Autonoom rijden, deze Mercedes deed het al in 1986

*soort van.

De afgelopen jaren staat de autowereld in het teken van twee belangrijke innovaties: elektrisch rijden en autonoom rijden. We schrijven ‘innovaties’, maar hoe innovatief het allemaal daadwerkelijk is valt te betwisten. EV’s zijn vrijwel net zo oud als de auto zelf en ook het idee van autonoom rijden is niet nieuw. Futuristen zagen het droom/schrikbeeld van de zelfrijdende auto aan het begin van vorige eeuw al voor zich.

De Amerikaan Norman Bel Geddes speelde een belangrijke rol in de eerste concrete pogingen om een autonome auto te maken. Op de World Fair van 1939 liet hij de wereld kennismaken met zijn concept om auto’s autonoom te laten rijden met behulp van elektromagnetische velden. Het was niet zomaar luchtfietserij van een dagdromer: General Motors steunde Geddes in zijn queeste.

Een jaar later publiceerde Norman zijn boek Magic Motorways, waarin hij voorspelde dat zijn ‘autonome’ auto’s in 1960 realiteit zouden zijn. In de jaren die volgden kwam het tot een aantal experimenten op stukken weg in de staat Nebraska. Tevens maakte GM een aantal concepts die ‘autonoom’ moesten zijn/worden, waaronder onderstaande Firebird III. De visie van Geddes dat we in 1960 al een dutje konden doen achter het stuur kwam echter niet tot volle wasdom, zoals we nu kunnen concluderen.

In de jaren ’60 pakten de Britten de handschoen op. Het Transport and Road Research Laboratory liet uitgerekend een Citroen DS met 130 kilometer per uur over een weg heen razen met behulp van magnetische kabels (in de weg). Na wat tweaks waren bureaucraten van mening dat de kosten voor adoptie van het systeem voor het einde van de eeuw terugverdiend zouden zijn. Daarbij zou de capaciteit van wegen met vijftig procent vergroot worden en zou het aantal ongelukken dalen met veertig procent. Het behoeft geen nadere verklaring dat de financiering voor dit onderzoek in de jaren ’70 werd afgeschoten.

Zodoende komen we aan bij het echte onderwerp van dit bericht, namelijk zelfrijdende hoekige Mercs. In de jaren ’80 werd namelijk project PROMETHEUS opgestart. De classici onder ons weten dat Prometheus het vuur van de Olympische goden stal en het schonk het aan de mensen. Zodoende is zijn naam nog steeds geliefd in scifi-kringen, om hoogdravende ondernemingen van mensen aan te duiden waarbij wij ‘voor god spelen’. Enkele paarse broeken hadden echter bedacht dat de naam voor Programme for a European traffic of highest efficiency and unprecedented safety stond.

PROMETHEUS was zo’n hoogdravende onderneming. EUREKA, een Europees platform om research te bevorderen, trok 749.000.000 Ekkermannen uit voor het project dat uiteindelijk zou lopen van 1986 tot 1995. Het project werd geleid door Ernst Dickmanns, een professor aan de Bundeswehr University Munich en uitgevoerd door/met behulp van Mercedes. Het officiële doel was technologie ontwikkelen die de auto ‘ogen’ gaf en zodoende ongelukken kon voorkomen. Maar waar dat uiteindelijk opneer kwam, was het ontwikkelen van een autonome auto.

Het ultieme resultaat van PROMETHEUS was de VITA (Vision Information Technology Application). Feitelijk was de VITA een (geweldige) W140 S-klasse, voorzien van de nodige camera’s die aangesloten waren op een aantal computers. Zowel die camera’s als computers zagen er toen nog wat koddiger uit dan nu. Desalniettemin kon de VITA daadwerkelijk autonoom remmen, accelereren en sturen. In 1994 reed de auto probleemloos 1.000 kilometer autonoom over een driebaans snelweg, inclusief de nodige wissels van rijbaan. Dat was dus bijna 20 jaar voor de introductie van de Tesla Model S.

Hoewel Mercedes nu nog steeds geen volledig zelfrijdende auto op de markt heeft gebracht, wierp project PROMETHEUS wel zijn vruchten af. We hielden er onder andere DISTRONIC PLUS, en PRE-SAFE aan over. Kost een beetje, maar dan heb je ook wat.