Autoblog Garage: een zeldzame update over de Porsche 944

Is de Porsche 944 er eigenlijk nog? Jazeker!

Pfoe alweer drie jaar geleden is het dat ik voor het laatst schreef over de goede oude Porsche 944. Hoe staat het ervoor met de Guards Red Type I die via California, Texas en een kort avontuur in New York naar Europa kwam? Nou ja, relatief goed. Dat wil zeggen: hij rijdt nog en wordt in de niet-winter maanden gebruikt waar hij voor bedoeld is: het land (en Duitsland) door scheuren.

Persoonlijke noot: vanwaar de late update?

Wel, zoals sommigen van jullie weten ben ik doorgaans druk in de weer. Niet
alleen met alles op het gebied van auto’s verslinden, maar ook met geneeskunde
studeren. Medio september 2018 besloot ik er alsnog voor te gaan middels een
verkort Programma aan de RUG in Groningen. Dat verliep allemaal zeer
voorspoedig en met heel veel plezier.

Echt wel een droom waarvan ik blij was dat ik ‘m nog had nagejaagd. Totdat ik 32 werkweken voor het einde, de engste KAUWGOMBALLEN ooit tegenkwam in het Deventer Ziekenhuis. Het is par for the course dat je die soms tegenkomt in de wereld. (Zeker) ook in ziekenhuizen. Let wel: het overgrote meerendeel van de artsen, studenten, verpleegkundigen et cetera werkt voor relatief weinig knaken lange uren om iets nuttigs te doen. Maar er is ook een type mens dat een zeker aanzien en hiërarchie heel interessant vindt.

Helaas kwam een select gezelschap van het tweede type, geconcentreerd samen in een clubje van 4-5 mensen op Interne Geneeskunde in het Deventer Ziekenhuis. Onder leiding van mijn examinator en verder bestaande uit haar naaste collega en twee ondergeschikten. Juist van deze examinator, was ik ook volledig afhankelijk voor mijn eindbeoordelingen het hele jaar. Iets waar zij mij herhaaldelijk letterlijk zeer expliciet aan ‘herinnerde’. “Zelfs als iedereen je een voldoende geeft, kan ík je nog een onvoldoende geven”, “Je hoeft me in ieder geval niet mee uit eten te vragen”, “Je wilt niet de persoon die het hele jaar over je beoordelingen gaat tegen je in het harnas werken”. Tsja…

Ik wilde onder geen beding door met dit griezelige gedoe. Zeker niet toen mijn studieadviseur me verwittigde dat ik bij hem reeds de tweede coassistent was binnen een jaar die soortgelijke ervaringen had…en dat de vorige ‘geluksvogel’, op dat moment al een jaar verloren had.

Helaas betekende dat ook een exit uit het Deventer Ziekenhuis en de vele goede contacten die ik daar had. De medestudenten in het algemeen, de SpoCo, de mensen van alle afdelingen waar ik ‘gewoon’ prettige coschappen had gelopen. Zuur. Maar je kán niet afhankelijk zijn van iemand met een dergelijke macht, die je op deze manier bedreigt.

Blijkt echter, dat dat niet zo simpel is binnen de Faculteit Medische Wetenschappen en de RUG. Je zou zeggen als je aanbiedt ‘luister ik doe desnoods dat hele jaar opnieuw, mits het maar buiten de invloedssfeer van deze persoon kan’, dat dat kan. Zeker als je de tweede bent binnen een jaar die met dat verzoek komt. Maar, nee dus. Bizar om mee te maken gezien alle lip service die gegeven wordt aan ‘veilige werkomstandigheden’.

Op een melding, volgt in parktijk in ieder geval binnen de FMW van de RUG, alleen vergelding. Na twee jaar onvoorstelbaar cynisch gedoe van mensen die elkaar blindelings de hand boven het hoofd houden (incluis liegen tegen de Raad van State), kreeg ik toen ik eindelijk ergens buiten de RUG terechtkwam, toch gelijk (zeldzame actiefoto).

