Tijd voor wat onderzoeksjournalistiek!
De Alfa-Romeo Alfasud heeft de twijfelachtige eer over misschien wel het meest besproken foldertje te beschikken van alle autofolders. De uitspraak “hij roest al in de folder” is dikwijls het eerste wat mensen zich weten te herinneren als de Alfasud ter sprake komt. Zonde, technisch was de auto schitterend en hij was andere voorwielaandrijvers ver vooruit met zijn rijeigenschappen.
Diens twijfelachtige reputatie op het gebied van roest is terug te leiden naar een Italiaanse deal met Rusland. Fiat zou de Russen niet alleen een licentie verschaffen om de 124 te gaan bouwen in Rusland als Lada 1200, Italië helpt ook bij de bouw van een autofabriek in een nieuw te stichten stad. Dat de naam van die stad, Togliatti, nogal Italiaans aandoet is dan ook geen toeval. De kleine nederzetting op die plek werd in 1964 hernoemd naar een vooraanstaand lid van de Italiaanse Communistische Partij en is in al die jaren uitgegroeid tot een stad met het formaat van Amsterdam.
In ruil daarvoor wordt een deal gesloten over de levering van Russisch staal aan Italiaanse industrieën. Daaronder valt ook Alfa Romeo, dat eveneens in samenwerking met de Italiaanse regering een nieuwe fabriek opent in het zuiden van Italië om daar de werkeloosheid te verkleinen. Vandaar ook de naam Alfasud. Overigens is het te makkelijk om de Russen overal de schuld van te geven. Het feit dat alle ongelakte carrosserieën, ongeacht het weer, door de buitenlucht van fabriek de fabriek naar de spuiterij worden vervoerd, heeft er minstens zo veel aan bij gedragen. De Sudjes die vandaag de dag nog rondrijden kunnen ook haast niet anders dan op een droge en zonnige dag zijn geproduceerd.
Het Alfasud-gamma omstreeks 1976, met vooraan de Alfasud Sprint en in het midden achter de bijzondere Alfasud Gardinetta.
Al met al roest de Alfasud nog harder dan de meeste auto’s uit die tijd. Vergeet niet, van roestpreventie heeft vrijwel geen enkele autofabrikant gehoord en veel auto’s zijn na 100.000 km gewoonweg op door roest en mechanische problemen. Roest op een auto van drie jaar oud is in de jaren ’70 eerder regel dan uitzondering. Dat een Alfasud nog sneller roest dan het gemiddelde wagenpark, maakt dat men beweert dat de auto al in de folder begint met roesten.
Nu houden we bij Autoblog wel van mythes, maar soms moeten zaken gewoon gefactcheckt worden. Daarom is ondergetekende met zijn neus heel dicht boven een Alfasud-folder gaan hangen, al speurend naar eerste tekenen van roest. Tevergeefs zo blijkt, want de rode Alfasud in de folder blijkt in smetteloze staat. Of we nu de dorpels, deurranden of regengootjes onder de loep nemen, in de folder staan ze allemaal keurig in de lak. Geen roestblaasje te bekennen.
En zo moet de conclusie zijn dat de Alfasud -hoewel deze flink kon corroderen- niet zodanig slecht was dat hij al in de folder begon met roesten. Laat dat voor eens en voor altijd duidelijk zijn!
Met dank aan Michiel voor het uitlenen van zijn Alfasud-folder!
Hoeveel ze ook roesten, het zijn wel zulke schitterende bakjes!
@denniss00: het kan je eigenlijk dus wel aan je reet roesten?
Rust in peace
@gulli: bedoel je niet: Roest in peace?
@whoppie: Elk woord was Engels.
@whoppie: bedoel je niet: roest in vrede?
@flos: RIP staat ook niet voor “Rest In Peace”… ;) Het is Requiescat in Pace’s. https://nl.wikipedia.org/wiki/Requiescat_in_pace
@kliko: Ookal is “Rest In Peace” er natuurlijk een goede vertaling voor, de afko RIP komt daar niet vandaan. ;)
@kliko: of het nederlandse Rust in Potgrond
@hans33sw: haha +1 :)
@kliko: Weer wat bijgeleerd vandaag…
@kliko: “rot in pieces”
@gulli: eveneens een top album van Amerikaanse metalband Megadeth.
