Verslag VCM 2009

Mijn dag begon ’s morgens vroeg. De “chauffeur” stond rond kwart voor acht voor de deur waarna we achter één van de deelnemers aan richting Zwolle vertrokken. Bestemming: de Isala Klinieken. Op de snelweg was genoeg te zien. De levensmoeie leerrakkers hadden immers hun jaarlijkse lotgenotendag op het TT circuit van Assen. Het straatbeeld was dus vol van veel te fel bestickerde tweewielers. Wat opviel was het brave rijgedrag. Allemaal bang voor snelheidscontroles natuurlijk, maar dat was in ons voordeel. Immers: elke flitser die op de route richting Assen stond was er één waar wij geen last van konden hebben op onze route van Zwolle naar Lelystad. Onze bestemming? De Isala Klinieken in Zwolle. Één van de vijf kinderziekenhuizen die vandaag als vertrekpunt gelden voor de Vet Cool Man Porsche Rit 2009.

Een maandje gelden kreeg ik een email. Of ik zin had om mee te gaan naar deze liefdadigheidsdag, georganiseerd door Porsche rijders. Het doel: kinderen uit vijf kinderziekenhuizen in Nederland een dagje mee laten rijden in een Porsche. Bekend recept? Klopt. Jaarlijks organiseert men in Driebergen de Droomrit. Een vergelijkbaar initiatief waar ik vorig jaar verslag van deed. Echter, er zijn echter twee grote verschillen: ten eerste gaat het in dit geval om louter Porsches: voor de één is dat een voordeel, voor de ander een nadeel. Ten tweede doen er “iets” meer auto’s mee. Rond de 235 Porsches kwamen samen op circuit Lelystad om daar op het RDW circuit wat rondjes op de kombaan te rijden. De bestuurders konden daarnaast een frietje of ijsje (of allebei) nuttigen, om zo honderden zieke kids en hun familie een onvergetelijke dag te bezorgen.

Eenmaal aangekomen in Zwolle stond de parkeerplaats al aardig vol. Naar schatting een kleine vijftig Porsches stonden te wachten op een mooi dagje uit. Grootste zorg: blijft het droog? De meesten hadden goede hoop en lieten de kappen open. Terecht, bleek later, want gedurende de heenweg en de tijd op het circuit viel er geen druppel. Kinderen kregen petjes, iedereen kreeg t-shirts, en na een klein toespraakje mochten de kinderen hun Porsche voor die dag opzoeken. Waar mogelijk of nodig stapten ouders achterin, de rest volgde met eigen vervoer of per touringcar.

Tijd om te gaan. Meteen is het goed te zien dat vooral de Porsche eigenaren niet kunnen wachten om hun trots de sporen te geven. Sommigen lijken er meer zin in te hebben dan de kinderen zelf! Ze zijn zó gretig dat ze de volledige uitrit van het parkeerterrein blokkeren. De jongen van de organisatie die voorop wou rijden om de route aan te geven heeft pech: hij kan niet vooraan de stoet komen. Wij waren gelukkig vroeg genoeg het terrein afgereden zodat we voor de stoet uit konden rijden. Niet dat we zo graag als eerste op Lelystad wouden zijn, maar we wouden wel zoveel mogelijk Porsches ons in laten halen voor de foto’s. Eerst nog liggend in de kofferbak, later staand uit het dakraam op de snelweg klik ik mijn memorycard rap vol. Meteen valt op dat Porsche door de jaren heen zeer verschillende auto’s gemaakt heeft. De 944, de verschillende modellen 911, de 356 speedsters, de 959, 968, het zijn allemaal schitterende auto’s, onmiskenbaar Porsche maar toch elk met een heel eigen gezicht.

De rit naar het vliegveld verloopt soepel. Tenminste, voor de deelnemers. Wij besluiten een deel van de route af te snijden omdat we dan weer vooraan zouden moeten komen. Snugger als wij zijn volgen wij de route voor de rijders uit Amsterdam, dus verliezen we tijd. Veel tijd. Vlak bij het circuit gekomen zien we weer een hoop Porsches rijden, maar dit is een andere groep dan die uit Zwolle is vertrokken. Dat is het ook het moment dat ik voor het eerst een Carrera GT in het wild mag bewonderen. Natuurlijk, ik zag deze schoonheid al op verschillende shows en circuits, maar nog nooit reed het ding op de openbare weg voor mijn lens langs. Bijna doe ik het in mijn broek van het geweldige geluid dat deze auto produceert. Het mechanische, huilende geluid dat deze schoonheid voortbrengt is één van de mooiste geluiden die ik ooit gehoord heb. En dan is dat pas de eerste van twee Carrera GT’s die aan deze dag deelneemt.

Op het circuit gaan we direct op zoek naar een mooi plekje in één van de kombochten. In eerste instantie mogen we nog vlak naast de baan lopen omdat de auto’s langzaam rijden. Leuk voor wat shots van dichtbij, en ook leuk om die kinderen te zien genieten in de auto.

Later moeten we naar het middenterrein. Hier kunnen de deelnemers friet, ijsjes en een uiterst welkom glaasje frisdrank nuttigen. Hoewel we geen zon hebben gezien doet deze stiekem toch aardig haar werk van achter de wolken. Iets wat ik ’s avonds thuis voor de spiegel bevestigd zag: de nekband van mijn camera was nog prima te zien, terwijl de camera keurig in de tas zat. Ook lopen er clowns, rijden er Amerikaanse politiewagens rond (waarin meegereden kan worden) en kunnen de kids met radiografisch bestuurbare auto’s spelen. Toch gaat verreweg de meeste aandacht naar de twee Carrera GT’s die gebroederlijk bij elkaar staan. Een uiterst zeldzame gebeurtenis natuurlijk.

Af en toe wordt er een klein beetje van de aandacht afgesnoept door één van de pacecars. Een auto die het onweer van later die avond rustig had doen verstommen. Wat een sound. Ook anderen doen hard hun best, van jong tot oud. Qua geluid en prestaties halen ze het misschien niet bij de pacecar maar ze misstaan geen van allen op deze hogesnelheidsbaan. Tijdens een ritje achterin één van de 911’s blijkt dat de bestuurders nog aardig moeten werken. Ovals zijn zo makkelijk nog niet.

Rond een uur of drie vertrekt iedereen weer richting de ziekenhuizen waar ’s morgens gestart wordt. Op weg naar de uitgang van het circuit besluit één van de eigenaren van een donkerblauwe 356 Speedster toch maar even het kapje erop te knopen. Geen gek idee. Vijf kilometer verderop begint het onaangekondigd keihard te regenen. Mensen rijden niet harden dan 40 op provinciale wegen. Mocht de beste man niet voor zijn kapje gekozen hebben, dan was het een bijzonder prijzige badkuip geworden.