Inmiddels ben ik nu alsnog met de laatste loodjes bezig, in Almeleeeuuu. Andere examinator en waarempel: alle wantrouwende persoonlijke toespelingen weg en weer allemaal positiviteit, net als voorheen in de opleiding. Net als mijn voorganger uiteindelijk overkwam, na jaren verlies. Goh. Het is inmiddels dan ook volstrekt duidelijk hoe de vork in de steel zit en hoe deze examinator meerdere machtige petten misbruikt om mensen buiten spel te zetten.

Desalniettemin: echte verantwoording voor en actie jegens dit gedrag, neemt men vooralsnog niet. Het is een beerput binnen de RUG, die al jarenlang broodnodig open moet. Soms gebeurt dat een beetje. Maar iedereen die het enigszins probeert, wordt vakkundig kaltgestellt. Met als spil in het web de programmaleiding, die het onder andere presteert over klachten te willen gaan waar men zelf in geïmpliceerd is. Alles wat je wat dat betreft hoeft te weten, is dat men vanuit het College van Bestuur actief geprobeerd heeft de inmiddels verplichte ombudsfunctionaris, niet toegankelijk te maken voor studenten…

Ondanks dat je in deze periode veel bemoedigende berichten krijgt van (ex-)medestudenten, docenten en mentoren waarmee je gewerkt hebt -waarvoor dank- had ik terugblikkend eerlijk gezegd liever ook niet de persoon geweest die in de situatie kwam om de beerput te ‘moeten’ openen. Je moet een kneiterharde kop hebben om erin staande te blijven.

Zelfs (recent) afgestudeerde artsen zijn doodsbang dingen achteraf te melden, omdat men denkt dat de boosdoeners alsnog invloed op hun carrière kunnen hebben. Waar ook mee gedreigd werd overigens. Het is een schande voor de opleiding die over het algemeen verder heel goed is, bestierd wordt door enthousiaste, kundige vakmensen op de werkvloer en die veel en veel beter verdient. Takeaway mocht je ooit in zoiets verzeild raken: vertrouw je instinct, negeer de eerste waarschuwingstekenen niet en vooral: ren zo snel mogelijk voor je leven als het kan.

944er altijd een bron van vreugde

Enfin, misschien moet ik daar nog een keer een spannend boek over schrijven om er nog iets positiefs mee te doen. Maar tot zover deze ontboezeming en context ter intro/achtergrond voor de laatste jaren met de 944. In een dergelijke tijd, ga je namelijk wel meer de dingen waarderen waar je plezier en vreugde uit haalt. Zoals…Autoblog en de Porkert. Ik ben niet een persoon die makkelijk ‘afschakelt’, maar een stukje scheuren in de 944 is altijd genieten. De auto doet het vooral goed op B-wegen. Maar de laatste tijd rijd ik ook vaak een stukje over de A31, over de grens in Duitsland. Daar waar louter Nederlanders tanken.

Uiteindelijk zijn een aantal zaken toch gecorrigeerd en kon ik zoals gezegd dus door in het ZGT (Almelo en Hengelo). Die Heimat is daar een steenworp van verwijderd. Een echt Autobahn-kanon is de atmosferische US Spec 944 overigens niet. En in het begin durfde ik ‘m eigenlijk ook nooit helemaal op te jagen.

Niet per se vanwege de angst voor mijn eigen lijf en leden -hoewel ‘geen airbags en geen ABS heel af en toe wel eens door mijn hoofd gaat- maar meer omdat ik dacht dat er dan geluiden van duizenden Euro’s geproduceerd gingen worden. Interessant wellicht, maar niet echt de moeite waard. Inmiddels vertrouw ik de auto volledig. Dus laatst heb ik toevallig een nieuwe topsnelheid van -jawel- 213 hele kilometers per uur aangetikt met het oude beestje. Heeeeel veel meer zit er ook niet in het vat dan dat…

De pure power is niet waar de fun zit van deze auto (want die is er niet). Sec genomen ben je eigenlijk gewoon best traag. Maar er staan veel goede dingen tegenover. Premium RWD bijvoorbeeld. Het onderstel is echt geniaal. Bizar dat Porsche dit al zo voor elkaar had in 1984. Je voelt precies wat er gebeurt, zonder dat het oncomfortabel wordt. Het sturen is ook mooi, maar dat komt deels omdat mijn exemplaar wat modificaties heeft op dat vlak.

