Misschien wel de meest eerlijke zenuwinzinking op wielen.
Aan de ene kant was de Countach een waanzinnig succes voor Lamborghini. In 16 jaar lang (’76 – ’90) wist het merk uit Sant Agatha er meer dan 2.000 te verkopen. Wat bleef knagen was de topsnelheid. Niet dat de V-max het enige is wat telt, maar bij een supercar is het wel een belangrijke graadmeter. Aanvankelijk was het de bedoeling om de 200 miles per hour te halen, wat niet lukte. Sterker nog, de koets was een aerodynamische ramp en zelfs 300 km/u bleek lastig te halen. Daarmee was de Countach nauwelijks sneller dan de Muira.
Dit zou allemaal goed gemaakt worden met de Diablo. Doelstelling bij het ontwikkelen van de auto dat deze wél de 200 mijlen in een uur kon afleggen. In 1985 begon de ontwikkeling van de Diablo. Een jonge werknemer genaamd Horacio Pagani had het idee om een lichtgewicht opvolger te maken, geheel van exotische materialen als kevlar en koolstofvezel. De hoge heren van Lamborghini waren onder de indruk, maar zagen de nood er niet van in. De aartsrivalen van Ferrari gebruikten het immers ook niet. Totdat een paar jaar later de Ferrari F40 werd onthuld, opgetrokken uit ehh, kevlar en koolstofvezel…
Voor Lamborghini was het al te laat. De ontwikkeling van de Diablo was al in te ver stadium om het aan te passen. Het basis ontwerp was van Marcello Gandini. Hij was ook verantwoordelijk voor de Miura en de Countach. Echter, ook nu waren de directeuren het er niet mee eens. Het ontwerp werd ernstig afgezwakt tot het design wat we nu kennen door Mark Gale van Chrysler. Gandini was not amused en gebruikte zijn initiële ontwerp voor de Cizeta V16T Moroder.
Je kon de Diablo in verschillende smaakjes bestellen. Er was een ‘basis’ Diablo en een Diablo VT (Viscious Traction) met vierwielaandrijving. De VT kwam er om de Diablo iets toegankelijker te maken door alle vier de wielen van aandrijving te voorzien. Vanwege het beperkte budget werd het differentieel gebruikt van de LM002. Een beperkt budget maakt ingenieurs creatief. Om het 30 jarige jubileum van Lamborghini als autofabrikant te vieren werd de SE30 gelanceerd. Het ontwerp van de bodykit werd ironisch genoeg uitbesteed aan Modena Design, een bedrijf gerund door dezelfde Horacio Pagani. De man die de Countach en diens opvolger lichter wilde maken was verantwoordelijk voor een zwaardere Diablo…
Lamborghini, nu eigendom van Indonesisch bedrijf MegaTech ging weer terug naar de basis. Van de Countach is bekend dat deze almaar dikker en minder fraai werd. Dat wilde ze tegen gaan door te kijken naar de succesverhalen uit het verleden. Bob Wallace, de beroemde testrijder van Lamborghini voordat Valentino Balboni zijn taak overnam, was een groot liefhebber van een zeer beproefd recept: maak de auto lichter en haal wat meer vermogen uit de motor. Dit deed hij met de Urraco, Miura en Jarama. Ferrucio Lamborghini vond het maar niets: raceauto’s of race autos’s voor de straat. De Miura SV was de enige die wél het levenslicht zag, zij het in afgezwakte vorm van wat Wallace voor ogen had met zijn Miura Jota.
Juist die auto (Muira SV) was de inspiratie voor de Diablo SV. Het was de bedoeling om met een paar simpele ingrepen een snellere en vooral puurdere Diablo te maken. Het niveau van de rijbeleving moest omhoog. Jazeker, ook in de jaren ’90 vroegen de journalisten en puristen zich af of Lamborghini niet te mainstream was geworden. Lamborghini sloeg sportief terug met de Diablo SV. Dit was een raszuivere mannenauto, sorry dames. Airconditioning? Die werkte op een gewone Diablo al nauwelijks. ABS? Leer gedoseerd remmen. Zowel stuur- als rembekrachtiging zaten erop, maar het was niet te merken. Werken zul je. Uiteraard had de SV een handbak. De vijf overbrengingen werden wat korter gemaakt voor een betere acceleratie. Geluidsisolatie? Weg ermee: hoor je die motor beter.
