Deze E46 M3 heeft een atmosferische 6.1 liter V12

Kan een BMW over de top zijn? Dat is een vraag die je je zelf gemakkelijk kunt stellen. Kijk even naar de betaalbare BMW’s in Europa of naar strapatsen die sommige tuners uithalen en je kunt niet anders concluderen dat dat het mogelijk is. Maar wat als er nu eens heel erg veel tijd, moeite en geld in wordt gestoken?

Dat gebeurde 33 jaar geleden. Toen werd namelijk Hamann Motorsport opgericht door Richard Hamann. Richard is net als bijvoorbeeld Uwe Gembella of Willy König een persoon die de aandacht niet schuwt. Waar stille genieën als Alois Ruf of Buckard Bovensiepen constant met de techniek bezig zijn, zorgt Richard Hamann ervoor dat zijn producten een beetje opvallen.

Zijn eerste wapenfeit is de Hamann Motorsport Laguna Seca 3.5 Turbo. De basis was een standaard M3, maar alles werd veranderd. Zo kreeg de M3 Laguna Seca een 3.5 liter zes-in-lijn motor uit de 635 CSI. Dat moet eigenlijk al voldoende zijn om blij te worden, maar voor extra power kreeg de motor de beschikking over een turbocompressor.

Het resultaat? Zo’n 410 pk bij 5.900 toeren en 515 Nm bij 4.000 toeren. Daarmee was het mogelijk om in 4,9 seconden naar de 100 km/u te accelereren en een topsnelheid te bereiken van 303 km/u. Misschien is de 0-200 km/u sprint nog indrukwekkender: 14,2 seconden! Ongekende waarden in 1986, al helemaal voor een D-segment auto.

In enorm tempo weet Richard Hamann zijn bedrijf te laten groeien naar een tuner van formaat. Naast BMW’s houdt Hamann Motorsport zich bezig met Mini’s, Land Rovers, Maserati’s, Ferrari’s en Porsches. In 2001 bestaat de firma 15 jaar. Dus wat doe je dan? Inderdaad: je viert je verjaardag. Dat deed Hamann met de Laguna Seca II, wederom gebaseerd op de BMW M3, ditmaal eentje van de E46 generatie.

Waarschijnlijk was het idee om de complete tuning-catalgus van Hamann op de M3 uit te spuwen. Want de Laguna Seca II heeft alles: splitters, vleugeldeuren, booskijkers en natuurlijk een enorme achterspoiler. Destijds vond men het zwaar over de top. Nu zijn eigenlijk de deuren het meest storend. OK, die booskijkers kunnen echt niet. Voor de rest best dik. Zeker omdat het niet alleen uiterlijk vertoon is.

Maar de Laguna Seca II moest je niet kopen vanwege de stijl van de auto. Nee, het was de techniek. Hamann pakte de motor uit een BMW 750i en begon vanaf daar met nieuwe zuigers, krukas, cilinderkoppen en een compleet nieuw uitlaatsysteem. De cilinderinhoud werd vergroot van 5.4 liter naar 6.100 cc. Het resultaat was een maximum vermogen van 480 pk bij 5.400 toeren.

Trekkracht was er ook voorhanden, volgens Hamann had je 660 Nm bij 4.300 toeren. In tegenstelling tot de eerste Hamann M3 Laguna Seca had deze geen turbo’s en dat is maar goed ook. De geheel atmosferische twaalfcilinder lag in lengte met daarachter de transmissie. Niet de trage automaat uit de Siebener, maar een handgeschakelde zesbak met shortshifter.

Jazeker, een V12 met een koppelingspedaal: dat zien we tegenwoordig niet meer. Qua prestaties deed de Hamann Laguna Seca II het heel verdienstelijk. De 0-100 km/u sprint duurde 4,2 seconden en de topsnelheid bedroeg 312 km/u. Daarmee zat de Laguna Seca 2 meer op Ferrari 575M Maranello-niveau dan 360 Modena-niveau.

Er werd slechts één exemplaar van de Laguna Seca II gebouwd, die 500.000 euro moest kosten. Dat was meteen de reden voor de geringe belangstelling. Een Japanse enthousiasteling wilde er ook eentje hebben, maar dan met een gewone M3 motor. Handig, want dat resulteerde in 100.000 euro ‘korting’. De Hamann Laguna Seca II werd opgevolgd door de Hamann Las Vegas Wings. Deze was voorzien van nog een trend die je rond de milleniumwisseling zag: ijsblauwe parelmoer lak.

Van deze variant werden er wat meer verkocht. De motor was in dit geval een licht gekietelde 4.9 V8 uit de M5 (E39). Natuurlijk zijn deze M3’s te fout voor woorden, maar toch. De tijd dat men twaalfcilinders lepelden in middenklassers ligt nog niet zo ver achter ons. Gelukkig heeft Hamann de foto’s gemaakt.