De standaard 944 staat erom bekend dat je ‘nogal moet hoepelen’ om te sturen. De mijne heeft echter 1) een stuurbekrachtiging-delete en 2) een ‘snellere’ stuurratio. Deze twee dingen samen, betekenen dat parkeergarage’s een absolute hel zijn. Als je een passagier hebt, is je street cred meteen weg, om het zo maar te zeggen. Maar eenmaal op een mooi stuurweggetje of de snelweg is het allemaal de moeite waard. Ook hier: ik verbaas me er elke keer weer over hoe goed Porsche sommige dingen destijds al voor elkaar had.

Een rechtuitloop bijvoorbeeld. Het ding komt uit 1984, maar je hebt geen AutoPilot nodig om tussen de lijntjes te blijven. Ondanks dat het ook heel fijngevoelig stuurt, kan je het stuur loslaten en kilometers rechtdoor rijden zonder het stuur aan te raken. Niet dat ik dat nu om de haverklap doe, maar goed, je probeert je auto wel eens uit op een lege snelweg, dat spreekt.

Verder is de 944 behoorlijk praktisch. De achterklep die je kan openen met een hendel in de voetenruimte, biedt plek aan een heleboel studiespul, sportspul en met een beetje goede wil zelfs een fiets. Hoewel iemand wel zijn hoofd schudde toen ik met dat ding achterin vastgesnoerd langs kwam rijden…en de klep open als een grote spoilert. Tsja goed, het was misschien niet helemaal de schoonheidsprijs. Maar ja, een beetje logisch beredeneren dat het kan en dan aanpakken en goaaaan.

Dak

Ook leuk aan de 944 is het dak. Ik heb ‘m eigenlijk altijd in de tiltstand staan. Geinig, want voorheen was ik een aanhanger van de theorie ‘wat heb je eraan’. Ja, het levert wel wat windgeruis op, maar het is prettig om een beetje buitenlucht op je bol te hebben. Het dak er helemaal uittillen, wat ook kan, doe ik eigenlijk zelden.

Het is best makkelijk te doen, maarrrr…voor een klein stukje doe je het niet want is dan toch net teveel werk. En als je een lang stuk rijdt wil je vaak harder rijden dan comfortabel is met het dak eruit. Tot 100 kilometer per uur gaat het. Daarna hoor je ondanks het windvangertje voortdurend James May in je oor. Buffeting, buffeting, buffeting….

Kosten

Tsja en wat kost dat dan? Is het echt zo’n onderhoud-nachtmerrie als de fora suggereren? Zoals meestal: nee. Maar, het kost wel wat. Ik heb de auto nu vijf jaar en er is elk jaar sowieso wel 1.000 Euro onderhoud geweest, gemiddeld. Nu moet ik zeggen dat hoewel ik eerder economie heb gestudeerd, dit soort dingen nauwkeurig bijhouden, niet echt mijn ding is.

De laatste drie rekeningen bij elkaar zijn echter al zo’n 5.500 Euro, dus…ja. Tussendoor zijn er dan nog wel wat kleine dingetjes geweest, zoals een APK en een klep die bleef hangen, een keer uitlijnen, een dakhemeltje dat wat los zat, dat soort werk. Qua verbruik doet de auto ongeveer 1:9-ish. Veel zuiniger rijden is ook goed mogelijk. Maar dan moet je wel 100 rijden op de snelweg. Vanwege de gearing van de ‘5’, schiet ‘ie richting de 130 en meer net in een toerengebied waar het grote bacchanaal begint.

Voor onderhoud ga ik altijd naar Garage de Loods. Daar ik níet door hen betaald word, kan ik met autoriteit zeggen dat ik behoorlijk goed te spreken ben over hun arbeid. Eindbaas Henk is een fijne gozert die zelf helemaal weg is van de Transaxle-Porsche’s en er ook zelf dingen voor maakt. Ook vanuit zijn ervaring met het racen in de 944 Cup. Zoals een nieuwe ECU voor een Type II 944. Die kon helaas niet in mijn Type I, want die heeft nog een oudere ECU.

