google Maps er maar even bij waar de fabriek ligt. Juist, in Molsheim, Frankrijk.

Aixam
Het feit dat Fransen geen sportwagens bouwen, wordt bevestigd door Aixam. Deze Franse fabrikant opende in 1982 de fabriekspoorten en houdt zich sindsdien voornamelijk met het bouwen van 45-km auto’s. Auto’s voor mensen die geen auto kunnen of mogen rijden. In alle opzichten een scooter, maar je blijft droog. En arm, want ze zijn peperduur. Aangezien 45-km auto’s in véél lagere oplages gebouwd worden en er stiekem erg veel handwerk bij komt kijken, zijn ze erg prijzig. Het is in elk geval een lucratieve business, want Aixam boerde altijd erg goed.

Net als veel andere fabrikanten ging Aixam ook eens nadenken over andere projecten dan bejaardenauto’s. Het enige verschil is dat Aixam het ook een goed idee leek om er daadwerkelijk wat mee te gaan doen. Aan de andere kant, het ging goed genoeg met Aixam om eens iets anders te doen. Normaal gesproken is zo’n supercar-project dweilen met de kraan open, juist omdat het geld al op is na het ontwerpen van het logo en het bedenken van de topsnelheid.

Wat precies de beweegreden was voor een supercar is dus niet duidelijk, maar wel wie hun afnemers moesten worden: hele rijke sjeiks die een praktisch doch spectaculair speeltje wenste. Nu is ‘speeltje’ absoluut niet de juiste benaming voor de eerste supercar van Aixam. Het resultaat zou namelijk gigantisch groot en zwaar worden. Aixam was natuurlijk ook niet helemaal gek en wist dat de naam Aixam niet gaat helpen. Tena Lady zou ook niet een spannende G-stringcollectie beginnen en Kukident gaat ook niet onder dezelfde naam methamfetaimne vermarkten.

Mega by Aixam
Daarom start Aixam in 1990 de ‘Mega by Aixam’-lijn. Deze moeten daadwerkelijk afwijkend zijn van hetgeen men kende van Aixam. Alle autosportactiviteiten en supercars moesten vallen onder deze groep. Wat te denken van de Andros Trophy, een spectaculaire Ice Rally klasse die in Frankrijk zeer grote populariteit geniet. Als Alain Prost, Olivier Panis en Jean Alesi niet ergens aan het wijnproeven zijn, hebben ze zich (al dan niet onder een alias) ingeschreven voor deze klasse.

Mocht je de brute rally auto niet herkennen, de basis is de Mega Club, de auto die in Nederland ook verkocht werd. Jazeker, het was mogelijk om in Nederland een heuse Mega aan te schaffen. Speciaal voor de Nederlandse merkt kreeg deze een andere naam: Tjaffer. Jazeker, de Mega Tjaffer was een ding. De auto was gebaseerd op de Citroen AX en kon geleverd worden met benzine- of dieselmotoren en voorwiel- of vierwielaandrijving. In Nederland was het in zijn niche een succes, de importeur wist er 150 te slijten.

Mega Track
Maar Aixam wilde meer serieuze sportwagens gaan bouwen. In plaats van een M3 alternatief of 911 killer zocht Mega het hogerop: het moest een echte supercar worden. Het resultaat was de Mega Track, die op de Salon van Parijs in 1992 werd onthuld. Je zou verwachten met zo’n naam (‘Track’) dat de auto voor het circuit was ontworpen, maar precies het tegenovergestelde was waar. De Mega Track was namelijk enorm, kolossaal zwaar én gigantisch. Keer vier.

Laten we maar meteen beginnen met het meest bizarre getal, de Mega Track weegt namelijk zo’n 2.270 kilogram. Dat is veel voor een grote sedan in die tijd, maar zeker voor een supercar is het bizar veel. De koets was van metaal, niet van koolstofvezel of polyester. De Mega Track was heel erg bijzonder, zo was de bodemspeling enorm: in normale modus bedroeg deze meer dan 20 centimeter. Maar je kon deze dankzij het hydraulische systeem verhogen zodat je 33 centimeter tussen auto en ondergrond had zitten.

Dan komen we uit bij het huzarenstukje van de Mega Track, namelijk de motor. Uiteraard bouwde Aixam zelf geen motoren die supercarwaardig waren. Sterker nog, die waren in heel Frankrijk niet te vinden. Naar het schijnt heeft Aixam wel wat gesprekken gehad, maar al snel bleek dat de ambities van Aixam véél groter waren, dan die van de Franse automerken.

Mercedes M139
Gelukkig was Mercedes-Benz rond die tijd lekker bezig. Net als Jaguar en BMW ging Das Haus óók een V12 bouwen. Deze was bestemd voor de S-Klasse (W140) en SL (R129). Mercedes was op dat moment zéér ambitieus en bouwde een bijzonder goede motor. In standaardvorm leverde het blok namelijk 408 pk (latere exemplaren 394 stuks). Voor de Mega Track werd 400 pk bij 5.200 toeren opgegeven Dat was toentertijd nog gewoon prima supercar-waardig. De 6.0 V12 werd in lengte gemonteerd in de Mega Track.