@gulli: Rustquiat in pacem.
Mijn vader kocht rond midden jaren 70 een nieuwe Simca 1100. Die kwam met roest aan de ventilatieroosters onder de voorruit van de dealer.
@jager: maar niet kapot te krijgen.. Ook mijn vader had een simca 1100 met die idioot lange versnellingspoke :) en met een caravan van 1000 kg achter de auto op naar Luxemburg voor de vakanties. in zijn tweede versnelling de bergen op , gillende viercilinder in het vooronder maar stukgaan ho maar. pa heeft hem pas bij 125.000km ingeruild voor een Opel Ascona
Ik had ooit eens gelezen dat de rollen met staal voor de carrosserie gewoon buiten werden opgeslagen in weer e wind dus het staal was al niet goed voordat het de fabriek in ging.
@riri: Was dat ook niet het geval bij de International Scout?
@robert110: dat weet ik niet meer
@robert110: ik ken die verhalen inderdaad van de scout.
“Het feit dat alle ongelakte carrosserieën, ongeacht het weer, door de buitenlucht van fabriek de fabriek naar de spuiterij worden vervoerd, heeft er minstens zo veel aan bij gedragen.”
Holy shit.
@dizono: bedankt voor het speurwerk, nice job!
@jochempie:
Dan vind ik het engelse verhaal nog wel mooier.
Tijdens de samensmelting van British leyland. Mooie luchtbrug van de carrosseriefabriek naar de spuiterij zodat alle ongelakte auto’s beschermt binnen blijven. Maar het nieuwe model was te breed voor de brug. Dus gingen ze alsnog ongelakt op de vrachtwagen naar buiten om aan de andere kant van de straat de spuiterij in de gaan na een gezonde zomerse Engelse douche.
@timberleek: Haha, daar had ik een filmpje van gezien, dacht ik! Wat een gigantische fuck up!
@jochempie: is voorbij gekomen bij een stukje van Jeremy Clarkson over de britse auto industrie.
Zo’n Sprint is toch wel erg cool! Stond een hele fraaie op Alfa dag afgelopen keer. Vind ik leuker dan de Sud.
Ik wil niet vervelend doen maar Mercedes Benz Vito en Sprinter zijn pas echte roestbakken op de vreemdste plekken echt gewoon doorgeroest.
Behalve roest is de elektronica pas vervelend vooral bij Franse (Renault) auto’s die door een goedkope stekkertje gewoon aan de kant van de weg staan hadden ze een euro uitgeven voor een redelijke stekkertje dan was het in orde geweest en hun trouwe klanten heel veel ergernis en geld bespaard.
@riri: klopt, ik zie ook vaal van die opel corsa transport autotjes met zo’n spoiler op de cabine. Eigenlijk altijd met een laag roest.
Er is nog een reden waarom de Sud zo roestte en het is al deels aangehaald in het artikel. De meeste arbeiders van de fabriek waren boeren of landarbeiders. De fabriek lag nog wel eens stil omdat werknemers niet kwamen opdagen vanwege de olijvenoogst of gewoonweg omdat er gestaakt werd. Carrosserieën en staal beleven dan gewoon buiten staan.
Overigens was roest een gewone vijand in die tijd, waar Simca en Peugeot ook veel last van hadden. Mijn ouders hebben een paar 1000’s, 1100’s en horizons gehad en die dingen konden ook al roesten bij aflevering. En begin 2000 had notabene Mercedes enorme problemen toen ze overstapte op watergedragen verf. o.a. veroorzaakt door problemen met het bad, een bacterie besmetting meen ik.
@eelco74: Inderdaad. De (vele) stakingen deden de productie sowieso de das om.. En dat daarbij de ongelakte koetsjes soms buiten bleven staan, of gewoon ongelakt, maar vers gelast, binnen; rust roest.