En die motor was een pareltje. Uiteraard een Bizzarini V12. Het blok dat zijn oorsprong vond in de 350 GT was geëvolueerd tot een (af en toe letterlijk) vuurspuwend monster. Het vermogen steeg met 20 paarden naaar 510 pk. Het maximum koppel van 580 Nm werd pas bij 5.200 toeren geleverd. Met het ditchen van de 4WD, de kortere overbrengingen en het hogere vermogen was het mogelijk om de 335 mm brede achterbanden te laten roken. Wist je het optimale momentum te vinden tussen grip en slip, kon je in 3,9 seconden naar de 100 sprinten. Het voelde sneller. Dat kwam omdat je bij 97 km/u moest overschakelen naar zijn twee. Tip van Balboni voor als je sneller naar de 100 wilde: laat hem in z’n 1 de toerenbegrenzer in gaan, dan was 3,5 seconden mogelijk.
Aan het exterieur kon je de SV herkennen aan de instelbare carbon vleugel, die je ook in carrosseriekleur kon krijgen. De wielen waren zeer smakelijke driedelige exemplaren van OZ Racing. 17″ vóór en 18″ achter. Niet alleen vanwege de geringere massa, maar ook om de 340 mm grote Brembo remmen te kunnen huisvesten. De voorbumper was ook gewijzigd, met extra grote gaten voor bevordering van de koeling voor de remmen. De hood scoops kwamen rechtstreeks van de Diablo SE30. Maar het mooiste was nog de optie om de iconische afkorting SV = Sport Veloce) levensgroot op de zijkant te zetten.
Hoe was het om te rijden in een SV? Slopend. Alles in de Diablo SV vereiste precisie en aandacht. De vijfbak moest met beleid én kracht bediend worden. De remmen waren meer dan adequaat, maar je moest echt het pedaal íntrappen. De besturing verdiende een nobelprijs: de stuurinrichting was zeer direct, uiterst precies en vol gevoel. Je kon de auto echt zetten in een bocht. Daarmee diende je wel goed om te kunnen gaan met het rechter pedaal. Daarmee dirigeerde je een twaalfkoppig orkest, welke je in toonhoogte en volume kon aansturen. Het mooiste was nog als je vlak voor het inkomen van de revlimiter het gas half terug nam: een luide huil was dan je deel, met een paar ploffen van onverbrande benzine in de dubbelloops uitlaat.
In 1998 kreeg de Diablo, en dus ook de SV, een facelift. Het grootste cosmetische verschil waren de koplampen. De pop-up headlights werden vervangen door vaste units. Uiteraard was nu écht al het geld op, waardoor Lamborghini aanklopte bij Nissan. Of ze gebruik mochten maken van de koplampen van de Z32-generatie 300ZX. Naar het schijnt waren de Japanners dusdanig vereerd dat Lamborghini hun lampen wilden gebruiken dat Lamborghini ze tegen kostprijs mocht inkopen.
Ook kreeg de V12 nóg meer vermogen en trekkracht: 530 pk en 605 Nm. Door gebruik van meer carbon (Pagani had dus wel degelijk een punt) werd de SV nog 44 kilogram lichter: 1530 Kg . Wel kregen de remmen beschikking over ABS. Ondanks het heroïsche karakter van de auto was dat toch wel een veel gehoorde klacht. De baby’s. De remmen zelf groeiden naar 355 mm, mogelijk gemaakt door de nu 18″ grote voorwielen. De versnellingsbak werd nog wat verder ingekort, zodat de acceleratie nog wat bruter was dan voorheen. Het mooiste is nog de 0-100 tijd. De tweede serie Diablo SV trok sneller op dan de eerste, maar dat was nauwelijks te meten. De tijd die Lamborghini op gaf was even komisch als serieus: 3,85 seconden. Sneller dan 3.9, klopt. De topsnelheid door de kortere bakverhoudingen iets lager dan bij de eerste: 323 km/u in plaats van 328.
Veel zijn er niet gebouwd, helaas. Van de eerste serie waren 71 stuks geproduceerd, van de tweede ongeveer 100. Wel zijn er nog twee Special Editions gemaakt van de Diablo SV. De eerste was de Diablo SV SE35, waarvan er negen stuks werden gebouwd door de Zwitserse importeur en herkenbaar aan de stier op de zijkant. De bodykit was ook afwijkend, evenals de specificaties: sommige exemplaren hadden vierwielaandrijving. Een andere versie was de SV Monterey Edition, waarvan er 20 stuks zijn gebouwd voor de Amerikaanse markt. Deze hadden de skirts van de SE30 en nog meer vermogen, ongeveer 550 pk.
Maar die uitvoeringen mag je direct weer vergeten. Die waren er om geld te verdienen. Er werd de potentiële klanten verteld dat die uitvoeringen een goede investering waren. En dat is nooit de bedoeling geweest van de Diablo SV. Aangezien de SV vooral minder hardware had dan de reguliere Diablo, was Lamborghini zo eerlijk om dit voordeel door te berekenen aan de klant. Ja, je leest het goed: de Diablo SV was niet alleen de beste Diablo, maar ook de goedkoopste. Voor €220.880 stond er eentje op de stoep. Voor de goede context, een iets minder snelle Ferrari F50 was meer dan 5 ton in euro’s. De Diablo SV was dus het tegenovergestelde van een speciaaltje: namelijk een heel speciale auto. Toen Audi Lamborghini overnam was het eerste wapenfeit van de Duitsers het direct annuleren van de productie van de Diablo SV. En daarmee de productie van misschien wel de productie van de laatste échte Lamborghini.
