Deze 12 auto’s zijn beter als cabrio

Nu de zomer er toch aan zit te komen...

Cabrio’s. Je houdt er van of niet. Het open gevoel is onnavolgbaar. Echter, de purist vind het maar niets. Dankzij de afname van torsiestijfheid en toename van gewicht is het dynamisch gezien altijd een mindere auto. Overigens is dit erg relatief. Als je normaal rijdt, heeft jouw date écht niet door dat de stijfheid minder is. Sterker nog, ze kan een cabrio wel waarderen. Extra stijfheid door een rolkooi wellicht minder…

Een cabriolet is gewoon een concept met wat nadelen, in technisch opzicht. Echter, er zijn auto’s waarvan de cabrio versie juist wél de betere keuze is. We nemen de opties met je door:

Alfa Romeo Spider 3.2 V6 24v:
We gaan nu niet verkondigen dat de GTV een mindere auto is. Is niet zo. Het is nog altijd jammer dat we het al jaren moeten doen zonder GTV of Spider. Er zou een Alfa Spider komen, maar dat werd op het laatst een Fiat 124 Spider, geen Alfa Spider. En er is ook een Spider variant van de 4C, maar dat is een heel andere auto. Hetzelfde geldt voor de laatste Spider, wat eigenlijk meer een tweezits Alfa 159 Roadster is. Echter, de Spider uit 2003 is wel een uniek gelijnde roadster. En zeker in deze specifieke uitvoering een unieke auto. Want met het dak open hoor je de laatste gebouwde versie van de Busso V6 het allerbest.

Audi S4 Cabriolet:
Met de B6 generatie van de S4 was de missie duidelijk: dít moest de M3 (E46) killer worden. Om daarvoor te zorgen hadden de heren van de marketingafdeling technici de S4 maar liefst 1pk meer mee gegeven. Dat de S4 daar 1.000cc meer voor nodig had werd dan niet vermeld… Ook het hogere gewicht zorgde ervoor dat de M3 sneller was in een rechte lijn, laat staan in de bochten. Echter, als Cabrio viel alles op zijn plaats. De S4 versie van de cabrio was nauwelijks te onderscheiden van de A4 broertjes (zeker het model voor de facelift). Nog altijd één van de meest fraaie vierzits cabrio’s.

BMW 125i Cabrio:
De 135i Coupe was een leuke auto, maar je voelde gewoon dat ie niet zo goed was als deze had kunnen zijn. Klopte ook, want BMW M kwam later met de 1M Coupe, welke op alle fronten beter was. Goede investering ook. De cabrioversie van de 1-serie heeft ondergetekende wel kunnen bekoren. Ook hier kon je kiezen voor de 135i, maar dan zat je automatisch vast aan een M-sport pakket (tegenwoordig noemen we het gewoon M235i Cabriolet). Bij de 125i klopt alles: normaal exterieur, een lekker lome, atmosferische 3 liter zes in lijn onder de kap en een stoffen kap. Nice.

Chrysler Sebring Convertible:
De typische huurauto voor je USA trektochten. De sedan versie was niet veel soeps. Niet dat ze heel slecht waren, maar je zag dat het vooral veel voor weinig was. Veel ruimte en opties, maar matige afwerking en rijeigenschappen. Echter, met de open versie kijk je er toch anders tegen aan. Nieuw waren ze zeer betaalbaar, en je hebt wel even een soepele V6 met automaat. Kapje open, Café del Mar op de radio en genieten maar. Je hebt nog zat plaatst voor je halve liter bananenshake ook.

Ford Mustang Shelby GT500 Convertible:
De Muscle-car pur sang. En als GT500 was het ook nog eens een zeer snelle auto ook. Maar zijn repertoire is eigenlijk nogal beperkt. Veel vermogen, glorieuze sound, briljante looks. Maar verfijning en precisie om dat vermogen aan te kunnen: nee. En met de Cabrio wordt dat alleen maar erger, maar dat is juist positief. Want nu kun je nog meer genieten van die V8. En ook de cabrio versie van de Mustang ziet er nog altijd top uit.

McLaren MP4-12C Spider:
Jazeker, er zijn zelfs supercars die beter kunnen worden van de onthoofding. MP4 staat bij McLaren voor een koolstofvezel chassis. En juist daardoor is de Spider een betere keuze. Want de stijfheid neemt nauwelijks af, terwijl de gewichtstoename uiterst gering is. Was de dichte MP4 een zeer goede, maar ook steriele sportwagen, met de Spider versie kreeg je wél die extra sensaties. Zonder de nadelen. Dus mocht je in de positie zijn om een 650S te bestellen, ga altijd voor de open variant.

