De BMW Z4 van Nicolas is niet kapot te krijgen. Vooralsnog…

Had ik al gezegd dat ik dol ben op mijn Z4?

Het is alweer even geleden dat ik een update heb gegeven over mijn BMW Z4. Om de herinnering even op te poetsen; het is een Z4 van de E89-generatie, de 35i en dat betekent dat hij de legendarische N54-motor aan boord heeft. Je weet wel, die twin turbo 3 liter zes in lijn met 306 pk. Uit 2009 met veel kilometers op de klok.

Daar is nogal het een en ander aan verspijkerd, maar dat had wel resultaat. Want jongens, wat rijdt dit ding goed. Als een nieuwe, zou ik willen zeggen. Geen piepje, geen kraakje, alleen wat cosmetische puntjes en verder helemaal goed. En over die cosmetische puntjes wil ik het graag even hebben.

De BMW Z4 van Nicolas rijdt maar door

Bij de aankoop was al duidelijk dat de buitenkant er wel goed uitzag, maar dat je wel kon zien dat hij 265.000 kilometer onder de wielen had. De voorbumper was er het slechtst aan toe met een flinke schaafwond en een aantal krassen. Nou, da’s er niet minder op geworden na een onzachte aanvaring met het hek rond mijn erf.

Precies op de koplampsproeier zit nu nóg een akelige kras die niet is weg te poetsen. Stom en zonde, maar niemand anders zijn schuld dan de mijne. Maar wat wel de schuld is van iemand anders, is dat hij flink bekrast is. Dat zit zo.

Op een avond in Javéa in Spanje wilde ik de Z4 even parkeren, teneinde me met mijn wederhelft te laven aan de culinaire geneugten die zo kenmerkend zijn van het ‘joie de vivre’ in de uitermate goede uitspanningen aan de Costa Blanca. En dat ik de auto eerder in een gaatje stak dan de boze Spanjaard in zijn Toledo achter mij, dat had ik beter niet kunnen doen.

Toen we terugkwamen van het diner zag ik tot mijn schrik dat er een aantal flinke krassen opzaten, gemaakt met een sleutel waarschijnlijk. Twee op de -lange- motorkap en twee op de rechter deur. Echt zuur, want al valt het de passant nauwelijks op, mij doet het dat wel. Elke dag zie ik ze zitten en daar baal ik van. Oh ja, het logo is inmiddels vervangen door een exemplaar dat nog wek in 1 stuk zit.

Dan de velgen. Die zien er ook niet meer zo geweldig uit. Zeker niet nadat ik rechtsvoor een lekke band had vanwege een schroef, maar dat te laat doorhad en een meter of 100 zo goed als op de velg heb gereden. Die is erg lelijk beschadigd, nog lelijker dan hij al was. Ook eigen schuld, maar dat geldt niet voor de velg linksvoor. Die was al erg lelijk.

Dat wordt repareren, maar nu nog niet. Mijn vaste bandenboer -ik ben er kind aan huis- heeft geen leenauto’s en die heb ik wel nodig. Maar ik denk dat we daar wel uit gaan komen. De krassen en de schaafwonden moeten ook worden aangepakt en daarvoor doe ik een beroep op de kennis van jou, de lezer. Ken jij een goede spuiter of schadehersteller die me niet direct aan de bedelstaf brengt met de Nederlandse prijzen anno 2025, zet het in de comments. Ik ben je nu al dankbaar.

De Z4 is een fijne auto

Ook aan de linker voorstoel is te zien dat Jet de Z4 er al een heel leven op heeft zitten. De pasvorm van de sportstoel is nog perfect, het leer kan alleen wel wat TLC gebruiken. De wang aan de linkerkant is versleten en dat is niet zo mooi als ik zou willen. Ook hier geldt, als je iemand kent die dit kan opleuken, laat het me weten!

Verder is het een heerlijke auto. Afgelopen zomer heb ik er heel veel mee gereden, met een roadtrip naar Spanje als hoogtepunt. 5000 kilometer in totaal en nog geen drupje olie hoeven bij te vullen. Alle bagage voor twee weken in de relatief ruime kofferbak en gaan!

De rit over de Franse Autoroute was goed, weinig windgeruis en niet al te veel toeren bij een kruissnelheid van 140, iets minder dan 3000. Het brandstofverbruik viel me alleszins mee, ongeveer 1 op 12 over het hele stuk op de snelweg. Alleen kregen zowel mijn vriendin als ik wel een beetje last van de onderrug. Bij de Saab hadden we dat niet. Maar die had dan ook fauteuils die niet zouden misstaan in een herensociëteit in Aerdenhout.

Eenmaal in Spanje waren vooral de bergachtige kustweggetjes aan de Costa Brava een waar genot. Met de schakelflippers, de DCT, de huil van de zes-in-lijn en de plofjes uit de dubbele uitlaat. Heerlijk. Kappie open en genieten. De wegligging is nog steeds erg goed en geeft veel vertrouwen aan de amateur-coureur op de openbare weg.

Even afkloppen, maar verder is er echt niks te klagen; alles doet het zoals het hoort. Van de airco tot het scherm -dat binnenkort vervangen wordt voor een nieuw exemplaar met ook Apple CarPlay erop-, van de opblaasbare wangen van de sportstoelen tot aan de parkeersensoren voor en achter. En zoals gezegd geen piepje of kraakje. Behalve dan bij de parkeersensoren, die piepen wel. Maar dat had je vast begrepen…

Bovendien kan mijn vriendin er ook goed in rijden, wat op zich wel goed uitkwam een paar weken geleden. Ja, want hij is snel… Sneller dan de politie goeddunkt, kwam ik op pijnlijke wijze achter…

Ga ik deze auto dan wél een keer houden? Zeker weten, er komt alleen tzt nog een auto bij. In tegenstelling tot de elektrische Tesla, ben ik serieus en heel hard op zoek naar een gas guzzler in optima forma; een Toyota Land Cruiser 200 op benzine, of zijn evenknie van Lexus, de LX570. Ruim en onverwoestbaar, dat is mij op het lijf geschreven! Maar da’s een ander verhaal, dat horen jullie vanzelf wel.

Tot die tijd ben ik erg content met mijn kleine schreeuwlelijk, de BMW Z4 sDrive 35i