Special: Dodge RAM SRT-10

Zo onbehouwen, fout en onnodig dat je er alleen maar van kunt houden.

Auto’s zijn soms net vrouwen (of mannen, doorstrepen wat niet van toepassing is). Hun tekortkomingen maken ze leuker en interessanter. Niemand wil het vrouwelijke equivalent van een Toyota Corolla Sedan. Bij auto’s is het net hetzelfde. Natuurlijk, een Toyota Corolla is een prima auto, maar daar ga je niet met je vrienden in de kroeg over praten. Een auto moet tot de verbeelding spreken. En daar komt de Dodge RAM SRT-10 om de hoek kijken.

Uiteraard beginnen we met een beetje historie. Het is 1977. Het automobiele landschap is enorm veranderd. Alle dikke musclecars met honderden peekaa’s, stoere koetswerken en heftige prestaties. Een olie-embargo crisis zorgde voor vraag naar een heel ander type auto. Dit is de periode waar Amerikaanse auto’s helemaal tot hun recht kwamen. Auto’s als de Corvette, Mustang en Camaro waren geen schim meer van wat ze waren.

Ook bij Dodge was er voldoende gebeurd. De Barracuda en Challenger waren uit productie en de Charger was een compleet andere auto geworden. Dus hoe moest Dodge nu zijn mojo uiten? Simpel: pick-ups. Pick-ups vallen in de States onder een andere klasse en hoeven dus niet voldoen aan de stringente eisen waar de personenauto’s wél aan moeten voldoen.

In 1978 introduceert Dodge de Lil’ Red Express. Dankzij een hiaat in de regelgeving hoefde de Lil’ Red Express geen katalysatoren te hebben, die het vermogen nogal konden inperken. Het 5.9 liter grote motorblok (uiteraard een V8) leverde een gezonde 225 pk. Dankzij de speciale ‘727’-transmissie en de eindreductie (3.55) was de Lil’ Red Express de snelste auto naar de 160 km/u die Car & Driver in 1978 had getest.

Dodge is een merk van uitersten. In Nederland kennen we het als een Amerikaanse bouwer van potente automobielen. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Dodge gewoon een budgetmerk is. Het is het merk ónder Chrysler. Des te opmerkelijker is het dat het in 1989 komt met de Viper R/T 10. Een lompe Roadster met brute looks, veel koppel en een minimum aan elektronische nanny’s. De Viper is het antigif voor alles wat politiek correct is. Het is een basale auto waarbij de rijervaring wordt gedomineerd door de achtliter tiencilinder. Vergeet onderstel en besturing, deze auto beheers je met het gaspedaal.

Het nadeel van de Viper is dat het vrij ver af staat van datgene waar Dodge voor staat. Op zich niet erg, maar een merk moet wel een aanknopingspunt hebben voor de reguliere modellen. Dus wat doe je dan? Dodge was in de jaren ’90 een schim van wat het was in de jaren ’60 en ’70. Dus een imagebuilder is welkom. De Viper is een bijzondere sportwagen, de rest van de Dodges zijn gerebadge Chsylers. Maar wacht eens even, de motor van de Viper kent zeer nederige wortels. Het is een blok uit een vrachtwagen, door Lamborghini opgepoetst als ‘sportmotor’. Kan het nuttige dan niet met het aangename worden verenigd?

Jazeker, dat kan. Dat bleek wel uit de concept die in 1997 het levenslicht ziet. De Dodge RAM VTS Concept. Nee, dat stond niet voor Voiture Tres Sportive, zoals bij de Citroen Saxo van die tijd. Het was een huwelijk tussen een Dodge RAM en alles wat de Viper GTS zo gaaf maakte. Dus die 8-liter V10, blauwe lak, grijze racestrepen en de gepolijste 17″ velgen. Het is een concept zoals we er wel meer zagen in die tijd. Belachelijk idee. Goed uitgevoerd. Gaan we nooit meer wat van horen. En dat klopte deels. De V10 vindt zijn weg in de reguliere RAM-modellen. Maar dat waren de tiencilinders volgens de agrarische specificatie. Onverwoestbaar, redelijk wat koppel onderin, een hoog verbruik en that’s it.

Ondanks de redelijke reacties komt de auto niet in productie. Vergeet niet dat het in 1997 ongebruikelijk was om een SUV of Pickup een monster van een motor te geven. De Lamborghini LM002 was jarenlang de enige. Hoe snel de tijden veranderden. Iets dat ook veel veranderde was de naam van de performance Divisie van Chrysler. Mercedes heeft AMG en Subaru heeft STI, maar bij Chrysler/Dodge ging dat wat anders. Er waren twee aparte divisies. Team Viper (verantwoordelijk voor de Dodge Viper) en Team Prowler (verantwoordelijk voor de Plymouth Prowler). Deze twee gingen samen. Zo was Specialty Vehicle Engineering geboren (SVE). Niet veel later werd deze naam vervangen door PVO, Performance Vehicle Operations.

Het eerste project van van PVO was de Dodge Viper SRT-10. Een bullebak van een roadster. Voor mannen die hun auto’s besturen met hun borsthaar. De attractie van de Viper was de Triple 500. Meer dan 500 cubic inches, meer dan 500 horsepower en meer dan 500 pound. Of, zoals wij in de oude wereld aangeven: 8.277 kubieke centimeters, 500 pk (372 kW) en 712 Nm. Voldoende om de cabrio binnen 4 seconden te sprinten en een topsnelheid boven de 300 km/u. Het specifieke vermogen was best laag, maar dan mis je het punt. De V10 is vrij compact, de twee kleppen per cilinder worden bediend door een centrale onderliggende nokkenas. Zo kon de motor laag in het vooronder geplaatst worden. Dankzij het slagvolume had de motor karrenvrachten koppel, maar ook directe reactie op het gaspedaal. Best knap voor een blok dat van origine is ontworpen voor een vrachtwagen.