Peugeot 306 Cabriolet:
Nu we op de tweede generatie 308 zitten, lijkt de 306 van stokoud. Het was een charmante hatchback dat opperbest reed. De Cabriolet versie tilde de 306 naar een hoger niveau (tenzij je er fecaliteiten in dropte). Wat was de koets van de 306 schitterend. Pininfarina was verantwoordelijk voor de productie, maar ook het ontwerp. En wat voor ontwerp! Een zeer fraaie cabriolet, zonder rollbar. En ook de kap werd keurig weggewerkt.

Porsche Boxster S:
Dat een Boxster niet hoeft onder te doen voor de legendarsiche Porsches van weleer, is bekend. Toen in 2005 de Porsche Cayman kwam, leek dat de incarnatie te worden van de 968. Een coupe onder de 911, voor hardcore enthousiastelingen. Dat werd het niet. Wat het wel werd, blijft onduidelijk. De Cayman kreeg altijd een paar procent meer vermogen dan een gelijkwaardige Boxster, maar echt een heel andere auto was het niet. En in tegenstelling tot de 911 was dicht rijden duurder… De Boxster is typisch zo’n auto welke nauwelijks echt steken laat vallen. Voor 95% de dynamische capaciteiten van de Cayman, maar dan goedkoper en je kan van het dak genieten.

Saab 9-3 Cabriolet:
De kritiek was niet van de lucht, toen de 900 werd vervangen door de NG900 waren alle puristen zeer kritisch. En terecht, want het Opel Vectra gehalte was vrij hoog. Met de facelift werd het al wat beter (evenals de opvolger) Het design werd licht aangepast, maar aanzienlijk frisser. De Cabrio versie staat bekend als een bijzonder flexibele auto. Niet vanwege de indeling van de stoelen, maar de stijfheid van de carrosserie. Dat klopt, het is een buitengewoon ‘losse’ auto. Maar wat maakt het uit? De stoelen zijn Zweeds (comfortabel en voldoende steun) en de 9-3 had fijne turbomotoren. Het onderstel was door het chassis afgestemd op comfortabel toeren. Weinig auto’s kunnen dit beter. Therapeutische onthaasting op wielen.

Smart Crossblade:
Er was natuurlijk ook een Smart FortTwo Cabrio. Maar echt een cabrio kun je dat niet noemen, net als de 500C en DS3 Cabrio. De Crossblade geeft een compleet nieuwe ervaring aan open rijden. Dit is de enige auto waarbij je kunt aanvoelen hoe ver je gulp open staat. Bijna het Mehari gevoel. Het was een kostbaar speeltje, en als rijdersauto is niet veel soeps. Maar als je een huis aan de Cote d’Azur hebt zou ik deze ervoor parkeren. Een stokbroodje halen was nog nooit zo leuk. We wachten nog altijd op de opvolger.

Suzuki Samurai:
Iedereen die wel een op Aruba is geweest heeft hier in gezeten. Waarschijnlijk in hetzelfde exemplaar. De Samurai was Suzuki’s bestseller, op basis van de SJ410/413, welke nu in Jimny vorm nog steeds te bestellen is. Het recept is simpel: een licht terreinwagentje met ladderchassis en 1.3 viercilindertje. Een soort G-klasse Light. Stukgaan kunnen ze niet, roesten wel trouwens, maar dat werd met de jaren beter. Dankzij dat ladderchassis kun je er prima een cabrio van maken. Door het ontbreken van een dak lijkt de Samurai sneller te gaan dan je denkt. De topsnelheid is niet zo hoog, je kunt er amper je rijbewijs mee kwijt raken. Maar op elke ondergrond komt dit Japannertje uitstekend uit de voeten.

Volkswagen Golf I Cabriolet:
Eigenlijk kun je elke generatie Golf Cabriolet benoemen. In tegenstelling tot wat je zou denken, is dit de helft van de gewone Golf generaties. De Golf I Cabriolet was leverbaar van 1979 tot 1993. Van 1993 tot 2002 kon je een Golf III Cabriolet krijgen en pas sinds 2011 kun je een Golf VI Cabrio krijgen. Deze is echter nog gewoon leverbaar. De Golf is een vrij saaie auto, als Cabrio veranderd daar eigenlijk niet zo heel veel aan. Het is een cabrio zonder fratsen.