@eelco74: de ellende bij Mercedes is al begonnen begin jaren ’90. Zelfs de latere van de legendarische w124 serie roesten harder dan de eerdere.
@lekbak: klopt, en niet alleen de W124 worstelde daarmee, óók z’n opvolger W201 heeft/had de reputatie van een technisch degelijke, maar erg roestgevoelige auto te zijn.
@RRRobert: ik hoop dat je net een typfoutje hebt gemaakt. De w201 is natuurlijk de voorganger van de c-klasse. Na de 124 kwam de 210 en ja, dat was een roestbak, maar dan eentje die technisch ook lang niet aan zijn voorganger kon tippen.
@lekbak: W201 → W210, klopt andermaal. Ik wil een edit-knopje!
@eelco74: Bij mercedes ws het idd een combinatie van de eerste generatie watergedragen lak/ te snel door de zinkbaden en dubieus plaatstaal. Bacteriële besmetting heb ik nooit van gehoord.
“It’s better to burn out / than it is to rust” – Ferrari
@jipino: http://roa.h-cdn.co/assets/cm/14/47/546b3c6d58cc1_-_dinobarn1-lg.jpg
Ach er zijn geen slechte automerken alleen maar slechte managers die de boel flessen voor een habbekrats en uiteindelijk een gerenommeerd merk de nek omdraaien omdat ze willen besparen voor meer winst.
@riri: met als resultaat een slecht automerk…
Hmmm. Ik ben niet overtuigd. Wat dit artikel laat zien is dat er tenminste 1 folder in tenminste 1 taalgebied is geweest waarvan de roest niet zichtbaar was op de foto’s – van een roestrode Alfasud.
Dit is toch een beetje zoiets als: een 2 jaar oude foto van je stilstaande auto op vakantie in Frankrijk insturen als bewijs voor een beroepszaak tegen een boete van de trajectcontrole.
@mout: Misschien ben ik inderdaad wat te voorbarig geweest in het publiceren van deze voorlopige onderzoeksresultaten en moet de studie worden uitgebreid om tot een écht sluitende conclusie te komen.
@mout: Wat dacht je van de Japanse auto’s uit de 70’s die konden ook goed roesten :)
wie kent deze nog
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/5b/c9/39/5bc93996360ea73630f339bfb5ea6839.jpg
@riri: Zelfs tot in de jaren 80 waren het roestbakken (ik heb er een).
Maar vanaf 1990 werden bij Toyota alle carosseriën gegalvaniseerd en waren de roestproblemen ineens verdwenen. Hier waren ze samen met Porsche vrij vroeg mee. Dat in combi met goeie motoren, en de auto’s gaan super lang mee.
@fanboy: mazda bijvoorbeeld roeste nog tot na 2000. Pas toen de 323 vervangen is door de 3 begon het wat beter te worden. De mx5 is ook al zo’n gewillig slachtoffer.
@lekbak: De nieuwe 626 van mijn ouders werd afgeleverd met roest op de motorkap. Die kon gelijk terug.
@fanboy:
Lak is de laatste jaren inderdaad echt goed geworden bij Toyota. De oude Avensis MKI (facelift) die mijn pa had zag er na 300.000km nog superstrak uit. Zelfs amper steenslag…
@riri: inderdaad! Mijn vader had in de jaren ’70 een Toyota (best een fraai ding). Maar als ik op de achterbank zat en het vloermatje optilde, kon ik door een roestgat in de bodem de snelweg onder mij door zien schieten. En hij had de auto nieuw gekocht…
@riri: Kende die nog niet, wat een prachtige auto <3
@dell: Inderdaad een nekkendraaier ziet er snel uit ook al staat ie stil :)
@riri: oooodamn… geweldig! In mijn jeugd was ik zo gek op deze Toyo.
Bij Fiat was dat niet anders, heb ik van horen zeggen. De staalrollen (met daarin ook gerecycelde koelkasten en zo) werden buiten bewaard. Had je een carrosserie van, zeg maar, de buitenkant van de rol, dan had je roest. Had je staal van de binnenkant, dan had je geen roest. Mijn fiat uit plm. 1984 roestte geheel niet, ik had dus geluk.