In eerste instantie kom je bij de zaak en denk je ‘waar ben ik nu beland’. De werkplaats is gewoon prima maar oogt in eerste instantie oneerbiedig gezegd als een gat in de muur op een wat achteraf gelegen industrieterrein. Binnenlopend zie je echter meteen dat het wel goed zit. De balie bestaat gedeeltelijk uit het achtersteven van een 928. Op de bruggen staan overal 928-jes, 924-jes en 944-jes. De passie voor de modellen spat er vanaf. Ik zie de locatie dus ook als een positief iets: alle aandacht gaat naar de substantie en niet naar schone schijn van een glazen paleis. Daarbij is er een apart concept dat de Garage ook gedeeltelijk fungeert als zorginstelling, in de vorm van dagbesteding voor jongeren.

Toegegeven: ik ga er vooral naartoe omdat ik mijn 944 kan laten fixen voor nette bedragen. Maar, toch mooi dat ze deze goede daden erbij doen. Als iemand geïnteresseerd is, kan ik wat dieper ingaan op de kosten aan de hand van de rekeningen. Maar, ga er vanuit dat wat je bespaart aan MRB en afschrijving er alsnog uitgaat in de vorm van onderhoud.

Heeft de 944 me al een keer laten staan?

Ja, drie keer. Maar, twee keer was mijn eigen schuld. Beetje gênant dit om toe te geven als autoliefhebber. Maar ja, eerlijkheid is altijd belangrijk. De benzinemeter is een beetje ‘karaktervol’ en heeft me twee keer om de tuin geleid. Dat was dus…amateuristisch. Vooral de tweede keer, de eerste keer was nog begrijpelijk. Als het lichtje gaat branden meteen tanken is een strategie. Maar inmiddels heb ik hiervoor ook een tankje extra brandstof in de auto, just in case. Leef en leer.

Inmiddels heeft de 944 me echter ook een keer écht in de steek gelaten. Dat gebeurde onlangs in Duitsland. Bij 170 in een treintje op de linkerbaan was opeens de aandrijving weg. Is wel even schrikken. Direct in een reflex de koppeling ingetrapt en neutraal ingeschakeld. Maar eenmaal aan de kant bleek het niet de motor (gelukkig), maar ‘iets in de overbrenging’. Ik dacht meteen koppeling, maar vreesde (ook) voor cardanas en bak.

Omdat Duitsland, heb ik een paar uur op de ANWB staan wachten naast de kant van de snelweg. Genieten, die mensen die naar je toeteren omdat je gestrand bent met je rode bleppert. Uiteindelijk was ik om half drie ’s nachts thuis. Niet per se wat je wil. De auto werd pas na twee weken opgehaald en naar De Loods gebracht.

Kennelijk is dit nu de standaardprocedure bij de ANWB. De pechhulp in Nederland is altijd puik, maar de ADAC-monteur in Duitsland meldde dat men er de laatste tijd de knip ophoudt in het buitenland. Dus duren dingen langer en is alles moeilijker. Enfin, de schoorsteen moet overal roken. Het leek wel een beetje overbodig dat de vriendelijke Duitse monteur officieel moest vaststellen met onderzoek dat de 944 zonder koppeling écht niet naar huis gereden kon worden op eigen kracht. Iets wat zowel voor mij en voor hem direct duidelijk was en hij ook als zodanig aan de man aan de telefoon doorgaf. Maar goed, verder is het allemaal goed gegaan.

De koppeling bleek inderdaad kapot. Daar zit een rubberen hart in dat uiteindelijk een keer stuk gaat. Bij mij was dat dus stuk gegaan. Vervolgens komen de krachten op de plaat zelf terecht en dat heeft de koppeling uiteindelijk de kop gekost. Toen alles er toch aflag (best een dingetje bij de transaxles), heb ik er ook maar een nieuwe bak in laten zetten.

