Deze zeven auto’s combineren een V8 met FWD

Collega @willeme praatte je onlangs bij over auto-layouts. Een zeldzame combinatie kwam echter niet specifiek voor in het lijstje van het orakel van Delphi autoblog, namelijk auto’s met een dikke V8 onder de kap gekoppeld aan voorwielaandrijving.

Dat deze combo zeldzaam is heeft een goede reden. Zo’n V8 heeft al snel behoorlijk wat koppel en vermogen tot zijn beschikking. Bovendien rust er dankzij de gewichtsverplaatsing bij acceleren relatief weinig gewicht op die arme voorwielen wat slecht is voor de tractie, tenzij je de motor enorm ver in de Nase plaatst en daardoor een joekel van een frontoverhang krijgt. Maar dat wil uiteraard ook niemand. En fans van door torquesteer de berm in verdwijnen kennen we ook weinig. Toch zijn er enkele vreemde eenden in de bijt die wel gebouwd zijn volgens dit principe. Beslis zelf of het jammer is dat deze inmiddels van de markt verdwenen zijn.

Audi A8 3.7 D2

Jawel, we trappen af met het enige preeemijum merk dat ook vandaag de dag nog steeds gespeend is van achterwielaandrijving. Tot luttele momenten voor de milleniumwisseling maakten de jongens uit Ingolstadt het nog bonter dan vandaag de dag, door hun vlaggenschip aan te bieden met een 3.7 V8 in combinatie met louter voorwielaandrijving. Dat betekende een dikke 230 pk op de voorbandjes. Voor modeljaar 2000 kreeg de A8 een facelift, waarbij deze variant verdween. Vanaf dat moment had de 3.7 altijd vierwielaandrijving net als de 4.2. Wel zijn er zelfs van het huidige model A8 nog varianten geweest met FWD, echter niet in combinatie met V8.

Chevrolet Monte Carlo SS

Oudere NASCAR-kijkers kennen deze auto wellicht nog uit de gloriedagen van de serie, zeg maar tot zo’n tien jaar geleden. De NASCAR-auto had gewoon RWD, want dat heb je nodig op een circuit. De productievariant daarentegen stond op GM’s W-platform. Dezelfde basis waar ook de Buick Century, Buick LaCrosse, Buick Regal, Chevrolet Impala, Chevrolet Lumina, Oldsmobile Cutlass Supreme, Oldsmobile Intrigue en Pontiac Grand Prix op gebouwd werden. Sommige van die modellen kregen een V8 onder de kap, zoals de Monte Carlo SS. De sterkste versie had 303 pk.

Ford Taurus SHO

De Ford Taurus SHO, waarbij SHO staat voor Super High Output, is een soort ‘underground hero’ in ‘Murica. In tegenstelling tot de meeste Amerikaanse auto’s met een (vermeend) sportief randje is het uiterlijk van deze auto niet schreeuwerig, maar juist zeer ingetogen. De sedan is een klassieke sleeper: het gaat om wat er onder de kap ligt. Geheel zoals je verwacht in Amerika is dat, tenminste bij het model dat van 1996 tot en met 1999 werd gebouwd, een V8. Maar toch is het een beetje anders dan normaal.

Vanaf de eerste generatie Taurus SHO riep Ford namelijk de hulp in van Yamaha om wat magie te laten plaatsvinden onder de motorkap. Aanvankelijk deed Yamaha dat op basis van een V6. Voor de derde generatie Taurus SHO kwam er echter een V8, met een inhoud van een zeer on-Amerikaanse 3.4 liter. Het blok was goed voor 235 pk op de voorwielen. Helaas bleek de motor niet echt betrouwbaar. Mede daardoor en door het feit dat Ford besloot om prestigeprojecten over te laten aan de luxemerken die ze destijds nog hadden, stierf de SHO een tijdelijke dood. In 2010 kwam er wel weer een Taurus SHO op de markt, maar nu weer met een V6.

Cadillac Allanté

De hopeloos gefaalde cabrio moest Cadillac’s alternatief voor de Mercedes SL worden. Ondanks design van Pininfarina en een ingebouwde telefoon kwam dat plan niet van de grond. De in Italië gebouwde auto stond al snel bekend als een gezapige bak die bovendien niet bijzonder betrouwbaar was. De voorwielaandrijving hielp waarschijnlijk ook al niet mee.

Aanvankelijk zorgde een 4.1 liter grote V8 voor de aandrijving, maar later werd die vervangen door 4.5 liter groot exemplaar en tenslotte door de Northstar-V8 met een inhoud van 4.6 liter. Ondanks de updates verkocht Cadillac in totaal slechts iets meer dan 21.000 Allanté’s. Cadillac zegt zelf dat het er 21.430 waren, maar de Italiaanse boekhouding bij Pininfarina toont 21.395 exemplaren. Er zal toch niet gerommeld zijn met cijfers bij deze Italo-Amerikaanse samenwerking?

Oldsmobile Toronado

U vraagt, wij draaien. Kennelijk is de liefde voor de Oldsmobile Toronado onder de reaguurders zo groot dat deze Amerikaanse sloep niet mag ontbreken in dit lijstje. Toen de Toronado in 1965 op de markt kwam, was het de eerste voorwielaangedreven Amerikaan sinds de ondergang van Cord in 1937. De Toronado deelde GM’s E-platform met de Buick Riviera en Cadillac Eldorado. Dit platorm had kennelijk een veelzijdigheid waar Volkswagen’s MQB-bouwsel alleen maar van kan dromen. Terwijl de Toronado en Eldorado namelijk voorwielaangedreven waren, had de Buick Riviera achterwielaandrijving.

Als voortstuwing van het brok Amerikaans staal diende een, euhm, brok Amerikaans staal. De 7.0 liter grote Super Rocket V8 was goed voor 385 pk. Later kwam er ook nog een iets grotere 7.5 liter motor beschikbaar, waarschijnlijk voor klanten die vonden dat de 7.0 wat te weinig power had bij lage toeren. Het sprintje van 0-100 deed de Olds hiermee in ongeveer 10 seconden.

Lancia Thema 8.32

Genoeg met die Amerikanen! Naast de Audi A8 past namelijk ook deze Lancia met Ferrari-motor in de lijst. Tegenwoordig is er met de Giulia Q (rijtest) weer een ‘gewone’ sedan met een blok van Ferrari op de markt, enige tijd geleden moest je daarvoor uitwijken naar zustermerk Lancia. De Thema was echter voorwielaangedreven en voor de 8.32 werd dat niet aangepast. Zo ontstond voor autoliefhebbers misschien wel de begeerlijkste auto uit dit lijstje. Mocht je het daar mee eens zijn, check dan nog eens deze ode aan de opper-Lancia van @larssb.

Bonus: Citroën Traction Avant 22cv V8

Een lijstje over voorwielaandrijving en V8-en kan natuurlijk niet compleet zijn zonder de auto die naar voorwielaandrijving vernoemd is met V8. Helaas haalde deze Traction Avant dankzij financiële overwegingen het productiestadium niet. Desalniettemin is de Franse pionier goed voor een eervolle vermelding.