De motor werd gekoppeld aan een viertrapsautomaat. Vervolgens was er een ingenieus systeem dat alle vier de wielen aandreef. Qua prestaties viel de Mega Track niet tegen. De 0-100 km/u sprint was in zo’n 5,4 seconden gebeurd. De topsnelheid lag iets boven de 250 km/u. Absoluut niet langzaam, maar gezien het vermogen van 400 pk verwacht je misschien wat meer. Maar door de verhoudingen is het lastig te bevatten hoe groot de Mega Track werkelijk is. Om een beeld te geven, de door Treser behandelde achterlichten komen origineel van een Audi 80. Daar past er in principe alleen een kenteken tussen.

Zo groot als een S-Klasse
De auto is meer dan 5 meter lang, inderdaad: S-Klasse niveau. De breedte sloeg alles, want 2,20 meter is naar hedendaagse maatstaven nog steeds enorm breed. De hoogte van iets meer dan 1,50 meter was ook niet mis, alhoewel de bodemvrijheid daar ook debet aan was. Maar het bijzondere was dat de Mega Track overal snel was. Op asfalt, zand, gravel, sneeuw: je kon het zo gek niet bedenken, of je kon er met een noodvaart overheen met je Mega Track.

Dat kwam mede door de speciaal door Michelin vervaardigde banden, in de maat 285/55 ZR 20 aan de voorwielen, 325/50 ZR20 aan de achterzijde. Deze waren in de jaren ’90 bijzonder exotisch. Ze moesten namelijk een hoog gewicht dragen én veel krachten verwerken. Ook was de diameter enorm. In 1992 waren er geen auto’s met 20” velgen, maar de Mega Track had ze. Sowieso had de Mega Track veel. Het was namelijk geen kale rallyauto, maar een luxe supercar. Het interieur was rijkelijk bekleed met leer en heus houtinleg op het dashboard! Je zou het niet direct zeggen, als je en profil naar de Track kijkt, maar het was een heus vierzitter. Aixam bouwde enkele prototypes om mee te testen. De legende wil dat het bovengemiddeld capabele auto’s waren.

Praktisch
Ze waren sowieso bijzonder praktisch. Jazeker, praktisch. Je zou het niet zeggen van een bijna 2,3 ton zware supercar, maar de auto was het wel. Wat te denken van de ruimte voor de achterpassagiers. De Mega Track was achterin net zo ruim als voorin. Of de actieradius? Die was niet dramatisch met 570 kilometer. Dat kwam niet zozeer omdat die V12 geen ongezonde dorst had (dat had ‘ie wel), maar dankzij de 110 liter grote brandstoftank. Nu we het toch over liters en praktisch gemak hebben, wat te denken van de bagageruimte. Die was 600 liter groot. Dus je kon serieus een paar koffers inpakken en meenemen.

Sterker nog, qua luxe, afmetingen, prestaties en dergelijke was de auto niet alleen technisch verwant aan de 600 SE, maar ook gelijkwaardig. Natuurlijk, er zal wel een klein kwaliteitsverschilletje zijn geweest. Een Franse auto waarvan er een paar gebouwd zijn is wat anders dan en van de meest legendarische Duitse tanks. Qua veiligheid stond de Mega Track ook zijn mannetje: er waren niet eens airbags nodig om te voldoen aan de veiligheidseisen.

Peperduur
Maar, wellicht terecht, was Aixam wat huiverig. De auto moest (omgerekend) zo’n 500.000 euro gaan kosten. Dat was in die tijd bizar veel geld waar je ook een Ferrari F50 of Jaguar XJ220 voor had. Natuurlijk moest je voor de F50 uitgenodigd worden en wilde niemand een XJ220, maar de productie van de Mega Track startte niet, helaas. Er zijn wel een paar prototypes afgebouwd en verkocht aan klanten. De schoorsteen moet immers roken. Volgens sommige bronnen zijn er 5 van gebouwd, anderen spreken van zes en weer andere bronnen hebben het over 11. Waarschijnlijk hebben ze de eerste twee bij elkaar opgeteld. Er wordt overigens gesproken van Mega Tracks die van de band liepen, maar dat is een misvatting. Denk aan een iets te gezellig ingerichte loods vol met posters, Gitanes en veel gereedschap.

Die ruimte werd uiteindelijk alsnog gebruikt. Namelijk voor de Mega Monte Carlo. Aixam vond het toch wat te link om de Track in productie te nemen en koos voor een veiligere optie door een kleinere, lichtere en snellere supercar te gaan bouwen. Nu had Aixam niet zoveel geld (en zin) om weer helemaal opnieuw te beginnen, dus ging men verder met een gestrand project. Het verhaal achter deze auto is zo mogelijk nog aparter dan die van de Mega Track, waardoor die later zeker nog in deze rubriek voorbij komt.

Mega en Aixam anno 2019
Tegenwoordig bestaan Mega en Aixam nog steeds. Sterker nog, het gaat uitstekend met beide bedrijven. Aixam is nog steeds het moederbedrijf en Mega de specialistische divisie voor elektrische voertuigen. Hun doelgroep is nog steeds de rijbewijslozen. Dat is wel heel ironisch. Ze staan dus bekend om auto’s die je kunt rijden zonder rijbewijs, of extreme monsters waarmee je je rijbewijs in no-time kwijtraakt. Daar zat dus gewoon een gedachte achter.