Het verhaal van de enige “auto” die Ducati maakte

Jawel, ook de Italiaanse motorenbouwer heeft een geschiedenis met auto’s.

Nee, je bent toch niet daadwerkelijk verbaasd dat een bedrijf dat al sinds de jaren ’20 bestaat, de kloten heeft gehad te experimenteren? Ongeacht je antwoord op deze vraag, we nemen het je niet kwalijk; het is immers ook een vreemd verhaal. Maar, om te begrijpen waarom Ducati een dergelijk project heeft durven ondernemen, moeten we een duik nemen in de geschiedenis.

In de tijd waarin Ducati het prototype ter wereld bracht, was het een vereiste om grote, onvoorspelbare stappen te zetten. Het vierwielige project stamt uit 1946. Net na de Tweede Wereldoorlog, zo begrijp je wel. Nu is de naoorlogse economie per definitie een drama van jewelste, voor Ducati betekende de oorlog, en daarbij het einde ervan, wederopbouw in de meest letterlijk zin van het woord.

In het jaar voor het einde van de oorlog werd de fabriek waarin Ducati tot dan toe haar producten produceerde gebombarbeerd. Nu, de reden dat Ducati als doelwit werd aangewezen door Duitsland is niet te wijten aan de motoren die ze destijds fabriceerden. Logisch, want in die tijd hield Ducati zich helemaal nog niet bezig met het maken van tweewielers. Nee, het Italiaanse bedrijf begon ooit als producent van radio’s en de daarbij behorende componenten. In 1944 was het raak en maakte een groot bombardement een einde aan de fabriek waarin Ducati tot dan aan toe radio’s in elkaar schroefde. Hierop besloten de gebroeders Ducati, die het bedrijf samen met hun vader hadden opgestart, dat het tijd was voor een andere richting.

Een heuse breinstorm volgde, waaruit talloze ideeën voortkwamen. Na lang geheen-en-weer landde de familie op gemotoriseerde voertuigen. De eerste tweewieler die het bedrijf begon te produceren was de Cucciolo, ofwel de puppy. Het beestje had zijn naam te danken aan het markante geluid dat de motor en uitlaat produceerden. Voordat de Cucciolo de grote successen behaalde die het Italiaanse bedrijf in leven hielden, hielden de Italianen zich nog bezig met een ander project: de DU4.

De DU4 was een merkwaardige verschijning, daar hij zowel op papier als in het echt niet meer was dan een frame met een stuur, wielen, motor en versnellingsbak. Hoewel hij op het eerste gezicht niet eens van stoelen was voorzien, zou de auto in productievorm een tweezitter moeten zijn. Het blok in de auto, dat Ducati note bene zelf maakte, was een 250cc 90 graden L-twin cilinder op een frame van trellis tubes. Kenners weten dat dit dezelfde formule is de Ducati later, en nu eigenlijk nog steeds, gebruikt(e) in haar motoren. De motor was op zijn beurt weer verbonden aan een versnellingsbak met vier verzetten.

Het project kwam in 1946 ter wereld, maar verdween eigenlijk weer zo gauw als dat gekomen was. Dit dankzij het eerder genoemde succes van de Cucciolo, die op dat moment al ruim 200.000 keer over de toonbank was gevlogen. De ironie wil dat het enige bestaande prototype dat Ducati ooit maakte niet eens in het bezit is van het bedrijf. Het eigenlijk onmisbare stukje geschiedenis glipte door de vingers van de Italianen en kwam in handen terecht van een privéverzamelaar. Ducati heeft zodoende niets meer dan een reeks schaarse schetsen over.

Later probeerde Ducati het nog opnieuw, maar ook die keren was de overstap naar vierwielers niet voor ze weggelegd. In de jaren ’60 maakte het bedrijf o.a. een V8 voor de Formule 1, maar deze werd nooit gebruikt. Meer succes hadden ze in de Formule K, een kort bestaande raceklasse waarvoor Ducati motoren produceerde. Daarnaast maakte Ducati, toen het onder leiding van de staat stond, replica’s van de Triumph Spitfire. Dit project was echter eveneens gedoemd, want tegenwoordig weet niemand, inclusief Ducati zelf, hoeveel exemplaren er precies van de ‘Meccanica’ zijn gemaakt. Het meest recente auto-gerelateerde project waarbij Ducati betrokken was, herkennen we terug in de Lancia Thema 8.32. De Italianen bouwden in samenwerking met Ferrari de V8 die in het gelimiteerde model terechtkwam.