Roestte een Alfasud écht al in de folder?
De Alfa-Romeo Alfasud heeft de twijfelachtige eer over misschien wel het meest besproken foldertje te beschikken van alle autofolders. De uitspraak “hij roest al in de folder” is dikwijls het eerste wat mensen zich weten te herinneren als de Alfasud ter sprake komt. Zonde, technisch was de auto schitterend en hij was andere voorwielaandrijvers ver vooruit met zijn rijeigenschappen.
Diens twijfelachtige reputatie op het gebied van roest is terug te leiden naar een Italiaanse deal met Rusland. Fiat zou de Russen niet alleen een licentie verschaffen om de 124 te gaan bouwen in Rusland als Lada 1200, Italië helpt ook bij de bouw van een autofabriek in een nieuw te stichten stad. Dat de naam van die stad, Togliatti, nogal Italiaans aandoet is dan ook geen toeval. De kleine nederzetting op die plek werd in 1964 hernoemd naar een vooraanstaand lid van de Italiaanse Communistische Partij en is in al die jaren uitgegroeid tot een stad met het formaat van Amsterdam.
In ruil daarvoor wordt een deal gesloten over de levering van Russisch staal aan Italiaanse industrieën. Daaronder valt ook Alfa Romeo, dat eveneens in samenwerking met de Italiaanse regering een nieuwe fabriek opent in het zuiden van Italië om daar de werkeloosheid te verkleinen. Vandaar ook de naam Alfasud. Overigens is het te makkelijk om de Russen overal de schuld van te geven. Het feit dat alle ongelakte carrosserieën, ongeacht het weer, door de buitenlucht van fabriek de fabriek naar de spuiterij worden vervoerd, heeft er minstens zo veel aan bij gedragen. De Sudjes die vandaag de dag nog rondrijden kunnen ook haast niet anders dan op een droge en zonnige dag zijn geproduceerd.
Het Alfasud-gamma omstreeks 1976, met vooraan de Alfasud Sprint en in het midden achter de bijzondere Alfasud Gardinetta.
Al met al roest de Alfasud nog harder dan de meeste auto’s uit die tijd. Vergeet niet, van roestpreventie heeft vrijwel geen enkele autofabrikant gehoord en veel auto’s zijn na 100.000 km gewoonweg op door roest en mechanische problemen. Roest op een auto van drie jaar oud is in de jaren ’70 eerder regel dan uitzondering. Dat een Alfasud nog sneller roest dan het gemiddelde wagenpark, maakt dat men beweert dat de auto al in de folder begint met roesten.
Nu houden we bij Autoblog wel van mythes, maar soms moeten zaken gewoon gefactcheckt worden. Daarom is ondergetekende met zijn neus heel dicht boven een Alfasud-folder gaan hangen, al speurend naar eerste tekenen van roest. Tevergeefs zo blijkt, want de rode Alfasud in de folder blijkt in smetteloze staat. Of we nu de dorpels, deurranden of regengootjes onder de loep nemen, in de folder staan ze allemaal keurig in de lak. Geen roestblaasje te bekennen.
En zo moet de conclusie zijn dat de Alfasud -hoewel deze flink kon corroderen- niet zodanig slecht was dat hij al in de folder begon met roesten. Laat dat voor eens en voor altijd duidelijk zijn!
Met dank aan Michiel voor het uitlenen van zijn Alfasud-folder!
83 reacties
Holy shit.
@dizono: bedankt voor het speurwerk, nice job!
Dan vind ik het engelse verhaal nog wel mooier.
Tijdens de samensmelting van British leyland. Mooie luchtbrug van de carrosseriefabriek naar de spuiterij zodat alle ongelakte auto’s beschermt binnen blijven. Maar het nieuwe model was te breed voor de brug. Dus gingen ze alsnog ongelakt op de vrachtwagen naar buiten om aan de andere kant van de straat de spuiterij in de gaan na een gezonde zomerse Engelse douche.
Behalve roest is de elektronica pas vervelend vooral bij Franse (Renault) auto’s die door een goedkope stekkertje gewoon aan de kant van de weg staan hadden ze een euro uitgeven voor een redelijke stekkertje dan was het in orde geweest en hun trouwe klanten heel veel ergernis en geld bespaard.
Overigens was roest een gewone vijand in die tijd, waar Simca en Peugeot ook veel last van hadden. Mijn ouders hebben een paar 1000’s, 1100’s en horizons gehad en die dingen konden ook al roesten bij aflevering. En begin 2000 had notabene Mercedes enorme problemen toen ze overstapte op watergedragen verf. o.a. veroorzaakt door problemen met het bad, een bacterie besmetting meen ik.
Dit is toch een beetje zoiets als: een 2 jaar oude foto van je stilstaande auto op vakantie in Frankrijk insturen als bewijs voor een beroepszaak tegen een boete van de trajectcontrole.
wie kent deze nog
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/5b/c9/39/5bc93996360ea73630f339bfb5ea6839.jpg
Maar vanaf 1990 werden bij Toyota alle carosseriën gegalvaniseerd en waren de roestproblemen ineens verdwenen. Hier waren ze samen met Porsche vrij vroeg mee. Dat in combi met goeie motoren, en de auto’s gaan super lang mee.
Lak is de laatste jaren inderdaad echt goed geworden bij Toyota. De oude Avensis MKI (facelift) die mijn pa had zag er na 300.000km nog superstrak uit. Zelfs amper steenslag…
Werd dat gewoon netjes door de dealer onder garantie opgelost?
Was dat een hoop gezeik en boze brieven naar de importeur?
Kwam dat groot in de krant, weken achter elkaar met grote koppen op de voorpagina?
Werd door de eigenaar zelf het las apparaat ter handen genomen?
