Menig constructeur heeft z’n tanden stukgebeten op een geldverslindend avontuur in de Formule 1. Vandaag besteden we aandacht aan het avontuur van Lola, dat met een creditcardbedrijf in het diepe sprong.
Vandaag de dag komt de naam Lola niet heel frequent meer voorbij, maar in het verleden was het absoluut een constructeur om rekening mee te houden. In de eerste plaats vanwege de snelheid van de auto’s, in de tweede plaats omdat diezelfde auto’s meer dan eens fraai waren vormgegeven.
In 1997 waagde het team onder leiding van Eric Broadley een poging om mee te doen aan de Formule 1. Met MasterCard werd een vrij omslachtige sponsordeal gesloten (kaarthouders mochten tegen betaling evenementen bijwonen en dergelijke) en de auto’s werden bestuurd door Vincenzo Sospiri en Ricardo Rosset. Sospiri was in 1996 nog kampioen F3000 en dus een talent. Rosset had vooral een flinke portemonnee en was zo traag, dat hij waarschijnlijk het kartwedstrijdje op z’n eigen vrijgezellenfeest nog heeft verloren.
Aanvankelijk had het team plannen om in 1998 mee te doen aan het kampioenschap, maar onder druk van de sponsor moest het allemaal een jaar eerder gebeuren. Vreemd, want van ’97 op ’98 werd juist overgestapt op smallere auto’s en banden met groeven. Reden temeer dus om aan te nemen dat het ontwerp van de T97/30 op z’n zachtst gezegd wat mankementen zou vertonen.
Dat bleek inderdaad het geval. Ondanks een livery die in die tijd best door de beugel kon, was de auto niet vooruit te branden. De opgevoerde naaimachine achterin was afkomstig van Ford en leverde al (te) weinig power, maar de hopeloze aerodynamica gooide compleet roet in het eten. Sterker nog: Sospiri zette z’n auto in de kwalificatie op 11 seconden van de poletijd. Rosset stapte waarschijnlijk halverwege het rondje uit om met de marshalls een potje te klaverjassen, hij gaf nog eens twee seconden op z’n teamgenoot toe. Beide auto’s waren zelfs niet snel genoeg om in de middenmoot van de F3000 mee te draaien.
De sponsors hadden genoeg gezien. De auto’s mochten immers niet deelnemen aan de race vanwege de tijden die in de kwalificatietraining op de klokken werden gezet en dus ging de geldkraan dicht. Om het bedrijf niet ten onder te laten gaan drukte Lola de F1-snor. Sospiri’s carrière is nooit meer helemaal goedgekomen, terwijl Rosset zich nog een jaartje inkocht bij Tyrrell. Daarna hebben we ook deze namen niet meer teruggezien op het hoogste niveau in de autosport.
Overigens is Lola enkele jaren geleden alsnog failliet gegaan.
Leuk geschreven artikel. Informatief, vlotte schrijfstijl en vleugje humor. Top
@drdrift: gaan we nou allemaal iedere keer op de manier van schrijven reageren ipv inhoudelijk op het artikel?
@ozan: Even over jouw reactie: Niet te lang, niet te kort, een afkorting erin en ook nog eens een vraagteken! Goed geschreven!
@danone: oke, stiekem moest ik best hard lachen. Mijn like heb je, nou ga ik ff een zak met ijs halen…
@ozan: ipv is dan wel weer i.p.v.
@erik2907: Niet zo M.I.E.R.E.N.N.E.U.K.E.N. en je eigen zin begint niet met een hoofdletter …
Dan mag je er ook wel even bijzeggen dat ze in 2009 aangaven het nogmaals zouden gaan proberen de Formule 1 binnen te komen voor het jaar 2010. Is ze uiteindelijk ook niet gelukt..
Volgens mij houden ze zich nu nog bezig met chassis bouwen.
@viezefreddyw: lijkt wel op alfa romeo ;)
@viezefreddyw: Ze bouwden ook F1 chassis eind jaren 80 tot begin jaren 90 met redelijk success. Het Lola chassis met Lamborghini motor was redelijk goed om direct achter de top te rijden. Omdat Lola inmiddels een reputatie had van redelijke/goede chassis te kunnen bouwen en Lola geen kopers/opdrachtgevers meer had ging BMS het proberen met Lola. Helaas was dit een groot fiasco. Misschien dat Broadley de lading kritiek van het team, rijders, pers en fans over zich heen niet goed kon verwerken en probeerde het daarom 4 jaar later nog een keer onder z’n eigen naam en faalde wederom. Met zo’n laag budget, een langzame motor en een “indycar” chassis ben je gedoemd te mislukken en dat gebeurde ook.
De deelname in 2009 was trouwens alleen wanneer het budget limiet werd toegepast. Lola hoopte op een limiet van 50 miljoen dollar maar dat zou eerder 150 miljoen worden als het werd doorgevoerd en haakte Lola al behoorlijk vroeg af. Door protest van de grotere teams op het limiteren van budget had de FIA besloten om een ban te leggen op testen tijdens het seizoen. Deze nieuwe regel heeft BrawnGP, met nagenoeg het laagste budget, het wereldkampioenschap gegeven. Als je hebt over een plan dat verkeerd uitpakte voor Mercedes, Ferrari, Williams, Toyota en BMW.
Lola was in lange afstand racen wel een bekende naam voor mij (De Can Am, 24u LeMans etc.) maar dat ze het ook in de F1 hebben geprobeerd wist ik niet. Op zich wel een mooie auto om te zien. Maar dat is nou niet waar het om gaat in dat spelletje. Zo blijkt maar weer uit de behaalde resultaten.
