Deze Opel had een simpele oplossing voor een lastig probleem

Als ze willen, kunnen ze het dus wel daar in Rüsselsheim.

Hoe zal de auto van de toekomst eruit zien? Ondanks dat autofabrikanten heel erg hun best doen om het te voorspellen, willen ze er nog weleens naast zetten. Dat is natuurlijk de leukste categorie. Zeker als het productiemodel in de verste verte er niet op lijkt.

In sommige gevallen is het eigenlijk vreemd dat een merk zo ontiegelijk de boot gemist heeft, ondanks dat ze wel daadwerkelijk goede ideeën hadden. Als we even kijken naar Opel, dan is de progressie niet direct te proeven. Ondanks de inmiddels uit productie zijnde Ampera en de nieuwe volledig elektrische Ampera-E straalt de mobiele duurzaamheid er niet direct er van af.

Het zijn gewoon auto’s. Prima wagens, waar nuchter beschouwd niet veel op af valt te geven. Dat wil niet zeggen dat Opel geen goede ideeën heeft gehad. Met name een concept uit 1992 was eigenlijk best een innovatieve auto die daadwerkelijk wat te bieden had en wellicht wat problemen had kunnen oplossen.

De naam van de auto? De Opel Twin. Nee, geen TwinTop, maar gewoon van Twin. Dat Twin stond voor de motor, want de Opel Twin had namelijk, (ondanks de spanning die we proberen op te bouwen voelen we ‘m al aankomen) voor twee motoren. Nu zijn twee motoren in één auto niet echt bijzonder, het is immers het basisprincipe van een hybride.

Nee, wat ze bij Opel hadden bedacht, was simpel doch doeltreffend. De Opel Twin had namelijk niet een verbranding- en een elektromotor, maar een verbrandingsmotor óf een elektromotor. Ondanks de spectaculaire techniek hoef je geen bijzondere prestaties te verwachten van de Opel Twin. Koos je voor elektrische aandrijving dan had elk achterwiel een elektromotor met 14 pk. De benzinemotor was een 800 cc grote driecilinder met 34 pk.

Het bijzondere zat ‘m in de indeling. De motoren zaten in een eigen ‘hub’. Het blauwe gedeelte aan de onderkant inclusief het subframe, de motor en wielen kon je verwijderen. Vervolgens kon je dan de motor naar wens plaatsen. Voor stadsgebruik was de elektrische motor ideaal, op langere afstanden was de verbrandingsmotor geschikter. Wat dat betreft is er nu nog niets veranderd.

Dat bracht voor het interieur wat uitdaging met zich mee, want een diepe kofferbak met daaronder nog een reservewiel waren niet mogelijk. Daarom werd het ‘cab-forward’ principe toegepast. Dit is niets meer of minder dan dat je de cabine verder naar voren plaats. De stoelindeling was wonderlijk, maar stiekem best wel gaaf. Voorin zit je namelijk in het midden, net zoals in een McLaren F1, McLaren MP/4 22 of, eh, ligfiets. Die laatste kwam qua prestaties het dichtste in de buurt.

Daar achter was een rij met drie stoelen, waardoor deze compacte stadsrakker plaats bood aan vier personen. Kortom, een bijzondere auto met best een bijzonder concept. Zoals we weten kwam daar uiteindelijk helemaal niets van terecht. Het grote probleem van een hybride is dat je in feite aan het dweilen bent met de kraan open. Als je accu eenmaal leeg is, heb je een normale auto met verbrandingsmotor met heel erg veel ballast. Renault had enkele jaren nog de overtuiging dat het wisselen van accu’s de oplossing was. Dat was uiteindelijk ook geen oplossing.

Alles hangt af van hoe makkelijk je de elektromotor kon wisselen met de verbrandingsmotor. Dat moet natuurlijk niet te lang duren. Uiteindelijk kwam de Opel Twin (natuurlijk) niet op de markt. Uiteindelijk werd er slechts één designelement toegepast op een productie model. De achterbumper van de Opel Corsa B leek er veel op. Die wielkasten zouden uiteindelijk legendarische worden dankzij de enorme roestvorming die er kon op treden. Toch niet hoe je herinnerd wil worden. Gelukkig hebben we de foto’s nog.