Alfa Romeo Giulia: het briljante origineel (1962-1978)

Hoewel de kleine Alfa Romeo Giulietta de basis vormt van enkele schitterende wagens, zoals de Giuliatta Sprint en de zo mogelijk nog mooiere Sprint Speciale, is het sedannetje zelf weinig bijzonders. De styling is typisch jaren ’50, met een vleugje ponton en sporen van vleugels achterop, maar sportief of elegant oogt de Giulietta eigenlijk niet.

Giulia: de vierdeurs sportwagen
Dat verandert wanneer Alfa Romeo in 1962 het doek trekt van de Giulia. Deze vervangt weliswaar de Giulietta, maar is een slagje groter dan zijn voorganger. Groot is overigens relatief, want een Giulia is vergeleken met hedendaagse auto’s ronduit klein. Dankzij het in de basis simpele en hoekige design, is de binnenruimte heel behoorlijk. Alleen voor de gemiddelde Hollander is het wat lastiger om een fijne zitpositie te vinden achter het stuur, deze auto is duidelijk ontworpen voor de kleinere Italiaan. Anders dan je door zijn boxy uiterlijk zou verwachten, heeft de Giulia een betere stroomlijn dan de Porsche 911 uit die dagen.

Van buiten een keurige sedan, onderhuids een échte sportwagen

Het ontwerp mag van een afstandje dan behoorlijk rechtoe-rechtaan zijn, de schoonheid zit hem in de details. Kijk eens naar die mooie lijn waar normaal stootlijsten zitten, die doorloopt in de achterste wielkastrand. Of de schitterende achterklep met ‘deuk’. Of de dunne bumpers en de vier priemende koplampen. Het interieur is al even klassiek en stijlvol, met standaard een fraai houten stuur met diepe naaf en meters en tellers die ook in de voor de export bedoelde wagens gewoon ‘olio’ en ‘aqua’ als opschrift hebben.

Onder de kap van de Giulia vind je ofwel een 1300 met tussen de 80 en 88 pk, of een 1600 met 95-112 pk. Op een wagengewicht van minder dan 1000 kilo kon én kan je lekker sportief rijden met een Alfa Romeo Giulia. Zeker in combinatie met dubbele Webers en een aangepast uitlaatpijpje klinkt zo’n Nord-blokje fantastisch, maar ook met dubbele Solexen of Dellorto’s klinkt het beter dan menig sportwagen van nu.

Ja, de Giulia is een echte Italiaan…

Giulia TI Super

De meest gewilde Giulia is zonder twijfel de TI Super uit 1963 (bovenste foto). Deze had het 1600-blokje met 112 pk en was feitelijk een homologatiemodel. Er werden dan ook slechts 501 exemplaren gebouwd. Opvallend voor een auto van zijn tijd waren de schijfremmen rondom, iets wat later zelfs standaard zou worden op elke Giulia, net als een vijfbak overigens.

Nuova Giulia

In 1974 krijgt de Giulia nog een laatste verjongingskuur voordat het model in 1978 uit productie gaat. Deze Nuova Giulia is te herkennen aan de zwarte kunststof grille met vier koplampen van hetzelfde formaat, het kenmerkende deukje in de achterklep komt te vervallen. Ook het interieur wordt vernieuwd, nu met een heuse middenconsole. Schokkender dan de wijzingen aan exterieur en interieur, is de introductie van een dieselmotor. Dit weinig geciviliseerde Perkins-dieseltje met 55 pk doet het sportieve karakter van de Giulia allesbehalve eer aan. Slechts ca. 6500 exemplaren werden er gebouwd, waarvan er nu nog maar enkele over zijn. Opdat wij nooit vergeten.

De Alfa Romeo Nuova Giulia heeft niet meer het kenmerkende deukje in de kofferbak

Originaliteit hoéft niet

Bijzonder aan het Alfa-wereldje is dat -anders dan bij veel andere merken- er niet al te veel waarde gehecht wordt aan originaliteit. Eigenlijk zijn alle modificaties toegestaan en geaccepteerd, zolang ze maar bijdragen aan meer rijplezier. Zo heeft een vriend van mij onlangs zijn 1300-blokje ingeruild voor een 1750 uit een Alfetta met ruim 120 pk, maar ook als iemand besluit om een 3.0 Busso V6 in te bouwen, reageren mede-Alfisten enthousiast. Het gevolg is dat veel Giulia’s niet meer origineel zijn. De meesten zijn verlaagd, een brulpijpje is vrijwel standaard en engine swaps zijn aan de orde van de dag. En waarom zou je ook niet? Alfa Romeo bouwde deze kleine achterwielaandrijvers om mee te rijden, dus waarom dat rijden dan niet zo leuk mogelijk maken?

Berlina en Stationwagon

Op basis van de Giulia wordt in kleine serie ook een stationwagon gebouwd. Met gesloten achteste zijruiten doet dit model ook dienst bij de Italiaanse politie en Alfa’s eigen service-afdeling. Ook krijgt de Giulia een groter broertje, de Berlina. Deze deelt de techniek met de Giulia, maar heeft een 1750 en later 2000 motor onder de kap.

Deze Giulia heeft z’n 1300 blok verruild voor een 1750, heeft magnesium wielen en ligt flink lager bij de grond. Het kan én mag allemaal in het Alfa-wereldje.

Coupé’s en Spiders op basis van de Giulia

Alfa Romeo heeft in de jaren ’50, ’60 en ’70 heel wat verschillende sportwagens en Spiders gebouwd op basis van hun personenwagens, maar deze liepen qua techniek nooit helemaal gelijk. De Alfa Romeo Giulia is intern bekend als Serie 105, maar de eerste Giulia Spider en Giulia Sprint Speciale zijn eigenlijk niets anders dan Giulietta’s (Serie 101) met enkele kleine uiterlijke wijzigingen, een 1600- in plaats van 1300-motor en een andere naam.

De eerste échte sportwagen op basis van de Giulia is de GT, die echter onder vele verschillende namen is gebouwd (GT, GTV, Giulia Sprint) en vaak wordt aangeduid als Alfa Romeo Bertone of kortweg ‘Bertje’, naar de ontwerpstudio die haar tekende. Overigens was het niet Bertone zelf, maar zijn medewerker Giorgetto Giugiaro die de pen hanteerde.

Een Alfa Romeo Giulia GTA met aluminium plaatwerk en magnesium velgen. Let ook op het ‘Brievenbus’-frontje.

Je kunt de verschillende versies van deze GT het beste onderscheiden aan hun frontje. De vroege modellen hebben de bijnaam ‘Brievenbusje’, vanwege de spleet tussen het frontpaneel en de motorkap. Zeldzaam zijn de GTA-uitvoerigen, met een aluminium in plaats van stalen carrosserie. Twee bougies per cilinder waren standaard, net als dubbele Webers en magnesium velgen. Alfaholics bouwt tegenwoordig schitterende replica’s of moderne interpretaties van deze GTA’s.

Andere sportwagens op basis van de Giulia (105) waren de schitterende Junior Zagato, de achtcilinder Montreal(!) en last but not least de Spider, die het in vier gedaantes van 1966 tot 1993 uithield. Samen met de SZ was het de laatste Alfa-Romeo met achterwielaandrijving, tot de komst van de 8C Competizione en later de 4C en nieuwe Giulia. En daarmee is de cirkel weer rond.