Trok iedereen gewoon zijn schouders op met het idee we kijken wel wanneer die door midden breekt?
en nu komt het zelfs door de Russen..
Serieus, alfablog . nl
Daarna in 12 jaar nooit meer roest aan die auto gehad. Franse, Engelse en Italiaanse merken gingen daar toch wat anders mee om. (Bij mijn Fiat Panda, die ik 3 jaar eerder had, werd er wat schouderophalend over gedaan dat er na 4 maanden roest op zat: “Wat wilt u nou voor negenduizend gulden?”)
http://www.muilwijktransport.nl/images/mercedes_450_slc/mercedes_450_slc01.jpg
Alle auto’s roesten toen. En vele doen het nog steeds. Alleen in mindere mate.
Ja het is geen macho auto maar ik kies voor de 2 cv
Sommige denken dat ze het leuk vinden omdat het een workout is, of doen het uit liefde voor het paard. Maar eigenlijk is het gewoon stront scheppen, stinkt het, is een rondje sportschool (of vergelijkbaar) veel prettiger en als je het kan laten doen dan laat je het doen. De 2cv is ook pure armoe. Geen power, geen luxe, geen prettige bediening en eigenlijk is het een luxeprobleem dat sommige het leuk vinden.
Onafgeveerd gewicht (definitie) bestaat uit de onderdelen van een auto die het oppervlak van de weg volgen en zodoende bij elke hobbel en bobbel van de weg mee op- en neer bewegen (afgezien van de flexibiliteit van de banden). Anders gezegd; het is dat deel van de auto dat niet wordt “gedragen” door de vering. Dit is een van de meest kritieke factoren die de wegligging van een voertuig beïnvloeden.
In het algemeen bestaat het onafgeveerd gewicht bij een auto uit: assen, differentieel, velgen, banden, remschijven en –klauwen en fusees. Bij de constructie van de wielophanging bij voertuigen is het zaak het onafgeveerd gewicht zo laag mogelijk te houden omdat als gevolg van de massa-traagheid de wielen/assen de neiging hebben te gaan stuiteren ( het z.g. dribbelen) bij snel op elkaar volgende bewegingen.
bron wiki
En omdat ik dit graag zo wil houden ( die plek die er is wordt aangepakt) staat de Panda sinds eind oktober in de winterstalling. Ik heb hem gekocht van de dealer die hem oorspronkelijk geleverd heeft en hem voor aflevering een soort van tectylbehandeling heeft gegeven. daarom bestaat deze auto nog terwijl vele anderen er niet meer zijn.
Voor de dagelijkse kilometers rij ik met een andere Italiaanse auto.
Trots nam mijn vader ergens in 1978 zijn eerste nieuw gekochte in ontvangst bij dealer AGAM in Emmen. Ja, een Mercedes dealer die ook Alfa Romeo deed.
Bij aflevering zat er een kras in de lak door het uitschieten met boren van gaatjes voor de nummerplaat. Bovendien was er een vierkante plaat opgezet, terwijl Geelbarrel Sr zo graag een lange wilde, die netjes tussen de ribbels van de achterklep paste. Maar helaas dat werd het niet. De Verde Matese 93-UV-98 moest zijn toen net nieuw geintroduceerde gele kentekenplaat in vierkante vorm dulden.
De kras op het plaatwerk is natuurlijk door de dealer opgelost, maar het was een minder fijne start. Verder nog geen roest. Sterker nog: de Sud meurde ongelovelijk naar Tectyl. Aan alle kanten kwam die blubber tussen de plaatdelen uit. Een geur die ik nog steeds associeer met deze auto. Mn ouders waren eigenlijk niet de ideale eigenaar voor een Alfa in die tijd: peut erin en rijden! En verder weinig aandacht voor de techniek. Ik herinner mij nog een koude winterochtend met een vloekende moeder achter het stuur nadat de Sud voor de zoveelste keer afsloeg. Woest werd dan de choke weer uitgetrokken en ging de rechtervoet tijdens het starten veelvuldig op en neer. Wist zij veel dat het starten dan misschien nog veel langer op zich zou laten wachten… Och arm..
Het wassen was er ook niet vaak bij met als resultaat een eerste perforatie bij de paravan bij de overgang naar het rechter spatbord. en ja, de Italia-Russia deal voor staal is bekend. Echter speelde de kwaliteit van staalplaat parten voor ongeveer alle europese auto’s uit die tijd. Er was een grote staalcrisis in de tweede helft van de seventies. Dus staal dat werd geproduceerd had een aanmerkelijk hoger aandeel schroot in zich. Op zich is het normaal dat er schroot wordt gerecycled, maar nu zorgde dat voor lagere kwaliteit. Helaas dus.
De 93-UV-98 heeft ons desondanks naar prachtge vakantieplekjes in Frankrijk gebracht. Na een jaar of 7 was echter de lol wel van de auto af. Misschien net een tonnetje gedraaid en al een versnellingsbak en twee blokrevisies verder (de distributieriemen vlogen om je oren) was het voor mijn ouders als van de hel in de hemel toen ze een Suzuki SA310 kochten (Ja, de kaalste Swift voorloper). Sindsdien krijg ik ze niet meer uit Japanners. “Nooit meer zo’n rot-alfa!” hoor ik mn moeder nog zeggen. Wat een obstinaat mannetje vond ze haar zoon, die een paar jaar later een ’80 Alfetta 2.0 koopt als studentenbak. 3 jaar zonder problemen mee gereden. En nu alweer 7 jaar rijdend in de 159SW zonder noemenswaardige problemen. Ja, ze erkent inmiddels wel dat het ook een beetje aan hun zelf lag. De Alfasud, als die het deed, was ook voor hun puur rijgenot. En dat ie wel eens stuk ging….ach laten we er maar over ophouden.