Special: GMC Syclone

De topsprinter van 1991 was een budget pickup. Wie had dat gedacht?

De Porsche 911 Carrera, Nissan 300ZX Twin Turbo, Ford Mustang SVT Cobra R, Acura NSX, Mazda RX-7, Mercedes-Benz 500 SL, BMW 850i en Jaguar XJ-S. Allemaal sportieve sportcoupés. Allemaal voorzien van veel vermogen en hoge prestaties. Ze hadden nog iets gemeen: allemaal werden ze finaal zoek gereden door een kleine, onopvallende en spotgoedkope pickup truck. Het merk GMC kennen we vooral van de coole Vendura-van van B.A. Baracus. Maar dit was hun huzarenstukje. Dames en heren, ga er goed voor zitten want vandaag behandelen we alle ins outs van de coolste en snelste pickup die de wereld gezien heeft: de GMC Syclone.

De GMC Syclone is de ultieme versie van de GMC Sonoma, wat het zustermodel is van de Chevrolet S-10. De S-10 was de eerste echt geslaagde compacte pick-up van GM. Zijn voorganger, de Chevrolet LUV, was gewoon een gerebadgede Isuzu. De Ford F-150’s en Chevy Silverado’s zijn natuurlijk immens populair in Amerika, maar ook in het lagere segment was er veel vraag naar pickups, waar voornamelijk Japanse concurrentie te vinden was in de vorm van de Toyota Hilux of Nissan Navarra. De GMC versie van de Chevrolet S-10 was de S-15 (later Sonoma).

We beginnen met de Buick GNX, een auto die een eigen artikel waardig is. Met de GNX hadden de engineers van General Motors (met hulp van McLaren) een monster van een auto gebouwd. Amerika is natuurlijk het land van de V8 motoren. Je zou verwachten dat deze auto ook een V8 heeft, maar niets is minder waar. De Buick GNX was uitgerust met een 3.8 V6 met een enorme turbo, goed voor zo’n 280 pk. De Buick GNX was een vreemde eend in de bijt. Want dit sinistere slagschip met slechts een V6 reed Corvette’s en Camaro’s er met gemak uit.

Toen de GNX uit productie ging, hadden GM engineers het lumineuze idee om die 3.8 V6 in het vooronder van een Chevrolet S-10 te laden. Sterker nog, ze hebben het gedaan. Met heel veel passen, wikken en wegen kregen ze de motor geplaatst in het vooronder van de kleine pickup met, in dit geval, achterwielaandrijving. Omdat de motorkap niet paste, werd de motorkap van de GNX aangepast voor de S-10. Het resultaat was niet verkeerd, maar Chevrolet zag er niets in.

Chevrolet was namelijk zelf al bezig met een sportieve pickup truck. Tegenwoordig kijken we qua niches nergens meer van op, maar begin jaren ’90 was de combinatie ‘pick-up’ en ‘sportief’ niet een gangbare. De Silverado SS 454 was de eerste pickup die de badge SS (van Super Sport) mocht dragen. De 454 slaat op de motor, een V8 met een slagvolume van maar liefst 454 cubic inches, dus 7.4 liter! Ondanks die cilinderinhoud was het vermogen relatief laag: 235 pk is niet echt een monsterscore. Onderstel, transmissie, remmen en differentieel werden aangepast. Het interieur kreeg wat sportieve touches en het exterieur was lekker dik met grote bumpers en lichtmetalen velgen. Nu Chevrolet dit in de showrooms had staan, was er geen reden voor nóg een snelle pickup. Al helemaal niet eentje die (naar alle waarschijnlijkheid) sneller zou zijn.

Het project was dus aan het doodbloeden. Gelukkig waren ze bij GMC lekker eigenwijs. GMC is een aparte divisie van General Motors, voornamelijk verantwoordelijk voor diverse terreinwagens, pickups en bedrijfswagens. Helemaal niets sportiefs aan. Om het merk een boost te geven, bekijken ze de mogelijkheden voor een vlottere variant van de GMC S-15/Sonoma. Ondanks dat dat het Buick GNX blok wel in te passen was, bleek het teveel werk te zijn. Daarom werd er geopteerd voor een 4.3 liter Vortec V6. In principe familie van de Vortec V8, maar dan met 2 cilinders minder. Dankzij een flinke Mitsubishi TD06-17C turbokit en Garrett intercooler was de motor tot grote dingen in staat. Zeer grootse dingen, zou zelfs blijken.

GMC gaf op dat de Syclone een vermogen had van 280 pk en een koppel van zo’n 475 Nm. Dit waren echter zeer conservatieve waarden. In werkelijkheid leverde de LB4-V6 rond de 330 pk en meer dan 550 Nm. Moederbedrijf General Motors was eigenlijk ‘not amused’ dat GMC met de Syclone bezig was. GM was namelijk nét bezig met twee heel prestigieuze projecten: de Lotus Carlton (Omega) en Chevrolet Corvette ZR-1. Beide auto’s met veel vermogen en een navenant prijskaartje. Een budget-pickup mocht natuurlijk niet sneller zijn. De naam ‘Syclone is overigens bewust verkeerd geschreven. Aanvankelijk was het de bedoeling om de auto ‘Cyclone’ te noemen, maar Mercury had de rechten al op die naam.