Nooit van deze wagen gehoord. Wel van het merk Lola. Spijtig dat zoiets flopt zoiets gepaard gaat met een hoop lef, doorzettingsvermogens en grote mensen centjes.
Dit stukje op wikipedia zegt genoeg denk ik zo:
“The Lola chassis, dubbed the T97/30, was based on most of their IndyCar technology yet never saw the inside of a wind tunnel and barely had on-track tests. This was mainly because the design of the engine fell behind schedule.”
Ik heb die livery ooit nog in MSPaint na zitten maken voor Grand Prix 2 (het spel uit 1995)… :D
@MartijnGizmo: same here :)
Uiteraard ken ik deze auto nog, de livery vond ik destijds al mooi en nu nog steeds.
Die vochten toch samen met Pacific f1 om te kwalificeerden.
@eron: Pacific vocht ook in de achterhoede maar dan met o.m. Forti Ford (ook leuk verhaal trouwens). Dat was in 1994 en 1995, als ik het goed heb. Zowel Pacific en Forti legden het loodje, laatstgenoemde kwam de baan niet meer op in 1996 op de oude Hockenheimring.
Lola had een schitterende livery, maar waren inderdaad veel te traag in Melbourne in 1997. De financiele constructie klopte voor geen meter.
@MauritsH: Meer van dit soort verhalen, leuk om terug te lezen. Tip: Footwork/Arrows een volgende keer? Hoe Jos ‘genaaid’ werd door Tom Walkinshaw doordat hij wereldkampioen Damon Hill in huis haalde en Verstappen er hiermee uitkieperde…. Tom had centjes nodig om Damon te betalen. Centjes werden gebracht in de vorm van Pedro Diniz….die idd het jaar daarvoor Forti verliet en hiermee hun doodvonnis tekende.
@joejojo2012: Ik vond Tom Walkinshaw echt een rat in die tijd.
@joejojo2012:
@MauritsH:
Doe dan maar eens een artikel over het nooit echt van de grond gekomen DAMS team waar Jan Lammers als rijder bij betrokken zou zijn geweest.
@sportevo: Dat is een leuke suggestie! Hou de site in de gaten :)
Maar ze zien er wel schitterend uit!
Grappig, ik herkende de auto wel, maar niet dat het een Lola was. En dat terwijl ik zelf uiteindelijk in zee ben gegaan met Lola, een boomer van 2 soepstengels hoog. Die is ongeveer net zo lui als de coureurs destijds
Die lola ken ik inderdaad ook nog. En ricardo rosset had een keer een wazige actie gedaan waarop de monteurs zn naam hadden veranderd in ’tosser’ op zijn paddock-scooter.
Overigens heb ik dit ook op zijn footwork in Brazilië gezien meen ik mij nu van 20 jaar terug te herinneren.
Is dit niet zo een team dat meedeed voor goedkope kaarten voor klanten Enzo?
@mrrallycross: zou het?
“Met MasterCard werd een vrij omslachtige sponsordeal gesloten (kaarthouders mochten tegen betaling evenementen bijwonen en dergelijke) “
Ah ja, die ken ik nog wel. MasterCard Lola was een gevalletje “hoogmoed komt voor de val”. Eerst doodleuk aankondigen dat je je eigen motor gaat bouwen en dat je binnen 4 jaar om de titel wilt strijden, en vervolgens nog geen deuk in een pakje boter rijden. Door de opgelegde tijdsdruk van MasterCard kwamen de eigen motoren er niet en moesten de nogal zwakke Ford Zetec-R blokken voor aandrijving zorgen. De rest van de auto hebben ze in slechts enkele weken ontworpen, en voordat ze in Melbourne verschenen had de wagen enkel een korte shakedown gedaan om te testen of de Ford blokken werkten. Dood de bemoeienis van MasterCard was het project van het begin af aan al gedoemd te mislukken.
En ergens is het wel jammer dat MasterCard met hun vage sponsordeal Lola zoveel druk oplegde. 11 en 13 seconden langzamer dan de pole-tijd is absurd langzaam in F1-termen, maar als je bedenkt dat het een ongeteste auto was die in slechts een paar weken gebouwd is vind ik het nog best een prima prestatie. Ter vergelijking: HRT, dat van 2010 tot 2012 actief was in de F1, en wel een normale ontwikkelperiode had, was tijdens de GP van Australië in 2011 ook 9 en 11 seconden langzamer. Ik had graag willen zien wat Lola had kunnen bereiken als ze hun eigen schema hadden mogen volgen van MasterCard.
Als ik Rosset hoor, heb ik altijd direct het beeld van de megacrash op Spa voor ogen. Iedereen op een hoop en dan zie je Rosset er nog vol in gaan……. Zucht…..
Was dit in dat seizoen niet de enige of een v/d weinige auto’s die volledig aan de reglementen voldeed? en de andere auto’s eigenlijk illegaal waren?, correct me if i am wrong!
ziet er alsnofg beter uit dan de autos van vandaag de dag
Dat jaar was trouwens ook de invoering van de 107% regel. En zij waren niet de enigen die te traag waren, zelfs Damon Hill en Pedro Diniz konden zich niet kwalificeren voor de race, maar werden toegelaten omdat hun tijdn maar net buiten de 107% lagen, en ze in de trainingen wel snel genoeg gereden hadden.
Heel dit verhaal toont toch maar weer aan hoeveel respect je moet hebben voor Minardi destijds, die er toch in slaagden er altijd bij te zijn :)