DE Lambo.. nog een lambo die moordneigingen richting zijn bestuurder had.
Wat zijn ze toch mooi!
Paar artikelen terug is de Countach nog als voorbeeld aangehaald van windtunneldesign, hier is de aërodynamica ineens waardeloos. Hebben de jongens van Lambo het toch niet helemaal begrepen.
@pallas: countach als geen windtunneldesign vs huracan met wel windtunneldesign
@pixeltrooper: Nee er werd gesteld dat in grote lijnen een Countach en F40 op elkaar lijken juist vanwege de windtunnel. Plaatje erbij en alles!
@pallas: dan heb je het niet goed gelezen of ik schrijf als een natte wortel.
@mauritsh: My bad in dat geval…
@mauritsh: dat laatste zou ik noooooit denken, maar ik snap niet dat countach niet aerodynamisch is.
@pallas: dat was om het verschil te laten zien tussen toen en nu, tegewoordig lijken de autos in grove lijnen meer op elkaar dan toen. Vandaar de vergelijking met de plaatjes.
Sex op wielen!
Die op de header is echt helemaal af, niks meer aan doen
De laatste echte lamborghini in mijn optiek, die autos die ze nu verkopen zijn te makkelijk te rijden en lang zo mooi niet in mijn optiek
Voor mij is het misschien wel begonnen met de Lamborghini Diablo.
De Diablo is voor mij dan ook de reden waarom ik uiteindelijk meer met Lamborghini heb dan met Ferrari.
Prachtige, knotsgekke exoten.
In de jaren’90 was Lambo ”mijn merk” en geen Porsche, Ferrari, Bugatti of McLaren.
https://i.wheelsage.org/pictures/l/lamborghini/diablo_sv/lamborghini_diablo_sv_1.jpeg
Nog steeds mooi en een van de mooiste supercars ooit gebouwd.
Leuke feitjes zoals die nissan koplampen kan ik wel waarderen. Is een overzicht van dit soort samenwerkingen geen leuk artikl waard AB ?
De Garage R. Affolter – Lamborghini Porrentruy in Zwitserland heeft misschien wel de grootste selectie Diablo’s te koop staan, 19 stuks, erg bijzonder… http://www.lamborghinisuisse.ch/porrentruy/index.php?option=com_auto&view=auto&Itemid=10&idmodel=4&lang=en
Ooit eens in een oranje SV (facelift versie) mogen rijden.
Wat een beest.
Als je het gas intrapt werd je letterlijk weggeschoten.
De remmen moest je bijna met 2 voeten
bedienen zo zwaar.
Heerlijke echte mannenbak
Ik heb meegereden (en een heel klein stukje zelf) met een Diablo. Richting Hilversum. Daar zat een Mercedes te narren, de monteur zei :” laat hem maar even”. Even later schakelde hij terug naar z’n twee, mijn nieren sprongen er bijna uit. Opschakelen was ook erg heftig, tot we de Mercedes inhaalden, met 290 km/u. Je weet niet wat je meemaakt, ik kon geen pap meer zeggen…
Mooie tijden waren dat
@willemme
Van ’76 tot ’90….is dat 16 jaar of heb ik alweer teveel bier genuttigd hier op de camping?
Zal ik dan maar de azijnpisser zijn? Ik vind het werkelijk een afschuwelijk ding…..
Gelukkig stelde VAG samen met Luc Donckerwolke orde op zaken en kwam met de Murcielago. Prachtig simplistisch design, wat terug doet denken aan de oorspronkelijk (dus zonder spoilers en andere opplak troep!) Countach. Een schot in de roos!
https://www.netcarshow.com/Lamborghini-Murcielago-2002-800-3a.jpg
@Rob: Ik vind het dan weer geen afschuwelijk ding, maar je hebt wel gelijk wat betreft de Murcielago. Mensen beweren dat de Diablo de laatste échte Lamborghini was, maar de Murcielago is dat voor mij. Dat is ook een moordenaar op wielen en zonder spoilers, dus de eerste generatie, is hij het mooist.
@viezefreddyw:
“De laatste sus en zo” vind ik altijd zo’n holle uitspraak. Want wanneer is nog iets authentiek? Was Lancia nog authentiek toen het overgenomen werd door FIAT? Was Lamborghini nog authentiek toen Chrysler de boel op sleeptouw nam? Was Maserati nog authentiek toen het onder hoede van Citroen kwam? Etc. etc.