Precies deze motor zou weer terugkeren naar een truck. In 2002 speelde met het idee om deze motor ongewijzigd in hun pickup te lepelen. Het resultaat was de RAM SRT-10 Concept. De concept was vooral een showcase om te laten zien waartoe PVO in staat was, naast de Viper SRT-10 en Neon SRT-4. Meestal hoor je vervolgens nooit meer iets van dit soort knotsgekke creaties. Maar mede dankzij het overweldigende publiek en pers die laaiend enthousiast zijn besluit Daimler Chrysler dat de ‘Viper Truck’ er moet komen.

Normaal gesproken wordt de productieversie een stukje minder extreem dan de concept. Niet in dit geval. Een jaar later staat de productieversie van de RAM SRT-10 in de showrooms. De auto is gebaseerd op de simpelste RAM 1500. Dus het korte chassis met de enkele cabine. De SRT-10 kreeg een ongelooflijk dikke bodykit aangemeten. Dikke bumpers, verhoogde motorkap, extreme skirts, een tonneaucover en een enorme achterspoiler maakten van de RAM SRT-10 absoluut geen muurbloempje.

Dankzij de Viper-motor was het absoluut geen ‘all show – no go’. Mede dankzij die aerodynamische bodykit kon de RAM SRT-10 een topsnelheid van 250 km/u halen. Dat is veel sneller dan AMG zijn G-klasses laat gaan… PVO (inmiddels omgedoopt tot SRT om verwarring te voorkomen) maakte namelijk gigantisch veel werk om de handling te verbeteren. De RAM SRT-10 had zowaar iets van een wegligging dankijs een op maat gemaakt frame en subframe. Alle vijf de dempers kwamen van de firma Bilstein. Jazeker, 5. De RAM SRT-10 had voor twee en achter drie. De derde was voor de achteras om stuiteren tegen te gaan.

De RAM SRT-10 had een handgeschakelde zesbak van Tremec (T56), dat via een sperdifferentieel zijn krachten op de achterwielen overbracht. Behandelde je de handbak en de koppeling zorgvuldig, dan kon je in 5 seconden naar de 100 km/u sprinten. Om de boel weer op tijd tot stilstand te brengen, kreeg de SRT-10 360mm remschijven vóór en 340 mm remschijven aan de achterkant. Dat zijn hele flinke ho-ijzers. Maar als je ze zo zag leken ze vrij klein, dat kwam door de belachelijke velgmaat van 22″. Daarom heen lagen 305 brede Pirelli Scorpion banden. De SRT-10 blijkt een bescheiden hitje te zijn, er worden er 3.057 van verkocht. Voor zo’n specifieke auto niet eens zo heel slecht.

In 2005 komt er een nieuwe variant bij, de SRT-10 Quadcab. Voor sommige klanten was de RAM SRT-10 net even te extreem. Met de grotere cabine konden er meer mensen in passen. Omdat de de RAM SRT-10 Quadcab de rationele klanten aansprak, kreeg deze standaard een automatische transmissie. Er werd gekozen voor de ’48RE’-transmissie. Zo’n apparaat dat normaal gesproken aan een Cummins diesel geplaatst wordt. Het karakter van de RAM SRT-10 Quadcab was wel anders. Er was meer rust aan boord. Deels dankzij de automaat, maar ook vanwege de veel grotere wielbasis. De korte variant was meer hardcore, de Quadcab voor mensen die dagelijks met hun SRT-10 gingen rijden. De Quadcab zorgde ook voor meer verkopen. Van de 2005 RAM SRT-10 worden in totaal 4.097 verkocht. Daarvan waren ongeveer 2.500 stuks een Quadcab.

Voor modeljaar 2006 kreeg de RAM een milde facelift, dus de SRT-10 variant ook. Met name de neus was anders met nieuwe koplampen. Er was wederom keuze uit een korte variant met handbak of een lange variant met automaat. Meer nog dan bij het 2005 model blijkt de praktischere variant populairder. Van de lange variant weet Dodge er 1501 te verkopen, terwijl de korte slechts 872 over de toonbank gaat. Wie mee heeft zitten tellen zal het opgevallen zijn: in totaal zijn er dus 9.527 van gebouwd. Ondanks dat de Viper nog wel even in productie zou blijven, kreeg de SRT-10 geen vervolg. Er kwamen wel ‘vlotte’ R/T modellen, maar zo buitenissig als de SRT-10 waren ze niet.

Dan nu het slotstuk. Daar waar we sentimenteel terugkijken dat het vroeger altijd beter was. Er gloort nog hoop aan de horizon, maar het is wel definitief een laatste hoop. We leven nu in 2017. Het gaat geen tientallen jaren meer duren dat wij kunnen genieten van bronstige verbrandingsmotoren. De SRT-8’s, Hellcats en Demons zijn een zwanenzang, niet een indicatie dat het nog goed gaat komen moet de Ottomotor. Het gaat gewoon een keer stoppen. Misschien kan de geest van de RAM SRT-10 nog één keer herleven door inspiratie op te doen met de Lil Red Truck. Personenauto’s gaan gecastreerd worden vanwege het milieu. In Trumpmenië zal de Pickup voorlopig buiten schot blijven. Dus het moment dat alle modale auto’s elektrisch zijn of op waterstof rijden, moet Dodge het nog eenmaal flikken. Lepel dat Hellcat blok in een RAM. Subtiel? Nee. Verstandig? Absoluut niet. Zie het als een ode aan de beleving van bruut vermogen. Niet perfect, maar juist dat zorgt voor bakken karakter.