Deze straatlegale WTCC afstammeling kende je nog niet

En dat terwijl het een heel redelijke auto was.

De Chevrolet Lacetti was jarenlang de auto die gebruikt werd in TopGear om te kijken welke beroemheid het snelste was over het circuit van Dunsfold. Helaas werd de Lacetti niet gebruikt omdat ie zo mooi of goed was, maar omdat de truttigheid van de Liana natuurlijk ook op de Lacetti moest afstralen. Beroemdheid met een pothelm, en een Lacetti op twee wielen door de bocht, gevloek van piepjes voorzien. Gouden televisie.

Maar Chevrolet had grootse plannen om Europa te gaan veroveren. De auto’s waren gewoon Daewoo’s, maar een bowtie (strikje) erop en je was klaar. Het plan was dat Opel ‘Premium’ moest worden en Chevrolet het merk met ‘value for money’. Dat het marketinggeneuzel was, was duidelijk. In Australië kon je zowel Opels als Daewoo’s krijgen met een Holden badge. Lekker overzichtelijk.

Om serieus genomen te worden als fabrikant, en ook een beetje op de emotie in te spelen, besloot GM dat Chevrolet deel moest gaan nemen aan het WTCC, wat weer nieuw leven ingeblazen was. In tegenstelling tot 2010, had Chevrolet behoorlijk stevige concurrentie: Alfa Romeo (156 GTA), BMW (320si), Seat (Leon/Toledo Cupra), Peugeot (407), Honda (Accord Euro R/Civic Type R) en Toyota (Altezza). Chevrolet deed het het eerste seizoen nog niet eens zo heel slecht, maar een podium werd niet gehaald.

Om de race activiteiten luister bij te zetten, besloot Chevrolet een straatauto te gaan bouwen van de Lacetti racer, de WTCC R+. WTCC voor de raceklasse, uiteraard. R voor Road en de + voor het logo van Chevrolet. Aangezien ze daar in Zuid-Korea niet zo veel ervaring mee hebben, klopte Chevy aan de deur bij RML (Ray Mallock Limited), een bedrijf dat zich specialiseert in raceauto’s, het bouwen van concepts en het finetunen van straatauto’s.

De Lacetti kreeg een in de windtunnel geteste bodykit met dikke voorbumper en hoge achterspoiler. Qua onderstel werd eigenlijk alles aangepast, niet een simpel verlagingsetje. De spoorbreedte nam flink toe, andere veren, dempers en draagarmen. Vervolgens werd ‘ie 30 mm verlaagd en kwamen er speciale Team Dynamics velgen onder. De banden waren Dunlop SP Sport semi slicks, serieus spul. Tevens werd er een sperdifferentieel gemonteerd voor tractie uit de bochten. Om de boel te goed tot een halt te brengen werden er Alcon remmen gemonteerd met vier zuigers.

De motor moest uiteraard onder handen genomen worden, de standaard 1.8 had slechts 120 pk. Dus werd er een mechanische compressor gemonteerd, groot luchfilterhuis en een intercooler. Gecombineerd met een Irmscher uitlaat leverde dit 172 pk op. Het koppel steeg naar 230 Nm. Op zich niet heel erg veel, maar het scheen sneller aan te voelen dan de cijfers: 0-100 in 8 seconden en een top van 215 km/u. Dat lijkt vrij weinig en dat is het eigenlijk ook. Kijken we naar de grootste concurrent, de Skoda Octavia vRS, dan zie je dat de Lacetti nooit een kans gehad heeft. De Octavia was veel sneller, completer, goedkoper en beter gebouwd.

En dat is eigenlijk de reden waarom het nooit wat is geworden. De Lacetti was in basis te onderontwikkeld om er wat van te maken. De WTCC R+ scheen serieus goed te sturen, en de motor was op zich goed, maar niet krachtig genoeg. Daarbij was de bak nog altijd een Lacetti bak: niet al te best, dus. En om het nog erger te maken: de aanpassingen waren dermate kostbaar dat de Lacetti eigenlijk nooit een kans heeft kunnen krijgen. Er zijn er een paar gebouwd, van zowel de sedan als de stationwagon. Als ie nou 250 pk had gehad en 15% goedkoper was dan de gevestigde orde, had het nog wat kunnen worden. Maar dit was helaas geen levensvatbaar project. Gelukkig hebben de foto’s nog.