Een oud collega van mij was verkoper bij Fiat ergens begin jaren 70. Als de auto’s bij de dealer werden geleverd werden ze meteen nagelopen op roest. Veelal moesten ze onderaan de portieren enz meteen al worden bijgewerkt. Daarom hadden ze ook alle kleuren lak ook op voorraad. Ze liepen ook wekelijks met een pot verf buiten over de plas om alle auto’s bij te kwasten.
@eaudi: de Panda die ik in 1983 nieuw kocht, had na 4 maanden z’n eerste roestplekje. Werd overgespoten, na 3 maanden op andere plek roest. Weer overgespoten, ik heb dealer gezegd: “nog één keer…..” toen na 10 maanden de 3e plek verscheen, heb ik hem weggedaan
Wat ik mij dan toch begin af te vragen is hoe men er vroeger mee om ging (ik bestond in de tijd van de Alfasud nog lang niet)? Tegenwoordig verspreid het als een malle met het internet. Zelfs als het niet eens een groot probleem is, dan wordt er gewoon een groot probleem van gemaakt. Maar hoe ging dat in die tijd?
Werd dat gewoon netjes door de dealer onder garantie opgelost?
Was dat een hoop gezeik en boze brieven naar de importeur?
Kwam dat groot in de krant, weken achter elkaar met grote koppen op de voorpagina?
Werd door de eigenaar zelf het las apparaat ter handen genomen?
Trok iedereen gewoon zijn schouders op met het idee we kijken wel wanneer die door midden breekt?
@robert110: nee joh, dat is ’temperamente’, dat maakt de auto ‘levend’, dat wekt ‘emotie’ op, daarvoor koop je Italiaanse knoei :’)
en nu komt het zelfs door de Russen..
Serieus, alfablog . nl
@lekkaah: hing een beetje af van het merk: toen ik roest ontdekte op de las van het deurscharnier van mijn nieuw gekochte, 1 jaar oude, Mercedes 124, werden er (na dat de dealer een poging tot herstel had gedaan; mislukt, de roest was na 2 maanden terug) experts vanuit Duitsland ingevlogen, die mij 4 weken lang een E180 te leen gaven en mijn eigen auto mee terug naar de fabriek namen voor onderzoek/probleemoplossing.
Daarna in 12 jaar nooit meer roest aan die auto gehad. Franse, Engelse en Italiaanse merken gingen daar toch wat anders mee om. (Bij mijn Fiat Panda, die ik 3 jaar eerder had, werd er wat schouderophalend over gedaan dat er na 4 maanden roest op zat: “Wat wilt u nou voor negenduizend gulden?”)
@robert110: handige Harry haalde eenstuk roewt weg en lastte er een stuk plaat in. Kwast met lood menie erover en een beetje lak in de kleur en klaar…
@w0o0dy: Vergeet de plamuur niet ! ik ken een Mercedes slc waar geen magneet aan blijft plakken :)
http://www.muilwijktransport.nl/images/mercedes_450_slc/mercedes_450_slc01.jpg
@riri: ja voor een Mercedes misschien ook plamuur hahaha, voor de Kadett of iets anders populairs niet hoor!
Vond het echt briljant en onderscheidend dat de remmen op de bak zaten….
@sjaterantekomen: de 2CV had dat al voor de Alfasud kwam…
Alle auto’s roesten toen. En vele doen het nog steeds. Alleen in mindere mate.
@maxidyne: akkoord, maar of je nu een 8-30pk auto neemt of een rijders auto, dat bedoel ik.
@sjaterantekomen: Een 2 cv is fun en rijdt geweldig, ik denk dat zo’n auto nog steeds bestaansrecht heeft .
Ja het is geen macho auto maar ik kies voor de 2 cv
@riri: een 2cv is het automobiele equivalent van een paardenstal uitmesten.
Sommige denken dat ze het leuk vinden omdat het een workout is, of doen het uit liefde voor het paard. Maar eigenlijk is het gewoon stront scheppen, stinkt het, is een rondje sportschool (of vergelijkbaar) veel prettiger en als je het kan laten doen dan laat je het doen. De 2cv is ook pure armoe. Geen power, geen luxe, geen prettige bediening en eigenlijk is het een luxeprobleem dat sommige het leuk vinden.