De oude had namelijk die typische transaxle-kwaal om nogal te gieren, zeker op hogere snelheid. Je kan het positief uitleggen als een soort ‘raceauto-geluid’ of ‘passend bij de auto’. Maar dat is toch een beetje hetzelfde als een hartsouffle omschrijven als ‘bekende souffle’. De “nieuwe” bak doet het ook enigszins, maar een stuk minder, vooral in ‘5’. Wel moet ik nu nog even wennen aan de nieuwe koppeling (en bak). Heel gek: de koppeling is een ‘upgrade’ zonder rubber hart, maar heeft opeens heel ander aangrijpingspunt en gevoel, plus de achteruit is lastiger in te leggen. Als je eerst kan lezen en schrijven met een auto en er dan opeens iets verandert in diezelfde auto, moet dat even wennen. Ben er nog niet helemaal vriendjes mee.

Toekomstplannen, 944 naar Curaçao?

Mijn plan was altijd om de 944 technisch goed te houden tijdens de studie en na de studie de lak en optische zaken aan te pakken. Het Guards Red is namelijk inmiddels een soort amalgamatie van rood, roze en oranje tinten geworden en vooral behoorlijk vaal. Eigenlijk…kan het niet. Ik wil dit dus hoe dan ook nog een keer aanpakken. Maar ja, het is duur om het goed te doen en de auto staat helaas alleen in de winter binnen. Dus, hoeveel zin heeft het dan…

Daarnaast was een wild plan om de unit naar Curaçao te verslepen met de boot. Ik had namelijk twee jaar geleden al afgesproken mijn laatste vijf maanden studie daar te volbrengen. Nu was dat wel bijna twee jaar geleden geweest, dus het zou inmiddels niet meer hetzelfde zijn. Financieel is het natuurlijk ook niet echt voordelig…Maar, misschien ga ik het alsnog doen. Omdat je jezelf niet moet tegenhouden door (extreem) naar gedoe in het leven en al dat soort van wijze gedachtes. Enfin, ik moet nog maar even kijken hoe haalbaar het allemaal nog is.

Zo niet, dan wordt het voorlopig doorkarren in Nederland en over een klein jaar vermoedelijk alsnog die verse laag verf. Ik hink op twee gedachten. Het grootste deel van mij zegt ‘ik houd de 44er tot Jeff Bezos het eeuwig leven uitvindt en daarna ook nog’, maar een klein zeurend, knagend deel overweegt inmiddels ook dat ik spoedig qua leeftijd een periode bereik waarin een zwarte BMW F10 520d ook wel prima is. Lekker incognito tokkelen. Niet iets waar ik voorheen ooit mee bezig was, maar ja, people change. Misschien.

Dat typende, komt dan echter ook wel weer meteen die quote van Interstellar in me op. Fight, fight, against the dying of the light. Dus ik ben er nog niet écht aan toe. Het is nog steeds mooi om door andere benzinehoofden aangesproken te worden bij de pomp of wascabine. Maar het moment komt wellicht een keer. Misschien dat ik de 320Ci dan maar aan de kant schuif…Maar ja dat is ook wel een lastige. Het zijn allebei auto’s waar ik toch aan gehecht ben. De Dreier misschien zelfs nog meer dan de Porker, hoewel de laatste natuurlijk gaver is. En ik ben ook wel een beetje een hoarder wat dat betreft.

Verdere vooruitzicht

Afscheid nemen wordt hoe dan ook lastig, mocht het ooit zo ver komen. Op het potentiële ‘realistische’ verlanglijstje voor de komende jaren staan nog wat semi-recente bimmers (F10/G30/F32/E85/E89/F13), want je blijft immers een autoblogger. Ook een CLS C218 vind ik gaaf, een Maser Ghibli blijft mooi, een Giulia roept mijn naam ook wel. Misschien nog iets van Jaaaaaag of een vreemde eend als een IS350. Als het een onsje meer mag zijn een 4C.

Voor de oude dino-vibes wellicht een E30 cab, R129, of misschien toch een 928, 944 S2 dan wel 944 turbo met een pastel kleurtje. Of een 328 GTB. Wie zei daar Maserati Merak? Enfin, er blijft genoeg om over te dromen. Meestal toch over Italiaans schoon of voluptueus Duits. Laten we maar afspreken, dat ik deze keer eerder met de volgende update kom.