De GMC was echter wel sneller. Althans, op de sprint. De Syclone was gebouwd voor de kwartmijl, de standaardsprint in Amerika. De zescilinder turbomotor was gekoppeld aan een eenvoudige viertrapsautomaat met goed gekozen schakelmomenten. De transfer-box kwam van BorgWarner, 65% van de krachten ging naar de achterwielen, de overige 35% naar de voorwielen. Deze combinatie zorgde voor een bijna ziekelijke acceleratie. Weinig auto’s kwamen zo snel van hun plek. Want aan de buitenkant was het niet te zien dat de Syclone zó snel was, een ware sleeper dus. Het vereiste ook geen moeite of kunde: automaat in D, rechter pedaal helemaal naar beneden en daahaag Ferrari.

Ferrari? Geintje zeker? Nope, de GMC Syclone was sneller dan een Ferrari 348 TB op de kwartmijl. De Syclone werd door diverse tijdschriften (red: een soort papieren Autoblog) getest tegen snelle auto’s, maar Car & Driver zette er doodleuk een Ferrari 348 TB naast. Een volbloed sportwagen van Ferrari met een 3.4 flatplane V8 en 300 pk. Dat moet toch wel sneller gaan dan zo’n opgevoerde plastic emmer op wielen? Nee, dus. Ook in dit geval was het de manier waarop de Syclone van zijn plek kwam. De GMC Pakte direct een flink aantal meters voorsprong. Overschakelen naar twee zorgde voor nog steeds een behoorlijke acceleratie, bij de derde versnelling liep de Ferrari al wat in. De voorsprong werd telkens kleiner, maar voordat de Ferrari de zwarte pickup kon inhalen was de finish al bereikt.

De Syclone was slechts een jaartje in productie. De auto kreeg twee opvolgers. De eerste was de Sonoma GT. Qua uiterlijk was de Sonoma GT nauwelijks te onderscheiden van de Syclone. Op de velgen na waren ze bijna identiek qua uiterlijk. Onderhuids waren er wel verschillen. De Sonoma GT had weliswaar de zelfde Vortec V6 van 4.3 liter, maar zonder de knoepert van een turbo. Hierdoor was het vermogen 195 pk en het koppel 350 Nm. Nog altijd veel vermogen en koppel voor zo’n kleine pickup. De Sonoma GT was ook aanzienlijk lichter dan Syclone, want de Sonoma GT had enkel achterwielaandrijving. Nog een verschil waren de kleuren. De Syclone was er alleen in het non-metallic zwart, de Sonoma GT was in meerdere kleuren beschikbaar.

Alle GMC’s Syclone’s zijn dus gebouwd in 1991 en allemaal non-metallic zwart. Er zijn echter 10 uitzonderingen. Op basis van de Syclone bouwde ASC (American Sunroof Company) in samenwerking met Philip Morris de Marlboro Edition te maken van de Syclone. 10 initieel zwarte Syclones krijgen een nieuwe rode lak en Marlboro stickers plus striping en heerlijk foute Boyd Coddington velgen met Marlboro-logo’s op de naafdoppen. Officieel zijn ze net zo snel als de ‘gewone’ Syclones, maar wellicht dat de Borla uitlaat en andere chip nog wat extra gezonde paarden onder de kap heeft. Verder staat de Marlboro versie nóg lager op zijn wielen. Het meest herkenbare is het uitneembare dak, specialiteit van ASC. Deze zijn nu serieus geld waard aan het worden, minder dan $80.000 volstaat niet.

De tweede ‘opvolger’ was de Typhoon. Deze GMC Typhoon kwam in 1992 op de markt. De Typhoon was de meer praktische variant. De Typhoon was gebaseerd op de GMC Jimmy, een kleine SUV op basis van de GMC Sonoma. Het voordeel van deze variant was natuurlijk dat deze een stuk praktischer was. Een achterbank en een kofferbak zijn natuurlijk erg handig. Technisch zijn de Syclone en Typhoon bijna gelijk. De Typhoon is wel een beetje zwaarder, waardoor de prestaties iets lager uitvallen. Maar 0-100 in 6 seconden is naar huidige maatstaven nog steeds bloedsnel. In vergelijking met een BMW X3 M40i of Mercedes-AMG GLC43 kan de Typhoon nog steeds voor een verrassing zorgen. Leuk weetje: op het motorblok staat nog altijd ‘Syclone’. Ook bij de Typhoon was er keuze uit meerdere kleuren.

Het mooie van de GMC Syclone is dat het een compleet overbodige auto is. Je kan er eigenlijk helemaal niets mee. Er is slechts plaats voor twee personen. Het interieur is zeldzaam slecht, zelfs Daewoo zou dit in de vroege jaren ’90 niet durven te monteren. Op de gave sportstoelen na was het vrij karig aan boord, met als toppunt het lelijkste stuurwiel allertijden. Het is weliswaar een pick-up, maar daadwerkelijk dingen mee nemen is niet de bedoeling. Maximaal mocht je 250 kilo vervoeren. General motors was sowieso streng voor Syclone eigenaren, want het werd ernstig afgeraden om offroad te rijden, ondanks de vierwielaandrijving.

De Syclone is een beetje een vreemde eend in de bijt. Sommige mensen waren er gek op, ook Jeremy Clarkson. Eddie van Halen, Jay Leno en Ziggy Marley hebben er eentje. Met name die laatste is een leuke gedachte. De kans is vrij groot dat de snelst accelererende auto op het eiland van Jamaica een 27 jaar oude budget-pickup is. 27 jaar oud. De impact van de GMC Syclone kun je met gemak vertalen. Stel je voor dat een een kleine pickup sneller van zijn plaats komt dan een Ferrari 488 GTB. De makers van de Syclone kunnen nog altijd apetrots zijn op hun project, het is nog altijd de snelste pickup op de 1/4 mijl. En daar was het allemaal om te doen.

Meer lezen? Check deze 15 Power SUV’s die hun tijd ver vooruit waren.