@sjaterantekomen: weet je ook waarom ?
Onafgeveerd gewicht (definitie) bestaat uit de onderdelen van een auto die het oppervlak van de weg volgen en zodoende bij elke hobbel en bobbel van de weg mee op- en neer bewegen (afgezien van de flexibiliteit van de banden). Anders gezegd; het is dat deel van de auto dat niet wordt “gedragen” door de vering. Dit is een van de meest kritieke factoren die de wegligging van een voertuig beïnvloeden.
In het algemeen bestaat het onafgeveerd gewicht bij een auto uit: assen, differentieel, velgen, banden, remschijven en –klauwen en fusees. Bij de constructie van de wielophanging bij voertuigen is het zaak het onafgeveerd gewicht zo laag mogelijk te houden omdat als gevolg van de massa-traagheid de wielen/assen de neiging hebben te gaan stuiteren ( het z.g. dribbelen) bij snel op elkaar volgende bewegingen.
bron wiki
@riri: nee, dit had ik niet zelf kunnen bedenken. Tof!
Ik koop altijd budgerbakjes. Dure auto’s kosten meer en gaan ook stuk. En als je dan onder de duizend euro zoekt ontdek je; auto’s roesten nog steeds.
Denk dat de folder goed bewaard is in een geconditioneerde ruimte
Ja 100%. Vaak waren auto’s die al wat langer op voorraad stonden (buiten) er erg slecht aan toe. Toen waren de auto’s ook nog niet getectyleerd en van pisbakkenstaal.
wat een hok brrrrr
Wat was nu het verschil tssn de AlfaSud & de AlfaSud 5m? Wordt niet wijzer van die folder…
@den10tonner: Als ik me niet vergis de toevoeging van een 5e versnelling.
@e34m5touring: correct. Later kreeg je ook nog de Super, die was een pietsie luxer, had oa langse de kofferbakrand was chroom. Ook werden de rvs (no rust!) bumpers wat dikker. In de buurt van de bumpers des temeer roest: onedelste staal moest het onderspit delven, dus de bumpersteunen rotten als een malle!
Maar wat zijn ze leuk he!
De auto’s op de plaatjes misschien niet maar de nietjes van de folders deden zeker wel roesten.
Mijn vader heeft deze nog als nieuw gehad, binnen het half jaar kon je de schroevendraaier door de roestplekken heen drukken zo dramatisch, Deze Alfa heeft wel de liefde voor het merk gezorgd, als klein jochie op de achterbank volgas over de TT baan waar je vroeger nog gewoon over kon als openbare weg als er niets te doen was.
@bofkont: jaaaa! die TT baan was geweldig toen. ergens in ’91 ook flink rondjes gestampt. Wel opletten voor trekkers van rechts!
Het was blijkbaar zo’n fiasco, dat er in Rusland daarna nooit meer officieel alfa’s verder verkocht.
Hier eentje in een nette staat, helaas al verkocht. http://www.montagna.nl/nl/modules/catalog/products/alfa-romeo-alfasud-1e-serie/
Dit artikel is gebaseerd op een folder die blijkbaar op een zonnige dag is gedrukt…
Die dingen roesten echt wel in de folder.. ik heb mijn folder er net bij gepakt.. ja hoor.. de nietjes zijn helemaal bruin…
@freewarefreak: Dit is zo’n vouwfolder, zonder nietjes dus. Lekker veilig ;)
Je zou denken dat auto’s beter worden qua roestpreventie en het achterwege blijven van roest. Maar niet altijd. Hierboven haalde iemand al de Fiat Panda aan, model 141 oftewel de oerPanda. de facelift in 1986 bracht de Classic voort en zo is de auto in min of meer ongewijzigde vorm te koop geweest t/m september 2003. De laatste serie van die Panda, vanaf ca. 1999, is de slechtste die ooit gemaakt is. deze serie roest veel harder en fanatieker dan de series hiervoor. Ik heb er daarom een tijdje geleden één gekocht uit 1992. De betere jaren qua afwerking. Dat zie je nu ook terug aangezien de auto zo goed als roestvrij is. Enkel plekje is een roestplek ter grootte van een 2 euro muntstuk op de passagiersdeur. verder geen roest.
