Het verhaal van een échte vierzits Gran Turismo

Soms zijn de voetsporen te legendarisch om op te kunnen vullen.

Het allergrootste nadeel van een daverend succes: probeer het maar eens over te doen, te evenaren of er zelfs overheen te gaan. Dat is altijd een lastig verhaal: zeker in de auto-industrie. Elke keer als er een 911 komt, is het volgens de puristen een mindere dan de vorige. Dat deze zelfbenoemde puristen gewoon de Daewoo Matiz van hun moeder rijden, laten we even buiten beschouwing. De klanten zijn er gek op. Maar waar Porsche toch telkens perfect de 911 voor ‘de nieuwe tijd’ weet te ontwikkelen, gaat het bij sommige merken wat lastiger. Kijk maar naar Subaru: de Impreza met gouden wielen en spoiler is in deze tijden lastiger te slijten dan in de jaren 90. Niet alleen in Nederland door de BPM, wereldwijd liepen de verkopen dermate terug dat het einde voor deze auto (rijtest) nu in zicht is. Voor het Britse AC Cars was het nog veel lastiger: hun Cobra was en is een van de meest iconische sportwagens aller tijden. Hoe ga je daarvoor een opvolger bedenken?

Daar zat AC ook een beetje mee. De Cobra werd weliswaar nog lange tijd gebouwd, maar het merk wilde meer verschillende auto’s gaan bouwen, om niet te afhankelijk te zijn van één model. Het gaat te ver om erover uit te wijden, maar de beeldschone Frua 428 (afbeelding onder) moet genoemd worden. Lange neus, korte kont, handbak, hele dikke 7,2 liter V8: zoals een GT hoort te zijn. En uiteraard de 3000ME, een soort Esprit-esque sportwagen met V6.

Beide auto’s werden in kleine aantallen gebouwd (van allebei niet meer dan 100 stuks) en AC wilde toch net dat beetje meer bieden. Halverwege de jaren 90 geeft Brian Engliss het stokje over aan Pride Automotive. Uiteraard is de Cobra de grote USP van AC, maar het merk had ook een relatief moderne roadster in het gamma, de Brooklands Ace (afbeelding onder). Een tweezits roadster met een dikke V8 onder de kap, zoals het heurt.

Pride Automotive heeft er vertrouwen in en geeft de Brooklands Ace een update en noemt deze voortaan de Ace, precies zoals de Cobra ook heette voordat Shelby er een V8 in lepelde. Net als de Cobra heeft de Ace ook Ford motoren. Een eenvoudige 5.0 liter Windsor V8 met 240 pk, een 4.6 liter Modular V8 met 326 pk en een 5.0 V8 met supercharger, goed voor 354 pk. Waanzinnig zeldzaam is de Twin Turbo. Deze kreeg een 3.5 V8 uit de Lotus Esprit onder de kap. Deze motor was sinds 1999 leverbaar, maar of ze ook daadwerkelijk verkocht zijn is maar de vraag. De motor klonk bij lange na niet zo goed als de andere achtcilinders en de prestaties waren min of meer gelijk.

Maar er gebeurde meer halverwege de jaren 90. Er lijkt een revival te zijn betreft elegante GT coupe’s. Maserati introduceert de 3200GT, Jaguar doet goede zaken met de XK8 en Aston Martin leeft weer dankzij de DB7. Ook Mercedes floreert met de CLK en CL. Kortom, AC moest ook een coupe te bouwen. Net als de andere merken een vierzits coupé en daar komt toch een beetje een verschil om de hoek kijken. Want hoe goed de DB7, 3200GT en XK wel niet waren, achterin was het erg krap. Volgens AC was dat omdat de andere merken te veel naar het uiterlijk keken en te weinig naar de praktische eigenschappen. Daarmee leek AC zijn niche in een niche gevonden te hebben.

Dus kwam AC met de Aceca (spreek uit als Eh-Séé-ka). En net als de oorspronkelijke Aceca uit de jaren ’60 was deze gebaseerd op de Ace. De wielbasis werd met 15 centimeter verlengd en de totale lengte nam met 25 centimeter toe. Het zou de enige échte tweedeurs langeafstands-cruiser worden voor 4 personen. Er waren twee motoren leverbaar, eentje van Ford en eentje van Lotus. De 4.6 liter V8 met 4 nokkenassen en 32 kleppen leverde net als in de Ace 326 pk, terwijl ook hier de V8 van Lotus 350 pk leverde. Prestaties waren gunstig, zeker voor die tijd. Nul naar honderd geschiedde in ongeveer 5 seconden en de top lag rond de 275 (exacte cijfers onbekend).

De Aceca kon helemaal naar wens worden samengesteld. Je kon kiezen uit de fijnste leersoorten voor niet alleen de bekleding, maar ook de hemel en dashboard. De auto was sowieso best luxe, want dit was een van de eerste auto die standaard met navigatie werd geleverd.

Het mocht helaas niet baten, waar de 3200GT en DB7 de redding voor hun merk waren, wist AC slechts vier stuks te slijten van de Aceca. Ja, inderdaad: 4. De Ace was gelukkig populairder. De reden waarom het fout is gegaan zal wel deels aan de looks hebben kunnen liggen. Recht van voren is het best een nette auto en de achterkant kan er ook mee door. Maar dat middenstuk is, eh, even wennen.

Ook de kwaliteit liet veel te wensen over. Ondanks dat de motoren best betrouwbaar bleken, waren AC’s wel hangebouwde Britse auto’s, niet echt de beste combinatie. Rijden deed de Ace opperbest, evenals de Aceca. De auto kreeg fantastische goede reviews van enkele Britse journalisten die er mee rond mochten rijden. Het waren echte Gran Turismo’s met veel comfort, in plaats van een sportwagen met dik tapijt. Na 2001 was het over en uit voor de Ace en Aceca. AC zag er (terecht) geen markt meer in en ging weer verder met de vijfde en zesde generatie van de AC Cobra, die tot op heden nog altijd gebouwd word. Sommige auto’s zijn net als dictators: die laten zich niet opvolgen.