Het is gewoon super eenvoudig: elke automerk moet mee gaan met de tijd. Kijken wat de kopers willen. Daar op inspelen. Anders ga je kapotstuk. Easy peasy. En VAG heeft dat uitstekend in de smiezen. Ze gaan als warme broodjes.
Het enige automerk ter wereld dat wegkomt met een miljoenmiljard jaar hetzelfde truukje doen is Morgan. Maar die hebben dan ook al een miljoenmiljard jaar een chronisch gebrek aan kosten…..
@viezefreddyw: Dat ben ik met je eens vooral de eerste generatie Murcielago is een pareltje, terwijl de meeste auto’s pas aantrekkelijk worden als ze ”dik” zijn aangekleed. De Murcie heeft dat niet nodig, de auto is clean op zijn best.
Dat geldt ook voor de Diablo zonder dikke spoiler ziet het er kaal en raar uit.
Nog belangrijker is dat de Murcie vanuit elk perspectief zijn schoonheid behoud en indrukwekkend blijft je ontdekt geen mindere kanten.
Weinig auto’s die in de buurt komen van de Murcielago.
http://st.motortrend.com/uploads/sites/5/2012/01/Lamborghini-Murcielago-rear-view.jpg
@michaelcorleone:
Het enige “mindere” dat ik kan ontdekken aan de Murcielago is dat ie niet de kenmerkende Marcello Gandini wielkast (bij de achterwielen) heeft. De Diablo heeft die nog wel enigszins.
http://www.autodrome.fr/Lamborghini_LP500_Prototype.jpg
@Rob: “…..Luc Donckerwolke orde op zaken en kwam met de Murcielago. Prachtig simplistisch design”
Mijn God je hebt er werkelijk helemaal geen kijk op. De Murcielago is een wanstaltig Batmobiel ei, met zwaar overdreven details. Het enige wat daar aan geslaagd is is de voorkant. ‘simplistisch design’ hahahahaha
Zo de tekst gelezen, schone onderbroek.. wat een pracht auto!! Al vind ik de se30 mooier, volgende artikel over de GT?
Weet iemand of de spoiler er standaar op zat? Heb altijd het idee dat de modellen zonder spoiler echt Killers op 4 wielen zijn!
Diablo SV prachtig!!!! Ik heb een witte te koop! Als iemand een koper weet hoor ik het graag.
Insta Lamborghini_dutch
@gallardokev: vleugel was een optie
Was niet mijn vraag ? Ik heb er alleen 1 te koop @vt5700:
Als ik terug kijk vondt ik de diablo vroeger maar niks. Te extreem. Hoe vaker ik hem nu zie hoe mooier hij wordt. Hij wordt steeds mooier. Kan ik van de nieuwere lambo”s nog niet zeggen. De Diablo SV is een hoogtepunt naar mijn mening. Ondergesneeuwd door het alles met een steigerend paard maar heeft een compleet eigen en ander karakter
Wat blijft een Diablo toch geniaal!
Wat een mooie bak!! Heb er geen ervaring mee in het echt, maar één van mijn eerste speelgoed autootjes die ik zelf mocht uitzoeken is een gele Matchbox Diablo. Een van mijn eerste grotere modelauto’s is een paarse SE30 1:24 van Maisto.
De SV ken ik dan weer van NFS III.
@willeme, je geeft in de tekst aan dat de hoodscoops afkomstig zijn van de SE30, maar volgens mij zaten deze op de SE30 Jota toch? Maar wat het verschil tussen de standaard SE30 en de SE30 Jota is weet ik niet.
De enige lambo die ik ook heb gereden… Maar oi… Zo awesome. Keihard werken, niet te geloven. Als kerel van 1:90 ook bijna onmogelijk om achter het stuur te passen. Maar eenmaal op gang vergeet je alles om je heen en ga je gewoon met dat ding. Ooit… Zou ik er nog een willen…
@markie123:
Geen wonder dat je niet achter het stuur past. Schaal 1:90
Dit model had toch ook de vering die na 10.000km compleet vervangen moest worden vanwege de slijtage van stalen kogel in een stalen schaal
De auto waar Jason Heffner (van de Twin Turbo kit op de Gallardo) bekend om is geworden. Hij was de eerste die een supercharger op zo’n ding schroefde en waarbij het ook nog heel bleef. Auto staat sinds kort te koop. Toch een van m’n favoriete Lambo’s. Mooi design en een prachtig geluid. Wat me wel eens opvalt is de enorme hoeveelheid filmpjes waarbij je zo’n ding in 1x wegrijden de hele koppeling op ziet branden. Blijkbaar geen makkelijke auto om in weg te rijden.
De Diablo ! En de Murcielago was een waardige opvolger.
Nu zijn het Audi handtasjes geworden.