En omdat ik dit graag zo wil houden ( die plek die er is wordt aangepakt) staat de Panda sinds eind oktober in de winterstalling. Ik heb hem gekocht van de dealer die hem oorspronkelijk geleverd heeft en hem voor aflevering een soort van tectylbehandeling heeft gegeven. daarom bestaat deze auto nog terwijl vele anderen er niet meer zijn.
Voor de dagelijkse kilometers rij ik met een andere Italiaanse auto.
Hier schrijft een sentimentele achterbankzitter van een Alfasud Super 1.3.
Trots nam mijn vader ergens in 1978 zijn eerste nieuw gekochte in ontvangst bij dealer AGAM in Emmen. Ja, een Mercedes dealer die ook Alfa Romeo deed.
Bij aflevering zat er een kras in de lak door het uitschieten met boren van gaatjes voor de nummerplaat. Bovendien was er een vierkante plaat opgezet, terwijl Geelbarrel Sr zo graag een lange wilde, die netjes tussen de ribbels van de achterklep paste. Maar helaas dat werd het niet. De Verde Matese 93-UV-98 moest zijn toen net nieuw geintroduceerde gele kentekenplaat in vierkante vorm dulden.
De kras op het plaatwerk is natuurlijk door de dealer opgelost, maar het was een minder fijne start. Verder nog geen roest. Sterker nog: de Sud meurde ongelovelijk naar Tectyl. Aan alle kanten kwam die blubber tussen de plaatdelen uit. Een geur die ik nog steeds associeer met deze auto. Mn ouders waren eigenlijk niet de ideale eigenaar voor een Alfa in die tijd: peut erin en rijden! En verder weinig aandacht voor de techniek. Ik herinner mij nog een koude winterochtend met een vloekende moeder achter het stuur nadat de Sud voor de zoveelste keer afsloeg. Woest werd dan de choke weer uitgetrokken en ging de rechtervoet tijdens het starten veelvuldig op en neer. Wist zij veel dat het starten dan misschien nog veel langer op zich zou laten wachten… Och arm..
Het wassen was er ook niet vaak bij met als resultaat een eerste perforatie bij de paravan bij de overgang naar het rechter spatbord. en ja, de Italia-Russia deal voor staal is bekend. Echter speelde de kwaliteit van staalplaat parten voor ongeveer alle europese auto’s uit die tijd. Er was een grote staalcrisis in de tweede helft van de seventies. Dus staal dat werd geproduceerd had een aanmerkelijk hoger aandeel schroot in zich. Op zich is het normaal dat er schroot wordt gerecycled, maar nu zorgde dat voor lagere kwaliteit. Helaas dus.
De 93-UV-98 heeft ons desondanks naar prachtge vakantieplekjes in Frankrijk gebracht. Na een jaar of 7 was echter de lol wel van de auto af. Misschien net een tonnetje gedraaid en al een versnellingsbak en twee blokrevisies verder (de distributieriemen vlogen om je oren) was het voor mijn ouders als van de hel in de hemel toen ze een Suzuki SA310 kochten (Ja, de kaalste Swift voorloper). Sindsdien krijg ik ze niet meer uit Japanners. “Nooit meer zo’n rot-alfa!” hoor ik mn moeder nog zeggen. Wat een obstinaat mannetje vond ze haar zoon, die een paar jaar later een ’80 Alfetta 2.0 koopt als studentenbak. 3 jaar zonder problemen mee gereden. En nu alweer 7 jaar rijdend in de 159SW zonder noemenswaardige problemen. Ja, ze erkent inmiddels wel dat het ook een beetje aan hun zelf lag. De Alfasud, als die het deed, was ook voor hun puur rijgenot. En dat ie wel eens stuk ging….ach laten we er maar over ophouden.